همه حریفان از من ترسیده اند

گفت وگو با الهه منصوریان, قهرمان ووشوی جهان

ووشوی ایران در حالی عنوان نایب‌قهرمانی مسابقات قهرمانی جهان مالزی را تصاحب کرد که تیم‌ملی بانوان، نقش بسزایی در مدال‌آوری‌های این دوره از رقابت‌ها داشتند؛ تیمی که از جمع سه‌مدال طلایی که به دست آورد، دو طلای آن را خواهران منصوریان کسب کردند. الهه و شهربانو منصوریان، دو ووشوکار کشورمان در این رویداد جهانی بودند که در مسابقات رشته ساندا، مقتدرانه توانستند صاحب مدال طلا شوند. الهه که با دو مدال نقره و برنز مسابقات قهرمانی جهان و یک نشان طلای رقابت‌های جام‌جهانی تجربه و افتخارات بیشتری نسبت به خواهرش در تیم‌ملی دارد، بیشتر از اینکه از قهرمانی‌اش در دنیا خوشحال باشد، از اینکه در کنار شهربانو توانسته اولین مدال طلایش را بگیرد ابراز شادمانی می‌کند. در ادامه گفت‌وگوی او را با «شرق» می‌خوانید.

‌فکر می‌کردی قهرمان جهان شوی؟

بله، خیلی زیاد. من تا پیش از این دوبار حضور در مسابقات قهرمانی جهان را تجربه کرده بودم. سال ۲۰۰۹ در کانادا نقره گرفتم و سال ۲۰۱۱ هم در ترکیه سوم شدم. این‌بار رفته بودم تا مدال طلا بگیرم که خوشبختانه موفق شدم به‌عنوان اولین ووشوکار زن ایرانی نخستین مدال طلای سبک‌وزن این رشته را در دنیا بگیرم.

‌سطح مسابقات نسبت به دوره‌های قبل چطور بود؟

خیلی بالا رفته بود. با وجود اینکه ووشو رشته‌ای است که فقط کشورهای آسیایی در آن مهارت دارند و حرف اول را در آن می‌زنند اما در این دوره کشورهای زیادی از قاره‌های اروپا، آمریکا و آفریقا در این رقابت‌ها شرکت کرده بودند. کشورهایی آمده بودند که من برای اولین‌بار اسمشان را می‌شنیدم. با توجه به اینکه چین مهد ووشوی جهان است اکثر تیم‌ها مربی چینی داشتند. خدا را شکر ما هم به‌خاطر اینکه یکی از بهترین مربیان چینی را داشتیم و تمرینات بسیار خوبی را پشت‌سر گذاشته بودیم، توانستیم سه‌مدال طلا بگیریم. خیلی خوشحالم از اینکه با خواهرم، شهربانو هر دو موفق شدیم حضور پررنگی در این مسابقات داشته باشیم و با هم طلا بگیریم.

‌از مسابقه سختی که در فینال داشتی بگو؟

من در فینال با حریفی از کره مسابقه دادم که واقعا خیلی «چغر» بود. او توانسته بود ووشوکار ویتنام را که قهرمان جهان بود شکست بدهد تا به فینال برسد. با توجه به اینکه سال آینده بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ در کره‌جنوبی برگزار می‌شود، کره‌ای‌ها سعی کردند از الان در این وزن سرمایه‌گذاری کنند. این کره‌ای از همان ابتدا خیلی بد مبارزه می‌کرد طوری که در راند اول با پاشنه پایش ضربه محکمی به گونه من زد و به‌شدت آسیب دیدم اما با این حال توانستم در این راند ببرمش. در راند دوم هم با اینکه آسیب‌دیدگی اذیتم می‌کرد و این ووشوکار تعمدا ضربات سختی به سمت راستم می‌زد با تمام توان جلویش ایستادم تا مدال طلا را از او بگیرم که خوشبختانه همین هم شد.

‌الان شرایط صورتت چطور است؟

در مالزی که بودیم بعد از مسابقه فورا به بیمارستان انتقالم دادند. آنجا گفتند صورتت باید فورا جراحی شود چون که استخوان صورتم از شش‌قسمت شکسته بود، اما به دلیل اینکه فردای مسابقه باید به ایران می‌آمدیم با همان شرایط به اصفهان آمدم. در حال حاضر هنوز ورم صورتم نخوابیده و پزشکان گفته‌اند باید تا روز شنبه منتظر بمانم و بعد از خوابیدن ورم صورتم درخصوص انجام عمل جراحی نظر بدهند.

‌ووشوی ایران سه‌دوره پشت‌سرهم است که نایب‌قهرمان جهان می‌شود، فکر می‌کنید بتوانید عنوان قهرمانی را از چینی‌ها که قدرت بلامنازع این رشته هستند بگیرید؟

کار خیلی سختی است. البته ما در بخش ساندا با چینی‌ها برابریم اما در بخش تالو از آنها عقبیم و زمان می‌برد تا این عقب‌ماندگی را جبران کنیم و به آنها برسیم.

‌دلیلش چیست؟

ما در بخش تالو با استفاده از مربیان ایرانی تا همین جای کار هم خوب کار کرده‌ایم. اما فکر می‌کنم اگر در این رشته هم بتوانیم از مربیان چینی که مهارت خاصی دارند استفاده کنیم شرایطمان بهتر شود و بیشتر در مسابقات مدال‌آوری کنیم.

‌از عملکرد خانم پانگ، سرمربی تیم‌ملی راضی هستید؟

بله، البته. من فکر نمی‌کنم در چین مربی‌ای بهتر از پانگ وجود داشته باشد. ایشان زبان ایرانی را خیلی خوب بلد است و ما طی این چند سال ارتباط خوبی با او برقرار کردیم.

‌از اردوها و شرایط تیم‌ملی چطور؟

خدا را شکر ووشو جزو آن‌دسته از فدراسیون‌هایی بوده که هیچ‌وقت نه بی‌برنامگی داشته و نه مشکل مالی. طی این یک‌سال اخیر که ورزش با بی‌پولی روبه‌رو بود اما ما هیچ‌وقت کمبودی نداشتیم و رییس فدراسیون با تامین اعتبارات لازم هم اردوها را برگزار کرد و هم حقوق ملی‌پوشان را داد.

‌برنامه بعدی‌ات چیست؟

برای بازی‌های آسیایی کره که سال آینده برگزار می‌شود، آماده می‌شوم. من در دوره قبل این بازی‌ها در گوانگجو چین مدال برنز گرفتم اما الان با این طلایی که در جهان گرفتم نه‌تنها مصمم شدم که می‌توانم این عنوان را در آسیا هم تکرار کنم بلکه همه حریفان هم از من ترسیده‌اند.