۱۵۰ سال زندگی

بشر می تواند تا ۱۲۰ سال عمر کند, بنابراین اگر چنین چیزی درباره بدن صدق کند می تواند عمری معادل ۱۵۰ سال هم داشته باشد البته بیشترین اثر وقتی به دست می آید که محدود کردن کالری هایتان را از کودکی آغاز کرده باشید

اگر جهان را تقسیم کنیم به مردمی که زندگی می کنند تا بخورند و آنها که می خورند تا زندگی کنند شاید بهتر باشد دسته بندی سومی را هم برای افرادی مثل برایان دلانی ۴۰ساله که یک مترو ۸ سانتی متر قد و ۶۳ کیلوگرم وزن دارد و واقعا لاغر اندام است به گروههای قبلی افزود.

امثال این افراد کالری هایشان را به ۱۸۰۰ در روز رسانده و فقط ۲ وعده غذا می خورند و معتقدند از تمامی بیماری ها خود را مصون نگه داشته اند.

آنها اعضای جنبشی هستند که معتقدند باید کالری را محدود کرد و هدف آنها افزایش طول عمر انسان به وسیله محدود کردن غذا به حدی است که بتوانند زندگی کنند.

این جنبش ، هواداران فراوانی دارد که معتقدند محرومیت بیش از حد غذایی می تواند تولید تغییرات بیوشیمیایی خاصی در بدن کند که فرآیند پیری را کند ساخته و به این ترتیب طول عمر گونه انسان در درازمدت افزایش خواهد یافت.

گفتنی است ، اعضای این جنبش ورزش را در دستور کاری روزانه خود قرار داده اند تا اگر هم کالری اضافی به بدنشان وارد می شود از سوزاندن و از میان رفتن آن اطمینان حاصل کنند.

سالها پیش متخصصان تغذیه دانشگاه کورنل کشف کرده بودند موشهایی که در محرومیت غذایی به سر می برند طول عمر بیشتری دارند و جوان تر از آنهایی هستند که به صورت طبیعی تغذیه کرده اند.

به عبارت دیگر کاهش مصرف غذا تا حد یک سوم ، در حالی که غذای کافی به بدن می رساند، طول عمر را نیز تا ۳۰درصد افزایش می دهد.

بشر می تواند تا ۱۲۰ سال عمر کند، بنابراین اگر چنین چیزی درباره بدن صدق کند می تواند عمری معادل ۱۵۰ سال هم داشته باشد؛ البته بیشترین اثر وقتی به دست می آید که محدود کردن کالری هایتان را از کودکی آغاز کرده باشید.

از آنجا که این روش رشد را متوقف می کند و بلوغ را به تاخیر می اندازد در میان مردم محبوبیت زیادی ندارد. نظریه ای که در این مورد مطرح شده است عنوان می کند با محدود کردن کالری ، متابولیسم یعنی سوختن گلوکز برای تولید انرژی نیز کند می شود.

متابولیسم که فرآیند ضروری است می تواند عامل مخربی هم برای بدن باشد زیرا رادیکال های آزادی تولید می کند که ملکول های ناپایداری هستند و می توانند ساختار سلولهای زنده را به کمک فرآیندی به نام اکسیداسیون تخریب کنند؛ بنابراین از آنجا که رژیمهای محدودکننده کالری ، ترکیبات اکسیژنه را کاهش می دهند می توانند سبب طولانی تر شدن حیات شوند.

برخی دیگر از دانشمندان نیز معتقدند این نوع رژیم اثرات دقیق تر دیگری هم دارد؛ مثلا باعث می شود مکانیسم های محافظتی درون سلولها کار خود را بهتر انجام دهد.

مشخص شده است که میمون هایی که از این رژیم پیروی کرده اند در آنها با افزایش سن ، تغییرات هورمونی مشابه میمون هایی که تغذیه طبیعی داشته اند، رخ نمی دهد؛ البته هنوز این تحقیقات به حد کافی و طولانی مدت انجام نشده است و نمی توان به طور قطعی عنوان کرد این موجودات واقعا به مدت طولانی تری زندگی کرده اند؛ همچنین در این حیوانات میزان قند خون پایین تر است که بر اثر آن خطر ابتلا به دیابت کاهش می یابد.

به نظر می رسد با افزایش سن حیوانات ، ژنهای خاصی در بدن آنها تغییر می کنند و ژنهایی هم فعال تر می شوند. دانشمندان دریافته اند این رژیم می تواند این فرآیند را در سلول های موشها تا ۷۰ درصد متوقف کند.

البته هنوز کسی نتوانسته است اثبات کند که این رژیم می تواند طول عمر انسان را افزایش دهد. مخالفان آن هم معتقدند این رژیم می تواند سبب پوکی استخوان و عوارض دیگری شود؛ مثلا مطالعه ای که در همین زمینه روی ۲۰ جوان سالم که به مدت ۶ ماه مصرف غذای خود را نصف کرده بودند، انجام شده است نشان می دهد، اثرات منفی از قبیل افسردگی و زودرنجی در آنها به وجود می آید.

این افراد محزون بوده و انرژی خیلی کمی داشته اند و قریحه خود را در انجام دادن کارها و تقریبا یک چهارم وزن بدن خود را از دست داده بودند.

دانشمندان درصدد هستند این نوع رژیم را البته به گونه ای که افراد را اذیت نکند، برای دست یافتن به مزایای احتمالی ، تجویز کنند.

یک راه حل ساده این است که مردم طوری غذا بخورند که به بدنشان آسیب نرساند، مثلا می توانند روزه های متناوب بگیرند.

وقتی روی موشهایی که یک روز در میان هیچ غذایی نمی خوردند و بقیه اوقات جیره غذایی آنها ۲ برابر می شد، آزمایش کردند، دریافتند آنها وزن کم نمی کنند، اما تغییراتی در فشار خون و ضربان قلبشان دیده شد که حاکی از کمتر شدن خطر امراض قلبی در آنها بود.

راه حل دیگر هم می تواند مصرف قرصهای خاصی باشد که برخی اثرات بیوشیمیایی رژیمهای محدود کننده کالری را تقلید می کنند.

چنین کاری در موشها با تجویز ترکیبی با نام ۲DG انجام گرفته است.

این ترکیب به سلولها حقه می زند، به طوری که آنها فکر می کنند کالری محدود شده است ؛ بنابراین انرژی کمتری هم متابولیسم می شود.

متاسفانه این کار گاهی اوقات به حدی متابولیسم را کند می کند که سبب ایست قلبی می شود. به هر حال هواداران جنبش محدود کردن کالری می گویند با انتخاب صحیح غذاهای کم کالری و پرفیبر می توانید هیچ وقت گرسنه نمانید.

گرچه چنین افرادی همیشه احساس سرما می کنند، اما می توانند به جای پوشیدن یک دست بلوز و شلوار، تعداد آنها را بیشتر کنند و بیشتر هم بپوشند.

شاید مزیت پوشیدن لباس بیشتر این باشد که دیگران متوجه نشوند این فرد چقدر لاغر و استخوانی است.