زن ایرانی در چرند و پرند

در اغلب مقالاتی كه دهخدا در آنها به مسائل خانوادگی اشاره می كند, باورها و اعتقادات را از زبان زن به خانواده بازگو می كند و این مساله بیانگر آن است كه زن فرهنگ را در خانواده و جامعه رواج می دهد و به بیان علمی تر فرهنگ را باز تولید می كند

در عصرمشروطه، روزنامه جدید‌ترین و در عین حال گسترده‌ترین رسانه گروهی بود و مشروط خواهان به جز آن، وسیله دیگری برای رساندن پیام خود به مردم در اختیار نداشتند و به همین دلیل این رسانه برای برقراری ارتباط با مردم به وجود آمد.

در عصرمشروطه، روزنامه جدید‌ترین و در عین حال گسترده‌ترین رسانه گروهی بود و مشروط خواهان به جز آن، وسیله دیگری برای رساندن پیام خود به مردم در اختیار نداشتند و به همین دلیل این رسانه برای برقراری ارتباط با مردم به وجود آمد.

این كه مقصود از طنز چیست و امروزه چطور از آن استفاده می‌شود باید گفت امروزه طنز در رسانه‌های گروهی آن بار معنایی خاص خود را كه در گذشته در ادبیات داشته است، دیگر ندارد و در واقع به هر سخن مسخره یا به هر صحبت فكاهی یا هر نوع جوك، طنز گفته می‌شود در حالی كه طنز معنا و كاربرد دیگری دارد و در این معانی نمی‌گنجد. تعریف دقیق طنز عبارت است از سخن ریشخندآمیز و نوع خاصی از هنر است كه این سخن می‌كوشد به نقد جامعه موجود بپردازد و از طریق نقد به اصلاح جامعه اقدام كند. بنابراین طنز به هر معنا كه زشت، پلید، نازیبا، ناراست و ناعادلانه می‌داند می‌تازد بدین ترتیب طنز به طور معمول غیر شخصی است و دیدگاه اجتماعی دارد و به كل جامعه می‌نگرد. زبان طنز بسیار گزنده است اما زبان زشت و ناسزا‌گویی نیست. در كتابی كه آرتور پولارت به نام طنز نوشته و سعید سعید‌پور آن را به فارسی ترجمه كرده است، پولارت نظراتی را ابراز می‌كند. او می‌گوید بسیار آسان است كه ما برای خنداندن مردم، قربانی طنز را با صفات مسخره‌ای بیاراییم و به عنوان مثال از صفتی مانند ابله استفاده كنیم تا مردم به خنده بیفتند. اما وظیفه طنز‌پرداز استفاده از این واژه‌ها نیست او باید خواننده یا مخاطب خود را به سمتی پیش ببرد كه او واقعا درك كند كه قربانی طنز ابله است. بنابراین در طنز ظرافت بسیار نهفته است و همان‌طور كه بدان اشاره شد طنز پادزهر زشتی‌های اجتماعی است و می‌كوشد جامعه‌ای بهتر از جامعه كنونی برقرار كند. میان طنز با انواع دیگر سخن ریشخند‌آمیز تفاوت بسیار اساسی وجود دارد به طور مثال اگر هزل را با طنز مقایسه كنیم، هزل هم سخن ریشخند‌آمیز است، اما زمانی كه این سخن گفته می‌شود و مخاطبان به خنده می‌افتند كار هزل دیگر به پایان می‌رسد یعنی كار هزل پس از ایجاد خنده شوخ و شاد به اتمام می‌رسد. در حالی كه در طنز، خنده ابتدای كار است و پس از آن مخاطب به فكر فرو می‌رود. طنز اساسا به مسائل جدی توجه می‌كند به عبارتی محور بحث طنز، مسائل اجتماعی جدی است بنابراین مخاطب پس از شنیدن طنز به فكر فرو می‌رود و از طریق تفكر به حقایق تلخ دست می‌یابد.

نمونه‌هایی از این دست به قرار ذیل است:

۱-در سال ۱۳۲۵ قمری یا ۱۲۸۶ شمسی روزنامه عدالت تبریز مقاله‌ای درباره آزادی زنان نوشت. این مقاله سر و صدای زیادی بر‌انگیخت تا سر‌انجام انجمن ایالتی آذربایجان به این مساله رسیدگی كرد و روزنامه عدالت را توقیف و نویسنده روزنامه _ میرزا حسین‌خان _ را از شهر بیرون كرد.

۲-در دوره مجلس اول انواع و اقسام انجمن‌های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، ایالتی و... در تهران وجود داشت. به نوشته برخی از مورخان در حدود ۱۴۰ انجمن و به گفته برخی دیگر تا ۲۰۰ انجمن در تهران وجود داشته است. در طی این های و هوی انجمن‌سازی، بانوان پایتخت نیز انجمنی را دائر كردند كه درباره آن مخالفت‌های شدیدی صورت گرفت و كار به مجلس شورای ملی كشانده شد. برخی از نمایندگان تا جایی پیش رفتند كه گفتند ایجاد انجمن به دست بانوان و گرد آمدن آنها در این انجمن و صحبت‌های آنان باعث فساد اجتماعی می‌شود و بدین ترتیب خواهان برچیده شدن این انجمن شدند.

---