از کاستی ها نهراسید

یک پیرزن چینی دو کوزه آب داشت که آن‌ها را به دو سر چوبی که روی دوشش می‌گذاشت، آویخته بود و از این کوزه‌ها برای آوردن آب از جویبار استفاده می‌کرد.
یکی از این کوزه‌ها ترک داشت، در …

یک پیرزن چینی دو کوزه آب داشت که آن‌ها را به دو سر چوبی که روی دوشش می‌گذاشت، آویخته بود و از این کوزه‌ها برای آوردن آب از جویبار استفاده می‌کرد.

یکی از این کوزه‌ها ترک داشت، در حالی که کوزه دیگر بی‌عیب و سالم بود و همه آب را در خود نگه می‌داشت.

هر بار که زن پس از پر کردن کوزه‌ها، راه دراز جویبار تا خانه را می‌پیمود، آب از کوزه‌ای که ترک داشت، چکه می‌کرد و زمانی که زن به خانه می‌رسید، کوزه نیمه پر بود. دو سال هر روز زن این کار را انجام می‌داد و همیشه کوزه‌ای که ترک داشت، نیمی از آبش را در راه از دست می‌داد. البته کوزه سالم و بدون ترک خیلی به خودش می‌بالید.

ولی بیچاره کوزه ترک‌دار از خودش خجالت می‌کشید، از عیبی که داشت و از این که فقط نیمی از وظیفه‌ای را که برایش در نظر گرفته بودند، می‌توانست انجام دهد. پس از دو سال سرانجام روزی کوزه ترک‌دار در کنار جویبار به زن گفت: من از خویشتن شرمسارم، زیرا این شکافی که در پهلوی من است، سبب نشت آب می‌شود و زمانی که تو به خانه می‌رسی، من نیمه پر هستم.

پیرزن لبخندی زد و به کوزه ترک‌دار گفت: آیا تو به گل‌هایی که در این سوی راه، یعنی سویی که تو هستی، روییده است توجه کرده‌ای؟ می‌بینی که در سوی دیگر راه گلی نروییده است.

من همیشه از کاستی و نقص تو آگاه بودم و برای همین در کنار راه تخم گل کاشتم تا هر روز که از جویبار به خانه برمی‌گردم تو آن‌ها را آب بدهی. دو سال، من از گل‌هایی که این جا روییده‌اند چیده‌ام و خانه‌ام را با آن‌ها آراسته‌ام. اگر تو این ترک را نداشتی، هرگز این گل‌ها و زیبایی آن‌ها به خانه من راه نمی‌یافت.

هریک از ما عیب‌ها و کاستی‌های خود را داریم، ولی همین کاستی‌ها و عیب‌هاست که زندگی ما را دلپذیر و شیرین می‌کند. ما باید انسان‌ها را همان‌طور که هستند، بپذیریم و خوبی را که در آن‌هاست ببینیم. برای همهٔ شما کوزه‌های ترک برداشته آرزوی خوشی می‌کنم و یادتان باشد که گل‌هایی را که در سمت شما روییده‌اند، ببویید.

از کاستی‌های خود نهراسیم. زیرا خداوند در راه زندگی ما گل‌هایی کاشته است که کاستی‌های ما آن‌ها را می‌رویاند.