موفقیت های تکرار نشدنی

کشتی فرنگی هم مثل جودو در المپیک پکن بی مدال ماند و با وجود داشتن ۵ نماینده در میدان فقط رتبه پنجمی حمید سوریان را داشت که آن هم با توجه به سه قهرمانی متوالی این جوان بالنده در مسابقات جهانی سال های اخیر, یک شکست بزرگ تلقی شد و نه طبعا نتیجه ای معقول

کشتی فرنگی هم مثل جودو در المپیک پکن بی مدال ماند و با وجود داشتن ۵ نماینده در میدان فقط رتبه پنجمی حمید سوریان را داشت که آن هم با توجه به سه قهرمانی متوالی این جوان بالنده در مسابقات جهانی سال های اخیر، یک شکست بزرگ تلقی شد و نه طبعا نتیجه ای معقول. پس از ناکامی تیم کشتی فرنگی در پکن، تفسیرهای مختلفی در این باره شد و حتی مربیان تیم ملی و به ویژه رضا سیم خواه کوشیدند برخی مسوولیت ها را از سر خود باز کنند و سوریان نیز به رسم و سیاق همیشگی ورزش مان وعده به افشاگری و گفتن ناگفته ها داد ولی وقتی غوغا فروکش کرد و تیم اعزامی به کشور بازگشت ( اوایل هفته جاری) فرصت و موقعیت بهتری برای بررسی امور و رسیدن به نتایجی روشن تر به وجود آمد و به سمت آرامشی رفتیم که در آن می توان به برخی حقایق دست یافت.

اگر موضوع سوریان را از مسایل کلی تیم ملی فرنگی جدا کنیم باید متذکر شویم که مدال نبردن ۴ عضو دیگر تیم اعزامی شگفتی آور و واقعه ای غیر قابل پیش بینی نبوده است. مسعود هاشم زاده که یک ۱۲۰ کیلوی مستعد و شایسته است اگر آن قرعه بسیار بد را نمی آورد و در همان مرحله نخست روبه روی حسن باروئف روسی قرار نمی گرفت شاید برای ایستادن بر سکو بدون اقبال نمی بود، قاسم رضایی آنی نشان نداد که گمان می رفت و سامان طهماسبی اشتباهات فنی آشکار و غیرمنتظره ای داشت. همه اینها را می شد تا حدی حدس زد، اما آنچه برای عده ای غیرقابل پیش بینی بود ثبت دو شکست برای سوریان جوان اول کشتی فرنگی ایران و جهان و دور ماندن او از حتی مدال برنز بود و در این خصوص نیز تحلیل های مختلفی ارایه شده است. برخی می گویند او پس از سه سال حکمرانی بر وزنش ( ۵۵ کیلو) با همان ابزار و ادوات قبلی اش به میدان آمده و چیزی را بر آن نیفزوده بود و رقبایش که برعکس او تجهیزتر شده بودند، بر وی پیشی جستند. فرضیه دوم این است که پس از نرفتن حسین رضازاده به پکن آن قدر باد توقعات نسبت به سوریان بیشتر شده بود و همگان از او طلا می خواستند و امیدها به وی بسته و محدود شده بود که او سرانجام زیر فشار آن از پای درآمد و نتوانست حامل بار سنگینی باشد که بر دوش او نهاده شده بود.

● بیش از گذشته

بررسی در مورد مساله فوق و دو فرضیه مورد بحث را به کارشناسان وا می گذاریم اما بد نیست در نگاهی کلی تر و در یک کلیت فراگیر به این نکته اشاره کنیم که کشتی فرنگی بعد از درخشش در ،۴ ۵ سال اخیر و پایاپای شدن با کشتی آزاد و حتی فراتر رفتن از آن ( در مسابقات جهانی سال پیش باکو)انتظارها و توقعاتی بیشتر از گذشته را برای خود به وجود آورده بود و چون نتوانست آنها را تحقق بخشد و موفقیت گذشته را تکرار نکرد، اکنون باید پاسخگوی آن باشد. وقتی امثال سامان طهماسبی به رغم تجربه کم جهانی تا مرز کسب مدال های جهانی به پیش می روند وسپس در المپیک خلاف این عمل می کنند، بدیهی است که اعتراض ها و شکایاتی را برانگیزد و با شرایط فعلی مواجه شویم.

اگر ۱۵-۱۰ سال پیش بود و با برداشت ها و تصورات آن زمان به کشتی فرنگی المپیک پا می گذاشتیم، امروز کسی گله نمی کرد اما سه طلای سوریان و پیش از آن طلا و برنز رنگرز و تک درخشش های سایر فرنگی کاران ما در سال های اخیر توقعات بیشتر و متفاوتی را در ارتباط با کشتی فرنگی ما به وجود آورده و همان طور که در پکن دیدید، این انتظارها در المپیک ۲۰۰۸ به هیچ وجه برآورده نشد و باخت های بدی داشتیم که قسمتی از آن به ثابت ماندن سطح کار خودمان و عدم پیشرفت تیم ملی مربوط می شد و بخشی دیگر نیز از نداشتن تجزیه و تحلیل قوی و اصولی نسبت به شرایط فعلی این ورزش در سطح جهانی و عدم آنالیز دقیق حریفان از سوی مسوولان و مربیان تیم ملی نشات می گرفت.

● یک هشدار کلی

در سال های اخیر اضافه بر فرآیندهایی که گفتیم نسل مربیان تیم ملی کشتی فرنگی هم عوض شدند و نسل جوان تری به سرکردگی رضا سیم خواه و حسن رنگرز عهده دار امور شدند و این نیز اثر مطلوبی را بر جای گذاشته بود و با این که هنوز عده ای معتقدند محمدرضا بنا سرمربی موفق سابق تیم ملی فرنگی نباید کنار گذاشته می شد، اما شکی نیست که اصول و پایه های این ورزش و نوع اداره تیم ملی در سال های بعد از کنار ماندن وی چندان تضعیف و سست نشده است. با این وجود مسایلی که در پکن روی داد، یک هشدار کلی برای کشتی فرنگی است و از این حکایت می کند که اگر در مورد تیم ملی این رشته نیز فکری نشود، دستاوردهای جالب اخیر این تیم محو خواهد شد.

وقتی تیم کشتی فرنگی ایران در مسابقات جهانی ۲۰۰۷ به رتبه پنجم دنیا در رده بندی تیمی رسید و از تیم آزاد هم ( که هفتم شد) موفق تر عمل کرد، فرداهای بهتری نوید داده شد، اما به نظر می رسد تکرار آن نقطه اوج اینک برای این ورزش سخت تر از هر زمانی شده است زیرا هم تک ستاره سال های اخیر ما ( سوریان) حاشیه امنیت قبلی اش را از دست داده است و هم سایر نفرات شاخص این رشته هنوز به مرز تهدیدناپذیری نرسیده اند.

● جای پیشرفت

درس پکن به کشتی فرنگی ما لزوم توجه و کار بیشتر بود و همچنین نباید شکست فوق را چنان بزرگ کرد که به کلی ناامید شد زیرا حتی خود سوریان حداقل برای ۵ سال دیگر جا دارد و برای سایرین نیز جای پیشرفت هست.