کودک در طبیعت

آرامش را می‌توان گمشده دنیای امروز دانست. آدم‌ها به هر دری می‌زنند تا بلکه ذره‌ای آرامش درونی را حتی برای ساعاتی تجربه کنند. اما چرا این نیاز به‌خوبی برآورده نشده و هرچه بیشتر …

آرامش را می‌توان گمشده دنیای امروز دانست. آدم‌ها به هر دری می‌زنند تا بلکه ذره‌ای آرامش درونی را حتی برای ساعاتی تجربه کنند. اما چرا این نیاز به‌خوبی برآورده نشده و هرچه بیشتر تجهز تکنولوژی می‌شود، آرامش کمتر و کمتر می‌شود؟

در زندگی نوین، خیلی از اهن فن و نظر سعی داشته‌اند که به این سئوال اساسی پاسخ بدهند اما نتیجه‌ای در بر نداشته است. فکر می‌کنم دلیل آن روشن باشد و آن این است که سبک زندگی امروزی، شتاب و عجله و تغییر را در دل خود جای داده است. سبک امروزی زندگی ذاتاً عجول‌پرور و شتاب‌آور است. دنیای ارتباطات و دیجیتالی شدن زندگی این شتاب را نتیجه داده است. پس در فضائی که ذات آن با عجله و شتاب و فردیت گرائی عجین شده است، نمی‌توان به‌دنبال کالائی چون آرامش گشت که معمولاً نایاب است.

چه باید کرد؟ پاسخ روشن است؛ ما باید عادت کنیم که ساعاتی را برای خودمان باشیم و به دامن طبیعت و فضای صرفاً انسانی و معنوی وارد شویم. گاهی فارغ شدن از صنعت و ماشین برای تمدد اعصاب و خو گرفتن با نواها و صداهای طبیعت به ظاهر بی‌جان و تفرج در صنع خداوند برای رسیدن به خویشتن ضرورت دارد.

سهم کودکان چیست؟ شاید بتوان گفت مهم‌ترین سهم خوگری و تفرج در طبیعت خداوندی را باید به کودکان اختصاص داد. همه می‌دانیم وقتی کودکان در فضای باز طبیعی به دور از الزامات شهرنشینی و صنعتی قرار می‌گیرند، تحرک می‌یابند و هیجان خود را به‌نحو مطلوبی تخلیه می‌کنند و از این‌همه تحرک و فضایابی لذت می‌برند. بدیهی است وقتی کودکانمان را از محیط طبیعی به محیط بسته ۴۰، ۵۰ متری داخل آپارتمان وارد می‌کنیم، نق زدن‌ها و بهانه‌جوئی‌های آن‌ها که بیانگر نارضایتی آنان از وضعیتی است که بزرگ‌ترها برای آن‌ها به‌وجود آورده‌اند، شروع می‌شود. گوئی وقتی در محیط طبیعی هستند، آرامش دارند و هنگامی‌که به فضای آپارتمان وارد می‌شوند، احساس خفقان می‌کنند.

ما می‌توانیم کودکان خویش را با فضای طبیعی، دشت‌های فراخ، نواها و صداهای آبشاری و رودخانه‌ای و حرکت برگ‌ها و درختان در جنگل‌ها و صدها تجربه دیگر آشنا کنیم.آن‌ها این تجربیات را برای تمدد اعصاب در زندگی آینده خود که سراسر ماشین و آهن است، نیاز دارند!