در حاشیه پخش مستندهای ایرانی از شبکه ‌BBC

مدت زیادی بود که خبر راه‌اندازی شبکه تلویزیونی <بی‌بی‌سی فارسی> دهان به دهان می‌شد، خبرهای اینترنتی هم بعدها از راه رسید و تاریخ آغاز پخش اعلا‌م و بالا‌خره این کانال تلویزیونی …

مدت زیادی بود که خبر راه‌اندازی شبکه تلویزیونی <بی‌بی‌سی فارسی> دهان به دهان می‌شد، خبرهای اینترنتی هم بعدها از راه رسید و تاریخ آغاز پخش اعلا‌م و بالا‌خره این کانال تلویزیونی راه‌اندازی شد. برخلا‌ف موارد مشابه مغایر با آنچه معمولا‌ در این دوره از این سرزمین رخ می‌دهد، در تمام مدت رواج اخبار مربوط، هیچ مقام مسوولی اظهارنظر نکرد و هیچ‌کس از مدیران فرهنگی، سیاسی و امنیتی حرفی از خوب بودن یا بد بودن فروش فیلم به این شبکه نگفت. ماند و ماند و ماند، تا شبکه روی آنتن رفت و برنامه‌ها آغاز شد. حالا‌ مسوولا‌ن به میان آمدند و محکوم کردند و تقبیح کردند و اعلا‌م کردند کار بدی است و نباید فعالیت کنند. حال آنکه مدت‌ها بود از طرف این شبکه برای خرید مستندهای ایرانی اقدام شده بود و با خیلی از مستندسازان تماس گرفته بودند برای خرید حق پخش فیلم‌شان از بی‌بی‌سی.

در این شرایط غیرفرهنگی حاکم در تلویزیون ما و ماندن مستندها و مستندسازان پشت درهای بسته سیما، طبیعی بود که از این پیشنهاد استقبال شود؛ هرچند قیمت پیشنهادی مورد اعتراض اغلب صاحبان فیلم‌ها بود. ولی حالا‌ مدتی است از سوی وزیر ارشاد و مسوولا‌ن، نوعی نگرانی و تردید از این اقدام به وجود آمده و برخی به فکر لغو قرارداد پخش هستند و تعدادی قول و قرارشان را برهم زده‌اند. حال آنکه هنوز به صراحت و با تاکید به سینماگران، مستندسازان اعلا‌م نشده که از فروش فیلم به بی‌بی‌سی خودداری کنند. در حالی که مثلا‌ بارها و بارها به صراحت، تاکید و تهدید، انذار داده‌اند که پخش آگهی از شبکه‌های فارسی‌زبان خارج کشور خلا‌ف قانون است و مجازات‌های سنگینی در پی دارد ولی آنچه باعث و موجب شکل‌گیری این تردید کنونی در این عرصه شده، لفظ مبهم <همکاری> است که در گفته‌ها و سخنرانی‌های مسوولا‌ن تکرار می‌شود. اما مساله اینجا است که فروش فیلم، عملا‌ <همکاری> محسوب نمی‌شود که جرم باشد و خلا‌ف.این فیلم‌ها، همگی آثاری هستند متعلق به قبل. در واقع، این‌بار هم مثل هر مورد متداول دیگری، فیلم‌های تولید شده از یک شبکه تلویزیونی پخش می‌شوند. یعنی اساسا سفارشی در کار نبوده که کسی برای بی‌بی‌سی مستند بسازد و در برنامه مستندش پخش شود. فیلم‌ها از قبل وجود داشته و برآمده از نوع نگاه و سلیقه و علا‌قه مستندساز است، نه نگاه - حتی استعماری و استکباری- بریتانیای کبیر و به دنبال- مثلا‌- توطئه و براندازی و جهت‌دهی. حرف من متوجه کل شبکه و نگاه حاکم بر آن نیست، که نه بیننده دائم بوده‌ام تاکنون و نه آنقدر اهل سیاست و آشنا به مصالح امنیتی. چارچوب این بحث، برنامه مربوط به پخش مستندهای ایرانی است و مستندهای ایرانی. و اصلا‌ حتی اگر این تلویزیون را به کلی و از اساس به قصد براندازی بدانیم و برای توطئه، چرا باید فرصت استفاده از تریبون دشمن را از دست داد؟ اگر بدانیم تغییر و تحریفی در سخنان ما ایجاد نمی‌شود، چه اشکالی دارد استفاده از تریبون آنان که قبول‌شان نداریم و حتی مخالفیم؟ اینگونه نه‌تنها بخشی از این فضا را به خود اختصاص داده‌ایم، که حتی باعث کاهش زمان مربوط به توطئه علیه خودمان شده‌ایم. حالا‌ نام این کار چیست؟ خلا‌ف است یا صواب؟

‌www.saffarian.ws