بر این مژده گر جان

در خبرها آمده بود قرار است رانندگی اتوبوسهای شهری و لابد پس از آن کامیون ها و تریلرها و کانتینرها و را زنان نیز به عهده بگیرند

در خبرها آمده بود قرار است رانندگی اتوبوسهای شهری (و لابد پس از آن کامیون‌ها و تریلرها و کانتینرها و ...) را زنان (نیز!) به عهده بگیرند. ظاهر خبر نشان می‌دهد ما گرفتار جنگی شبیه جنگ های اول و دوم جهانی شده و همه مردان و پسران خود را به جبهه ها فرستاده‌ایم و همه کارها روی زمین مانده‌اند و از زنان استدعا! کرده‌ایم بیایند و این کارها را انجام بدهند تا یک وقت خدای ناکرده، مسافرها توی خیابان‌ها روی زمین نمانند و کالاها از کرانه‌های خلیج فارس به سواحل دریای خزر برسند.

یکی از اشکالات عمده و بسیار خطرناک فرهنگی ما، افراط و تفریط است. روزگاری زنان را به دلیل آنکه تار مویشان از روسری بیرون مانده، با بدترین توهین‌ها (قبل از دادن تذکر) دل‌آزرده و حتی متخاصم می‌سازیم و زمانی دیگر چنان عرصه را برای آزادی‌های از نوع پیشرو و آوانگارد بازمی‌گذاریم که به طرفة‌العینی مقام بسیار مهم جهانی مصرف لوازم آرایش و جراحی پلاستیک بینی و... را بدست می آوریم! گاهی خواهر و برادر را در خیابان به جرم اینکه کنار هم راه می‌روند، می‌گیریم و تا بیایند ثابت کنند محرم هستند، یک فامیل و قبیله را گرفتار می‌کنیم و گاهی چنان مرزهای محرم و نامحرم را از میان برمی‌داریم که خدا را شکر همه اهالی کشور خواهر و برادر یکدیگر می‌شوند. گاه برای قبول شدن دختران در دانشگاه‌های که خود بهتر از هرکسی به محصولات نهایی آنها واقفیم، جشن می‌گیریم و گاه از بالارفتن توقعات بی‌معنی و میل به مصرف زدگی و بی میلی جوانان به ازدواج سخن می گوییم؛ تو گویی تمامی پدیده های اجتماعی ما مقوله‌هایی جدا از یکدیگر و کاملاً بی ارتباط با هم هستند.

واقعیت این است در جامعه ای که از بی کاری در سطح گسترده، در رنج است، گرایش خانم ها به کارهای سخت و دشوار مردان، نه تنها فضیلت نیست بلکه به شدت هشدار دهنده است. اشکال اصلی در این است که در پرتو برنامه ریزی ها، دستیابی به «تهران بزرگ آریامهری» و تجلی شایستگی ها در «دختران شایسته» که متأسفانه هنوز هم از عوارض عمیق و گسترده آنها در تعیین ارزش های زنان در رنج هستیم، به شکلی کاملاً واکنشی و عصبی، کارهای را که ظاهراً انجام آنها توسط زنان ناممکن به نظر می رسند، به عنوان جلوه های اصلی «آزادی زنان» مطرح می سازیم، غافل از اینکه ارائه کنندگان این نظریه ها، نه هرگز خود پشت تریلی و کامیون نشسته اند و نه هرگز اضطراب ناشی از سرگردانی فرزندانشان را در مهد کودک ها یا پشت درهای بسته خانه ها برای لحظه ای تجربه کرده اند.

جنبش بسیار قوی و فعال «فمینیسم» در سراسر جهان، با ترفندهای گوناگون توانسته است زنان را از وظیفه اصلی خود یعنی «مادری کردن» و «ایجاد تعادل و آرامش محیط خانواده به عنوان اصلی ترین نهاد اجتماعی» جدا کرده و به کارهای ظاهراً مهم و در واقع نمایشی بگمارد. بدیهی است ارتقای سطح سواد و بینش سیاسی و اجتماعی در زنان، به تقویت روحیه خود باوری و استقلال در جامعه می‌انجامد، اما بن بست هایی که بر سر راه بشر امروز قرارگرفته به نیکی نشان می دهد که وانهادن وظایف اصلی زن و مرد به نهادهای دیگر یا به یکدیگر و جابجایی ارزشهای حقیقی با ارزشهای صوری، حاصلی جز اضطراب دائمی، فرار از ارزشهای اخلاقی، اتلاف وقت و عمر و نهایتاً آشفتگی‌ها و بی‌سرو سامانی‌های عمیق نداشته است. فرزندان در خانه‌های عاری از حضور و گرمای وجود مادر، گرفتار انواع نگرانی‌ها و اختلافات روحی شده‌اند که نهایتاً به گسترش بزهکاری‌ها، بی بند و باری‌ها و اعتیاد به مواد مخدر منجر شده است.

زنان در چنین گرانی‌های ناشی از تأمین اقتصاد خانواده، سرنوشت کودکان و بی‌ثباتی اقتصادی و اجتماعی، به کلی از ویژگی‌های مادرانه، تعدیل کننده و ملاطفت‌آمیز خود به دورافتاده و تبدیل به موجوداتی مضطرب و زیاده خواه شده اند تا از رهگذر ارضای نیازهای روحی از طریق مصرف بیشتر، در خدمت پرکردن جیب‌های سرمایه داران قرار گیرند و مادران را که علی‌القاعده نباید گرفتار مسائلی چون مصرف زدگی و تجمل گرایی باشند، به زیور این خصائل بیارایند!

اشکال اینجاست که ما بر خلاف فرهنگ اصیل ملی و دینی خود، در مسائل فرهنگی از دیگران خط می‌گیریم و به جای الگو قرار دادن بزرگان دین و ادب و فرهنگ خود بیش از هرچیز در عرصه تربیت فرزند و همدلی با شوی خویش و حفظ امنیت و آرامش روانی خانوادگی تلاش می کردند، ارزش ها را به نوعی با توانایی اقتصادی برابر می گیریم و به جای تقدیس زنانه که توانسته‌اند با نهایت کرامت و بزرگواری، فرزندان خوبی پرورش بدهند و با زمینه‌سازی برای حفظ ثبات و آرامش خانواده، خطیرترین وظیفه اجتماعی را به سرانجام برسانند، فعلاً دنبال آن هستیم که بر تعداد زنان کامیوندار و بکسور و قهرمانان کاراته و کشتی و فوتبال بیفزاییم و کمترین توجهی به نیازهای فطری زنان و مردان نداشته باشیم تا اگر ۳۰ سال بعد به همان جایی رسیدیم که غرب امروز رسیده، طبق معمول گناه را به گردن داور بیندازیم!

تهمینه مهربانی