یلاقی کوتر

بلند آسمون ته دل ندانی
خور ناله ی بلبل ندانی
مه پچکه دل کوتر پر یزوئه
بورده هلال ماه ره سر بزوئه
سنگ و کوه دله سینه سو بوردی

این شعرتقدیم به دانش آموز پل سفیدی شده است که پدرش را در جنگ از دست داد .

بلند آسمون ته دل ندانی

خور ناله ی بلبل ندانی

مه پچکه دل کوتر پر یزوئه

بورده هلال ماه ره سر بزوئه

سنگ و کوه دله سینه سو بوردی

تفنگ ور بیتی تینار خو بوردی

تفنگ قنداق سرین بساتی

خون جا بنه ره رنگین بساتی

یراق ته کمر و دشمن بکوشتی

سنگر به سنگرا دشمن بکوشتی

ته آسمون وارش یاد بدایی

لله وا ره نواجش یاد بدایی

دل داشتی صد تا در پای او بیه

تن داشتی قد و بالای کو بیه

ته آرزو بلن بیه ته بوردی

ته دل سوز همن بیه ته بوردی

اون گدر جان دایی خاک چنگ بزویی

گمونم پیر مار ره ونگ بزویی

شه خون دله تنّ ره ته هدایی

شه تشنه گلی بی گل او هدایی

خاسی راس بووشیا قد نداشتی

ته بال بشکس بیا طاقت نداشتی

تازه بشکفته گل چه سر نزندی

یلاق کوتری چه پر نزندی

تیتر هایته پیرن گل دکرده

ته استقامت چکل دکرده

تخته سیاه تن ببا کشمبه

کمر یراق ، تفنگ همرا کشمبه

نویسمبه مه پیر مرد جنگه

مه جان مار بهار گل رنگه

پیر پیر گمبه صحرا تجمبه

شه بشکس دل همرا تجمبه

پیر دلّ ته عکس جا خو کمبه

ته دچی دچی رخت من بو کمبه

ته پوتین شه دل سر تو دمبه

ته خشک تک ور قور او دمبه

ته سرخ خون جا وضو گیرمبه

ته عکس شه کتاب رو گیرمبه

ته گل رنگ رو ره من اشمبه

ته نیته آرزو ره من اشمبه

ته وسّه بمیرم کفن سر هایتی

شه بوردی دسا لینگه شه ور هایتی

ته ره که یاردنه گلی گلی بی

ته سر بوری ، بی بال چمبلی بی

ته تابوت همرا مه دل تو گیته

ته رخت جا زمین بک و بو گیته

توسه یا علی علی گتنه

ته وسه شه دل و دیم ره وتنه

مره گمون آسمون غم وارسه

ته چلچلای ور نم نم وارسه

مه سفری رخت دنبال بموئه

مه کوتر بی پر و بی بال بموئه

ونه آینه مه و سر خنده کرده

ببای عاشقی ره زنده کرده

ته دشت چاچلا من ته بلاره

ته خشک هایته نشا من ته بلاره

چتی بورم مه دل تسه سر وشته

بی ته مه آسمون افتاب بکوشته

ته خالی سنگره من سازه زمبه

ته قطع بیّه سر گل غمزه زمبه

دس میس هاکنم سنگر بسازم

شه غم بیته دل کایر بسازم

تا تن قد دره تفنگ دارمبه

کمر فانوسقه و فشنگ دارمبه

دل سره ته ور قطار وندمبه

سیو شوی دل ره رگبار وندمبه

اگه دست قطع بوو سینه سو شومبه

منزل به منزل نصفه شو شومبه

نلمبه مه وطن ویرون بوشه

شوچر و منگل و رگون بوشه

ته رخت دمبه پاپلی دکنه

ته دل دمبه چمبلی دکنه

هر چی باوّم ته داغ تموم نوونه

ته نوم دنیای دل جا گم نوونه

شعبان نادری رجه

از سال ۷۰ شعر گفتن را آغاز کرد . سروده های وی توسط برخی خوانندگان بومی ترانه شده است .