مرد خبرساز

حمیدرضا آصفی خود را از جنس خبرنگاران می داند و می گوید پیش از آنكه خودش را یك دیپلمات بداند یك خبرنگار می داند. او كار خبری اش را در زمان ریاست كمال خرازی در خبرگزاری جمهوری اسلامی …

حمیدرضا آصفی خود را از جنس خبرنگاران می داند و می گوید پیش از آنكه خودش را یك دیپلمات بداند یك خبرنگار می داند. او كار خبری اش را در زمان ریاست كمال خرازی در خبرگزاری جمهوری اسلامی آغاز كرد.

در دوره وزارت كمال خرازی پست سخنگویی وزارت امور خارجه را برعهده گرفت. آصفی قدردان كمال خرازی است كه سخنگویی در وزارت امور خارجه را نهادینه كرد. او یكی از مهمترین خصوصیات و ویژگی های یك سخنگو را داشتن تحلیل از وقایع و مسائل روز می داند و بزرگترین مهلكه یك سخنگو را هم این می داند كه چشم بسته مطلبی را بگوید و بعد بخواهد آن را تكذیب كند. از نظر آصفی داشتن پشتوانه اطلاعاتی از دیگر ملزومات كار سخنگویی است و سخنگو باید در جریان آخرین تحولات و اخبار باشد و در هر لحظه بتواند به پرسش خبرنگاران پاسخ دهد.

آصفی هر لحظه كار سخنگویی را شیرین ولی سخت می خواند و می گوید كه در طول هشت سال دوره سخنگویی وزارت امور خارجه از هیچ رسانه ای شكایت نكرده است. آصفی شیرینی كار سخنگویی را به جهت تاثیرگذاری آن می داند، تاثیری كه هم می تواند آرامش بخش باشد و هم اگر بدون توجه صورت گیرد، اضطراب آفرین خواهد بود.

آصفی از شیرین ترین و تلخ ترین روزهای سخنگویی خود نیز می گوید: عدم تصویب قطعنامه حقوق بشر علیه ایران پس از ۲۰ سال در سازمان ملل متحد از شیرین ترین روزهای سخنگو بوده است، پیروزی در جنگ دیپلماسی بین ایران و كشورهای اروپایی، كانادا و آمریكا كه تنها با یك رای بیشتر حاصل شده بود. و اما روز تلخ آصفی روز سقوط هواپیمای سی – ۱۳۰ حامل خبرنگاران بود كه بسیاری از آنها در جلسه سخنگوی وزارت امور خارجه حضور می یافتند و او با آنها آشنا بوده است.

شهادت نعیمی عضو كادر دیپلماتیك سفارت ایران در عراق نیز از دیگر خاطرات تلخ آصفی است.

آصفی مرد تكذیب ها هم بود، به همین دلیل پس از اینكه خبرنگاران از تكذیب های مكرر او گله مند شدند سعی كرد به جای تكذیب، تشریح كند. سخنگوی سابق معتقد است كه دولت ها می آیند و می روند و آنچه می ماند نظام، انقلاب و رهبری است و اگر سخنگو خود را سرباز و خدمتگزار انقلاب بداند، سقف و كف كار خود را هم خواهد دانست و مشكلی پیش نخواهد آمد. آصفی رها كردن تعلقات گروهی و حزبی را از مقدمات كار سخنگویی دانسته و گرایشات گروهی و دسته ای را در كار سخنگویی مشكل ساز می خواند.