مجلس حسین (ع) یا مجلس من

خدایش بیامرزد. حاج‌ابراهیم را می‌گویم؛ پیرمردی که سال‌ها در یکی از مناطق جنوبی تهران ـ که دوران کودکی و نوجوانی من در آنجا سپری شد ـ نزدیک محرم تکیه‌ای برپا می‌کرد و تقریبا …

خدایش بیامرزد. حاج‌ابراهیم را می‌گویم؛ پیرمردی که سال‌ها در یکی از مناطق جنوبی تهران ـ که دوران کودکی و نوجوانی من در آنجا سپری شد ـ نزدیک محرم تکیه‌ای برپا می‌کرد و تقریبا دو هفته‌ای با مجلس امام حسین(ع) خیابان و محل ما متبرک می‌شد.

در هیات حاج‌ابراهیم همه اهالی محل شرکت می‌کردند؛ از شاطر قدیمی و کهنسال نانوایی گرفته تا جوانی که در مغازه‌ای لوازم آرایشی و به اصطلاح سوغات کیش می‌فروخت، ولی با وجود این هیات ما به هیات پیرمردها معروف شده بود؛ هیاتی که متولی آن یعنی همین حاج‌ابراهیم باورش این بود که «مجلس امام حسین فقط یه دل صاف و بی‌ریا می‌خواد با یه تریبون که ذاکرش اشکی از چشم عزاداران در بیاره».

حاج‌ابراهیم می‌گفت اصلا کلمه عزا به معنی صبر و شکیبایی کردن بر هر چیزی است که انسان از دست می‌دهد و برای همین هم شرکت‌کنندگان در عزاداری امام حسین آرامش و لذت خاصی با حضور در این مراسم به دست می‌آورند و اگر غمی هم از آن عزاداری برایشان حاصل می‌شود، این غم متفاوت است با غم و غصه‌های روزمره،‌ غمی است که منشا حرکت و عامل نشاط در جامعه می‌شود.

برای همین هم هیات ما علم‌کش و زنجیرزن و طبل‌زن و قمه‌ زن و دوره بگیر نداشت، دو ردیف و دو صف عزادار رو به روی هم شب هنگام با دو تا پرچم از هیات بیرون می‌زدیم و دسته سینه‌زنی مشکی‌پوش‌های عزای امام حسین به راه می‌افتاد و تازه ذکر مصیبت اصلی برای وقتی بود که اهل محل داخل تکیه آرام نشسته بودند؛ حاج‌ابراهیم همیشه می‌گفت عزاداری سیدالشهدا صرفا این نیست که افرادی بیایند جمع شوند و یک تخلیه هیجانی اتفاق بیفتد؛ بلکه باید در کنار این اتفاق، نهضت سیدالشهدا و‌ پیام‌های آن حضرت منتقل ‌شود و اگر در محرم سال ۶۱ هجری امام حسین برای احیای دین قیام کرد، عزاداری او در طول تاریخ باید بستری برای احیای دین و تبیین معارف دین خدا شود.

سال گذشته که چند روزی مهمان مجلس سوگواری امام حسین (ع) در بیت رهبری بودم، دیدم که آن مجلس هم چقدر شبیه هیات عزاداری دوران کودکی و نوجوانی‌ام بود.

البته از همان دوران یادم هست که هیات‌ها و هیات‌دارانی بوده‌اند که خلاف این عمل می‌کردند و مثلا همین سال گذشته در یکی از مجلس‌های سوگواری شاهد بودیم که یکی از مداحان در اظهارنظری عجیب و البته با ادبیاتی نامناسب خواستار خروج افرادی از حسینیه شد که حاضر به لخت شدن برای سینه‌زنی نبودند! حالا امسال هم همان هیات و همان مداح دوباره خبرساز شده است؛ روز گذشته و در آستانه ماه محرم آن مداح این بار از واگذاری حق پخش جلسات مداحی و روضه‌خوانی‌اش به یک شرکت صوتی و تصویری خبر داده است و گفته شرعا راضی نیست که مداحی‌هایش مخفیانه ضبط و غیر از کانال یاد شده به فروش برسد و برخی از سایت‌هایی هم که تاکنون مداحی‌های او را منتشر می‌کردند، با توضیح این مسأله، مداحی‌ها را از دسترس مخاطبان خارج کرده‌اند.

به نظر می‌رسد امر بر این مداح و دیگر همفکرانشان واقعا مشتبه شده است که این مجلس، مجلس ایشان است و نه مجلس امام حسین (ع) و نه مجلسی برای احیای دین و با همین باور غلط شاید چنین حکم کرده است.

بامداد محمدی