بسته شدن همه روزنه‌های امید

سیامک شایقی در جدید‌ترین ساخته‌اش باز هم به سراغ سینمای اجتماعی رفته و اینبار داستان فرار از خانه و خانواده را دستمایه اثرش قرار داده است. شایقی در این فیلم نیز به سراغ مولفه‌های …

سیامک شایقی در جدید‌ترین ساخته‌اش باز هم به سراغ سینمای اجتماعی رفته و اینبار داستان فرار از خانه و خانواده را دستمایه اثرش قرار داده است. شایقی در این فیلم نیز به سراغ مولفه‌های همیشگی و آشنای سایر فیلم‌هایش رفته و متاسفانه خلاقیت آنچنانی‌ای در این اثر از خود بروز نداده است. اگر بخواهیم از انتها و مجموعه فیلم به این اثر نگاه کنیم باید به جد اذعان کنیم که ابرهای ارغوانی یک فیلم متوسط است. فیلمی که هرگونه امید به روند رو به رشد سینمای سیامک شایقی را کاملا از بین می‌برد و به تماشاگر می‌فهماند که این منتقد و روزنامه نگار قدیمی سینمای ایران واقعا نمی‌تواند و یا نمی‌خواهد کاری کارستان از خود بر جای بگذارد هر چند که شاید هر چند سال یکبار به سراغ فیلمسازی برود و هر چند سال یکبار هم از بازیگران مطرح و متوسط در کنار همدیگر استفاده کند و مجموعه‌ای از خوب‌ها و متوسط‌ها را در جلو و پشت دوربین کنار هم جمع کند و در نهایت هم اثری متوسط را روانه پرده سازد.

پایان‌بندی نامفهوم فیلم به اضافه نماهای مکرر و زاید در جای جای داستان و بازی بد و نچسب‌هانیه توسلی با همان مکث و سکوت‌های همیشگی و بازی معمولی حسین یاری با آن نگاه‌های عاقل اندر سفیه که در همه فیلم‌ها و تله فیلم‌ها و سریال‌هایش به وفور به چشم می‌خورد همگی در کنار هم از ابرهای ارغوانی اثری ضعیف ساخته که به احتمال قریب به یقین گیشه چندان مناسبی را نیز نخواهد داشت و از همین الان باید به سه- چهار سال کنار نشستن سیامک شایقی در عرصه کارگردانی در سینمای ایران فکر کنیم.

فقط می‌ماند بازی خوب بهناز جعفری که اگر چه لحظات کوتاهی در فیلم حضور داشت اما مثل همیشه اثر گذار و خلاق و پر انرژی نشان داد و البته باید نقش‌آفرینی مناسب امید روحانی را نیز به این مجموعه اضافه کنم که این روزها ظاهرا دیگر به هیچ پیشنهادی جواب نمی‌دهد و اکثر قریب به اتفاق نقش‌های کوتاه را از آن خود ساخته و البته انصافا و استثنا در این فیلم بازی قابل قبولی را ارائه داده است. در مجموع تصور می‌کنم سیامک شایقی باید در نحوه نگاه خود به سینما چه به لحاظ داستان و چه به لحاظ ساختار تجدید‌نظر اساسی کند. اگر روزی روزگاری جهیزیه برای رباب حداقل دارای پارامترهایی انسانی و عاطفی بود که می‌توانست برخی از منتقدان و بخشی از تماشاگران را راضی نگه دارد متاسفانه این پارامترها در روزگار فعلی نمی‌تواند پاسخگوی همان تعداد اندک نیز باشد و به همین دلیل تصور می‌کنم سیامک شایقی اگر همچنان اصرار به گام زدن در همین مسیر دارد نمی‌تواند به ایده‌آل‌های خود دست یابد. مگر اینکه بپذیریم ایده‌آل‌های این کارگردان محجوب و متین سینمای کشورمان در همین حد و اندازه‌ای هستند که ابرهای ارغوانی به ما نشانش می‌دهد.

نویسنده : نساء نیکو