فرهنگ عذرخواهی

برای خیلی از ما پیش آمده است که گاهی قبضی اشتباهی در خانه‌مان می‌آید. گاهی به اشتباه با این‌که نوبت قبل هم قبض را پرداخت کردیم، باز هم بدهی گذشته در قبض‌هایمان لحاظ شده است.

برای خیلی از ما پیش آمده است که گاهی قبضی اشتباهی در خانه‌مان می‌آید. گاهی به اشتباه با این‌که نوبت قبل هم قبض را پرداخت کردیم، باز هم بدهی گذشته در قبض‌هایمان لحاظ شده است.

یا پیش آمده که مبلغ قبوض بسیار بیشتر از میزان مصرف ما آمده است یا در اداره ای پرونده مان به هر دلیل مفقود می شود یا حتی در مطب پزشک یا نوبت درمان مان ناخواسته تغییراتی رخ می دهد و ما از آن بی خبریم.

در این مواقع مسلما بعد از این که حسابی حرص و جوش می خوریم، به اداره و مکان مرتبط با آن رویداد ناخوشایند مراجعه می کنیم تا مشکل را رفع کنیم. اما واکنش آن متصدی نه تنها همراه با ابراز تاسف یا یک عذرخواهی ساده نیست، بلکه طلبکارانه هم می نماید.

تصور کنید اگر اشتباهی در قبض ها رخ دهد، مردم باید یک روز از کار و زندگی خود بزنند و به آن اداره بروند، کلی با کارمند مربوط بحث کنند تا او را مجاب کنند. حتی در این میان باید کلی هم کرایه ماشین دهند.

بارها بروند و بیایند. ممکن است تا رفع مشکل، آب یا برق یا گاز و تلفنشان قطع شود. آن وقت مسئول ذی ربط طوری با ارباب رجوع حرف می زند که انگار مقصر اصلی ما هستیم، انگار مشکل را خودمان از اول به وجود آورده ایم و طلبکارانه به اتاق ها و بخش های همجوار پاسکاری می شویم.

به هر حال وقوع یک اشتباه در هر اداره و سازمانی و حتی از طرف همه ما امری اجتناب ناپذیر است، اما عذرخواهی و پذیرش آن اشتباه هم یک فرهنگ است.

خوب است ما، همه ما، مدیران ما، کسانی که در مشاغل خود با ارباب رجوع سر و کار دارند (حالا فرقی ندارد دولتی هستند یا غیردولتی) شهامت عذرخواهی را داشته باشند.

مسلما آن کارمندی که در یک مرکز دولتی قرار گرفته و با ارباب رجوع با لحنی طلبکارانه برخورد می کند، فرهنگ طلبکار بودن و پرخاشگری را به روح جامعه تسری می دهد.

آن فردی که حقش ضایع شده، وقتی ببیند سرش دارد کلاه می رود و تازه زبان دیگران هم برایش دراز است، آرام آرام حساسیتش را نسبت به خیلی امور از دست می دهد و شبیه آنها می شود؛ و این برای جامعه ای که داعیه اخلاق گرایی دارد، به هیچ وجه پسندیده نیست.

سجاد روشنی