نقاش قهوه‌خانه‌ای متعلق به آینده است

نقاشی قهوه‌خانه‌ای با یک علامت سوال روزهای خویش را پشت می‌گذارد. علامت سوالی که می‌توان آن را ترس از فراموش شدن این هنر دانست که راهی طولانی را برای آمدن در میان مردم و البته …

نقاشی قهوه‌خانه‌ای با یک علامت سوال روزهای خویش را پشت می‌گذارد. علامت سوالی که می‌توان آن را ترس از فراموش شدن این هنر دانست که راهی طولانی را برای آمدن در میان مردم و البته ماندن در قلب و روح مردم طی کرده است. این هنر قبل از هرچیز ته مایه‌ای مردمی دارد و وجه تمایز آن با دیگر هنرهایی از این دست نیز همین امر است. اما شاید مهم‌ترین نیاز امروز نقاشی قهوه‌خانه‌ای را بتوان آموزش و البته توجه به معدود هنرمندان در قید حیات این رشته دانست که البته این نیاز بیشتر احترامی است که به هنر گذاشته می‌شود قبل از هنرمند.

آموزش رکن اصلی و مهم هر هنر به شمار می‌رود که نه این هنر بلکه بسیاری دیگر از رشته‌های هنری نیز بدون آموزش راه به جایی نمی‌بردند و البته مهجور می‌ماندند. این مهم در جایی است که در ایران پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی هنر جایگاه اصلی خویش را یافت و با نگاهی متعهدانه رو به سوی فردایی بهتر و روشن‌تر نهاد. نقاشی قهوه‌خانه‌ای نیز در این مسیر پا پس نگذاشت تا همپای دیگر رشته‌های هنری قدم بردارد. این قدم‌ها هرچند کوتاه بود اما مثبت بودن و رو به جلو بودن باعث شد تا این هنر کماکان این روزها زنده بماند و البته برای این امر راه پر فراز و نشیبی را نیز طی کند.

در بسیاری از جوامع هنری جهان شاید هنر نقاشی قهوه‌خانه‌ای ایران بیشتر از خود ایران شناخته شده باشد و شاید این موضوع اهمیت بالای این هنر را در میان منتقدان هنری در سرتاسر جهان نشان دهد. هنرمندانی که با توجه به روحیه مردمی آنچه در ذهن و روح مردم می‌گذشته است را به تصویر کشیدند تا نیاز به درک هنر و البته هنر کاربردی در این گوشه از جهان یعنی ایران بیش از دیگر نقاط جهان به چشم بیاید. باید اذعان داشت که نقاشی قهوه‌خانه‌ای این روزها هرچند روزهای طلایی خویش را پشت سر نمی‌گذارد و معدود هنرمندان زنده این رشته هنری یا با بیماری دست به گریبان هستند یا دیگر در قید حیات نیستند، اما توجه قشر جوان به فراگیری و آموزش این هنر شاید بتواند آینده‌ای طلایی برای این رشته در ایران را رقم زند.

آینده نقاشی قهوه‌خانه‌ای روشن است. این یک شعار نیست بلکه واقعیتی است که نشان از ریشه دار بودن این هنر دارد. گروه گروه جوانانی که به دنبال فراگیری این هنر رفته‌اند این آینده را رقم خواهند زد. جوانانی که هر یک در ذهن خویش ایده و تصویری تازه برای مانایی این هنر رقم زده‌اند هریک به شیوه خویش می‌خواهند این میراث نه چندان پیر اما ارزشمند هنرمندان ایرانی را در سده‌های اخیر جاودان کنند. باید به ایشان مجال داد تا نقاشی قهوه‌خانه‌ای نیز فرصتی برای خودنمایی یابد. مجالی برای حضور در نمایشگاه‌ها و آوردگاه‌های جهانی که می‌خواهند صداقت و راستی را در تابلویی نقاشی ببینند. شاید توجه هرچه بیشتر به برگزاری نمایشگاه‌های خارجی نقاشی قهوه‌خانه‌ای همان فرصت باشد. باید جهان به نظاره این هنر بنشیند تا همان‌طور که دیگر هنرهای ایرانی را به تحسین نشسته‌اند، انگشت تعجب به دهان بگیرند و با نگاهی نو این سبک و شیوه ایرانیان در بیان هنری را به نظاره بنشینند.

امیر عبدالحسینی

دبیر نمایشگاه بزرگ نقاشی قهوه‌خانه‌ای ایران