بخر، ببر و بخور

هنوز ظهر نشده، در بازار برای خرید غذا غوغا به پا می‌شود و کار و بار رستوران‌های معروف و با کیفیتی چون شمشیری، نایب، مسلم و... سکه است، اما هیچ یک از اغذیه‌فروشی‌های ثابت و سیار …

هنوز ظهر نشده، در بازار برای خرید غذا غوغا به پا می‌شود و کار و بار رستوران‌های معروف و با کیفیتی چون شمشیری، نایب، مسلم و... سکه است، اما هیچ یک از اغذیه‌فروشی‌های ثابت و سیار هم از این خیل جمعیت بی‌بهره نمی‌مانند.

کنار هر ساندویچ‌فروشی و جگرکی، هنگام ظهر خیل عظیمی از مردم را می‌بینی که سرک می‌کشند و صف را ارزیابی می‌کنند و بقیه تنگ هم نشسته‌اند و دارند لقمه‌ای را میل می‌کنند.

در این میان از همه بی‌دردسرتر کار غذافروشان سیار و بی‌سرمایه‌ای است که نه اجاقی دارند که غذایشان را رویش بپزند و نه مغازه‌ای که برایتان در آن صندلی بگذارند. آنها اغلب یک موتور دارند که غذاهای خود را پشت آن می‌گذارند و به بازار می‌آورند و یک نایلون بزرگ یا اگر پیشرفته‌تر باشند یک جعبه یونولیتی که غذا را گرم‌تر نگه می‌دارد.

غذا‌ها با کیفیت نامعلوم و در بسته‌های یک بار مصرف با وضعی نامعلوم پر شده است و به قیمت بسیار نازل در حد ۱۵۰۰ تا ۲۵۰۰ تومان به فروش می‌رسد. منوی ساده آنها شامل خورش‌قیمه، خورش قورمه‌سبزی، جوجه‌کباب و کوبیده است که این دو غذای آخر گرانقیمت‌ترین‌ها محسوب می‌شود.

برای این‌که بتوانم شما را از کیفیت غذای یادشده که نه صف دارد و نه درد سر مطلع کنم، ریسک می‌کنم و یک خورش قیمه می‌خرم. ۲۰۰۰ تومان می‌شود و فقط مزه‌اش بد نیست. یک تکه‌گوشت سیاه در آن است که اشتهای آدم را کور می‌کند و من همان اول دور می‌اندازمش. احتمالا این گوشت یک روزی به تن یک گوساله بوده است. این قیمه فاقد سیب‌زمینی است و اگر از غذایتان توقع یک خوراک فاقد گوشت حاوی هیدرات کربن فراوان از نوع برنج و کمی سس لپه و رب داشته باشید، می‌توانید شما هم ریسک کنید. البته مشتریان این غذا‌ها اغلب آن را با عبارت «بد نیست» توصیف می‌کردند.