دکتر فیلگود

قرص مایکل مور به سادگی از گلویش پائین می رود, اما تشخیص او از بهداشت و سلامت آمریکا هم چنان تخریب کننده است مایکل مور در بخشی از مستند جدید خود به نام ”سیکو“ چنین بیان می کند ”ما آمریکائی هستیم

قرص مایکل‌مور به سادگی از گلویش پائین می‌رود، اما تشخیص او از بهداشت و سلامت آمریکا هم‌چنان تخریب‌کننده است. مایکل‌مور در بخشی از مستند جدید خود به نام ”سیکو“ چنین بیان می‌کند: ”ما آمریکائی هستیم. در هنگام نیاز، به کشور دیگری می‌رویم. کار دشواری است، اما خوب جواب می‌دهد.“ ممکن است مور نگاهی به عراق و میانجی‌گری‌های اخیر بیندازد، اما در واقع به شهروندان آمریکائی اشاره می‌کند که برای خدمات پزشکی ارزان و بهداشت رایگان از مرزهای کانادا می‌گذرند. پس از مرگ آبی هافمن در جناح چپ، هیچ‌کس تا این حد شوخ‌طبعانه به انتقاد از سیاست‌های آمریکا نپرداخته است. از طرفی هافمن در رسانه‌های گروهی بازی می‌کرد، اما مور آن را برای بازی سریع و آزاد به‌کار برده است که نخستین اکران خود را ماه گذشته در کن داشت. (در جائی‌که مور جدید به‌عنوان یک سازنده شورشی به تصویر درآمده است.) ممکن است Weinstein Brothers که تهیه و همکاری در پخش سیکو را به‌عهده داشتند، نام فیلم را با نام یکی از معروف‌ترین آثارشان یعنی ”اسکری مووی“ عوض کنند. صحنه آغازین سیکو درباره مردی در حال بخیه کردن جراحتش است (اما همان‌گونه که مور می‌گوید این فیلم درباره او یا پنجاه میلیون آمریکائی دیگر نیست که فاقد بیمه سلامت هستند، بلکه درباره ۲۵۰ میلیون آمریکائی است که تحت پوشش این بیمه قرار دارند)، مانند آن مرد ۷۹ ساله‌ای که برای دریافت مزایای نسخه داروی خود در سوپرمارکت کار می‌کند. نیم‌ساعت نخست فیلم در واقع یک رویداد فرعی حقیقی است: کنار بایستید و ببینید که چگونه یک زوج فاقد هرگونه امکانات پزشکی مجبورند در اتاق زیرزمینی دخترشان زندگی کنند. زنی که شرکت بیمه‌اش به او گفته که نمی‌تواند آمبولانس اورژانس را بدون ”تأثیر قبلی“ داشته باشد یا کارمندی که به خاطر گزارش نکردن عفونت مخمر قدیمی به‌عنوان یکی از شرایط لازم موجود، مزایای بیمه خود را از دست می‌دهد.

مور با توضیح این موضوع و مسائل دیگر، داستان‌های وحشتناکی در مورد انسان‌ها با لحنی شدید و تمسخرآمیز ”سیکو“ گنجانده است. او هرگز اجازه نمی‌دهد تا جزئیات به یک داستان خوب وارد شوند و این‌بار در حال ساخت کاری است که نشان می‌دهد بیمه بهداشت در آمریکا در واقع به خاطر خوردن پول افراد بیمار به‌عنوان یک تجارت سودمند ایجاد شده است. که تأثیر کلی آن حالت تخریب‌کننده‌ای دارد.

شاهدان متخصص از دکتر لیندا پینتو خواسته‌اند تا با چشمانی اشکبار گواهی دهد که برای انجام اختیاراتش به‌عنوان یک مدیر پزشکی، خدماتی را از بیماران دریغ داشته که به قیمت جان آنها تمام شده است. سیاستمداران بسیاری هم روی صحنه آمده‌اند و نه تنها به بوش که همیشه برای عرضه توصیه‌های احمقانه در دسترس است بلکه حتی به هیلاری کلینتون که مور او را هم‌چون یک معشوق ترک شده معرفی کرده است، اشاره می‌کند که پس از تلاش وی در سال ۱۹۹۴ در مورد پوشش بیمه، اکنون دومین نامزد کمک‌های HMO است. مور پس از نمایش وضعیت بهداشت در آمریکا به سراغ گروه‌های صنعتی می‌رود که پوشش جهانی را به‌عهده دارند. این پوشش شامل کشورهائی هم‌چون کانادا، انگلستان (جائی‌که حتی یک آمریکائی نفهم از Abbey Road می‌گذرد تا به خدمات بستری شدن رایگان دست یابد) و در صدر همه آنها فرانسه می‌شود. این نامه عاشقانه که به اندازه کافی برای افزودن پسوند phant به‌عنوان فیلم چاپلوسانه است تحسین‌های آزاردهنده‌ای در کن به‌همراه داشت، اما حقیقتاً باید توانسته باشد مجریان بیمه را شرمنده کند. وقتی مور با طعنه می‌گوید که نگرانی‌های سیستم سلامت و بهداشت فرانسه به اندازه‌ای بود که من مجبور شدم Freedom Fries خود را دور بیندازیم، آشکارا درباره سلامت بدنه سیاسی تا وجود خودش می‌اندیشد. ”سیکو“ از نظر فیلم‌سازی به آژانس مسکن اوزارک و هر جای دیگری شباهت دارد که شعله‌هائی شبیه به کنت انگر را برای مونتاژ عمودی نشان می‌دهد. این دقیقاً همانند زمانی است که مور از روی شیطنت از سرود مذهبی برداشت از کوساک‌های موسیقیائی استالینی کوبا برای متحد ساختن آتش‌نشانان در حال راه‌پیمائی، معلمان قهرمان و پستچی‌های راسخ استفاده کرد. در هر صورت او بیشتر خطیب و سخنوری است که اصیل‌تر و به‌گونه تأثیرگذاری عوام‌فریب است.

آیا بوش و گیولیانی تنها درگیر ۱۱/۹ هستند؟ مور که از هر دوی آنها باهوش‌تر است به تنهائی بازی جدیدی را برنامه‌ریزی کرده است. او به تازگی در یک انتخاب نسبی معروف، جمعی از کارمندان داوطلب اورژانس را با مشکلات تنفسی درمان نشده گرد هم آورده و در پاسخ به برخی دروغ‌های ارگانی درباره بهداشت عالی و در دسترس زندانیان ”بیتمو“، کشتی‌ای را به یکی از نقاط خاک آمریکا با مراقبت‌های بهداشتی جهانی رایگان اعزام کرد. کم‌ترین دست‌آورد این تحقیق، این بود که آنها توانستند عجایب پزشکی کوبا را تجربه کنند. افشانه‌های تنفسی ۱۲۰ دلاری آمریکا در آنجا تنها با بهای پنج سنت قابل استفاده بود. کاشت دندان رایگان، بیمارستان‌های کلیسا مانند همراه با سخنرانی دوستانه دختر چگورا هم بسیار جالب می‌نمودند.

فیلم ”سیکو“ مور دارای حکم واضح‌تری نسبت به دیگران است. حکمی که هیچ‌کس جرأت ندارد آن را به زبان بیاورد. آیا تصویر واضح‌تری از زباله‌های انسانی نسبت به منظره بیمارستان لس‌آنجلس که بیماران فقیر را در محله‌های خلاف رها می‌کند، وجود دارد؟ این چه نوع سیستمی است؟ اگر صنعت بیمه و بهداشت آمریکا استعاره ناگفته مور برای پایتخت است (همانند خون‌آشامی که از انسان‌ها تغذیه می‌کند)، پس کوبا بهشت اجتماعی و باورنکردنی اوست. دکتر مور همه روش‌های علائم را نشان می‌دهد، اما آیا برای او کار غیرممکنی است که درمان مصیبتی را که هیچ داروئی برای آن تجویز نشده، تشخیص دهد؟