انتظار امام زمان از منتظران

۱) چه ضرورتی برای ظهور امام زمان(عج) وجود دارد؟
امام خمینی(ره) در کتاب ولایت فقیه، حکومت اسلامی که مجموعه‌ سخنرانی‌های ایشان است در نجف، یکی از حربه‌های دشمنان را، مبارزه مرحله …

۱) چه ضرورتی برای ظهور امام زمان(عج) وجود دارد؟

امام خمینی(ره) در کتاب ولایت فقیه، حکومت اسلامی که مجموعه‌ سخنرانی‌های ایشان است در نجف، یکی از حربه‌های دشمنان را، مبارزه مرحله به مرحله می‌دانند: بدین معنی که ابتدا دشمن می‌گوید، اسلام دستورات اجتماعی ندارد و جز یک مشت توصیه‌های اخلاقی، چیز دیگری نیست. در این مرحله، تعداد افرادی که منحرف می‌شوند، قطعا کم است و البته افرادی هستند که اطلاعات گسترده‌ای در مورد اسلام ندارند. در مرحله بعد می‌گویند اسلام احکام ناقصی دارد مثلا قوانین قضائی‌اش کامل نیست.

در مرحله بعد می‌گویند احکام قضائی اسلام، احکام خشنی است و حد شارب خمر با قصاص و تعزیر و ... را زیر سوال می‌برند. و در مرحله آخر می‌گویند، دیانت از سیاست جداست. البته نه به این صراحت بلکه طوری وانمود می‌کنند که این برداشت گرفته شود و البته از مراحل پایین‌تر، تعداد افرادی که در دام اینها می‌افتند، زیاد است. مراتب احساس ضرورت برای ظهور امام زمان نیز بستگی به دینداری افراد دارد. بعضی افراد، تا اسم امام زمان برده می‌شود، یاد چراغانی کردن شب نیمه شعبان و آش‌پختن می‌افتند و دیگر بس، بعضی افراد، قوی‌تر یاد مسجد جمکران می‌افتند که در سال مثلا چند بار می‌روند و بعضی افراد بالاتر، یاد دعای ندبه هر صبح آدینه و بعضی بالاتر، یاد دعای عهد روزانه در صبح و بعضی بالاتر یاد ... .

پاسخ این سوال از دید افراد در مقام نظر، ممکن است بسیار نزدیک به هم باشد. مثلا اقامه عدل توسط مردم و افزایش معنویت و ... ولی در واقع پاسخ اصلی این سوال به اعتقاد و عمل هر فرد بستگی دارد و لذا کسی که رابطه زیادی با امام زمان دارد (البته نه لزوما ایشان را ملاقات کرده باشد) احساس ضرورت بیشتری می‌کند نسبت به کسی که سالی یکبار، اگر حالش را داشته باشد مثلا کتابی هم در مورد حضرت می‌خواند، چه برسد در مرحله عمل.

بیاییم رابطه خود را با امام زمان قوی‌تر کنیم از طریق ...: هرکس فکر کند تا راه‌های ارتباط با آقا را درک کند.

۲) امام زمان از ما چه توقعی می‌تواند داشته باشد؟

به نظر می‌آید مطالبی را که در جواب سوال اول گفتم، از نظر رتبه‌ای، مقدمه این سوال و پاسخ آن است. به این معنی که توقعی که امام زمان از فردی که رابطه بیشتری با ایشان دارد بیشتر از توقعی است که از فردی دارند که مثلا هرچند سال یکبار خمس مال خود را حساب می‌کند سهم امام و سادات را پرداخت می‌کند. ولی غیر از این معیار، به نظر حقیر، معیار دیگری هم وجود دارد و آن اینکه، امام زمان از هرکدام ما شیعیان و مسلمانان می‌خواهد که ما پیشرفت کنیم و پیشرفت هم در گرو عمل به دستورات صحیح است و به تعبیر دیگر رعایت تقوای الهی.

عبارت اخرای این مطلب این است که ما در مسائل معنوی و علمی، به حداقل‌ها اکتفا نکنیم و در مرحله عمل نیز حداکثر توان خود را به کار ببریم.

البته قبل از همه این مطالب باید ببینیم خود معصومین و خود امام زمان، از ما چه توقعی دارند‌ احادیث را بررسی کنیم، آیات و تفسیر قرآن در مورد آن را مطالعه کنیم تا نسبت به آن معرفت کسب کنیم. برای نمونه: حضرت علی(ع) می‌فرماید: شما مثل حضرت علی نمی‌توانید بشوید که غذایش ۲ قرص نان است و لباسش ۲ جامه و با این ویژگی‌ها ولی می‌توانید مرا یاری کنید و یاری کنید مرا به (ورع، اجتهاد، عفت و سداد) ورع مرحله‌ای بالاتر از تقوا است، اجتهاد نیز حداکثر سعی و تلاش در انجام تکلیف است. عفت نیز لازمه ضروری هر مسلمانی است و سداد هم به معنی درستی ورزیدن است: به نظر می‌آید ورع و عفت خصلت درونی است و اجتهاد و سداد مربوط به خود عمل و نحوه انجام تکلیف. به تعبیری دیگر ما هر کاری می‌کنیم، اصل آن کار باید درست و صحیح باشد نه دروغ و باطل.

حال در مرحله اجرا، باید حداکثر تلاش خود را برای انجام تکلیف انجام دهیم و در این بین مواظب باشیم عوامل بیرونی، پاهای ما را نلغزاند و در درونمان هم عفت داشته باشیم.

ممکن است سوال ایجاد شود که مگر اسلام نگفته اعتدال را رعایت کنید پس چرا گفته شده که حداکثر توان خود را برای انجام تکلیف خرج کنید؟ آیت‌الله جوادی آملی مطلبی فرمودند که مضمونش چنین است : ما در ابتدا باید حواس خود را جمع کنیم و اعتدال را رعایت کنیم تا در صراط مستقیم قرار بگیریم و از سبل شیطانی به در آییم. در این مرحله‌ که در بزرگراه مستقیمی بنام (صراط مستقیم)‌ [یا صراط اقوام یا صراط ائمه معصومین (زیارت جامعه کبیره) یا صراط ولایت یا صراط نبیین و صدیقین و شهدا و صالحین که همان منعمان هستند]‌ قرار گرفتیم دستور به سرعت و سبقت به ما داده‌اند. سابقوا الی مغفره من ربکم (۲۱ / حدید)

و سارعوا الی مغفره من ربکم (۱۲۳ / آل عمران)

سیدرضا علوی