موزه‌ها انبار کالاهای کهن

باتوجه به اهمیت آثار باستانی و بناهای تاریخی که مبین تمدن و قدمت تاریخی هر ملتی محسوب می‌شود و همچنین با توجه به سرعت گرفتن تخریب بناهای باستانی در دهه‌های اخیر، متاسفانه …

باتوجه به اهمیت آثار باستانی و بناهای تاریخی که مبین تمدن و قدمت تاریخی هر ملتی محسوب می‌شود و همچنین با توجه به سرعت گرفتن تخریب بناهای باستانی در دهه‌های اخیر، متاسفانه علیرغم تمام هشدارها هیچگونه بذل توجهی به داشته‌های باستانی این سرزمین نشده، بلکه بر شدت تخریب و انهدام آثارافزوده شده است.

سرزمین ما تاکنون دستاوردهای عظیمی‌ را در طی زمان به جهان عرضه کرده است، اما کمتر از انگشتان دو دست، آثار شاخص، تاکنون در اذهان جهانیان قرار گرفته است. ثبت آثاری چون تخت جمشید، پاسارگاد، چغازنبیل، تخت سلیمان، میدان نقش جهان اصفهان، ارگ بم، کاخ بیستون و گنبد سلطانیه به همراه هزاران جاذبه تاریخی-فرهنگی و طبیعی دیگر سالانه هزاران مشتاق را از سرزمین‌های دور و نزدیک به خود فرا می‌خواند و حیرتشان را بر می‌انگیزاند.

ثبت جهانی آثار تاریخی افتخاری بزرگ برای فرهنگ و تاریخ هر کشوری است. بنابراین کشورهای جهان تلاش زیادی می‌کنند تا آثار تاریخی آن‌ها در این فهرست جای گیرد. شاید بتوان جلب گردشگر را مهمترین فایده ثبت یک اثر تاریخی به شمار آورد. با ورود گردشگر نظام‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و... کشورها پویا‌تر می‌شود و تاثیرات مشهودی در وضعیت معیشت و بهداشت و امنیت و... ساکنان بومی ‌مناطق به وجود می‌آورد.

چرا کم لطفی‌های این ملت به آثار کهن که نماد هویت و تاریخ و فرهنگ عظیم این قوم فاخر به شمار می‌رود تمامی ندارد؟ موزه‌های ما انبار کالاهای کهن شده‌اند و ویترین آن‌ها تابوت‌های آثار باستانی بشمار می‌روند. آنچه که در اتلال و نقش برجسته‌های صخره‌ای داریم به سخره گرفته شده است. به راستی آیا کسی می‌داند که چرا این گونه ناجوانمردانه با آثار تاریخی برخورد می‌شود؟