باز هم هویت ملی

فدرالیست ها که پس از ناکامی در تحمیل هویت ملی بر مردم آمریکا با استفاده از اوراق هویت واقعی REAL ID نفسی تازه کرده اند, دوباره به تکاپو افتاده اند

فدرالیست‌ها که پس از ناکامی در تحمیل هویت ملی بر مردم آمریکا با استفاده از اوراق هویت واقعی (REAL ID) نفسی تازه کرده‌اند،‌ دوباره به تکاپو افتاده‌اند. بهانه‌ای که این بار بیان می‌کنند، نه تروریسم، بلکه مهاجرت است؛ هر چند بنا به گفته دولت،‌ این دو بسیار شبیه به هم هستند.

اوراق هویت واقعی در سال ۲۰۰۵ برای مبارزه با تروریست‌هایی که در پشت مرز‌های آمریکا ازدحام کرده بودند،‌ به وجود آمدند و قرار بود که با تبدیل گواهینامه‌های رانندگی آمریکایی‌ها به کارت‌های هویت ملی، مانع فعالیت این انسان‌های شرور شوند. قرار بود همانند قربانیان نظام‌های تمامیت‌خواه،‌ این کارت‌ها را به محض درخواست ماموران دولت تحویل دهیم. اهمیتی ندارد که بنا به گفته سازمان پرایوسی اینترنشنال،‌ «تقریبا هیچ تحقیق تجربی برای تعیین اینکه چگونه می‌توان از این نماد‌های هویتی به عنوان ابزاری برای پیشگیری از تروریسم استفاده کرد» انجام نشده است، یا مهم نیست که «تروریست‌ها معمولا با استفاده از ویزا‌های توریستی از مرز‌ها عبور می‌کنند»، مگر آن که «کارت‌های شناسایی قانونی داشته باشند.» هواپیما‌رباهای ۱۱ سپتامبر و بمب‌گذاران مادرید،‌ به ترتیب دو نمونه اخیر از این گونه روش‌های گذر از مرز‌ها هستند.

دولت‌ها مایلند بر شهروندان خود با هر بهانه‌ای برچسب بزنند. دولت آمریکا فکر می‌کرد در حملات ۱۱ سپتامبر بهانه بسیار خوبی به دست آورده است و چه کسی می‌تواند منکر آن باشد؟ مادامی که یک سیاستمدار آمریکایی به مردم تضمین می‌داد که دست کشیدن از آزادی‌هایشان باعث تضمین امنیت کشور خواهد شد، بسیاری از آنها، مشتاقانه از اندک آزادی‌های باقی مانده خود دست می‌کشیدند؛ بنابراین فدرالیست‌ها، هویت ملی را به ارتباطی دروغین میان تروریسم و آزادی آمریکا پیوند دادند. آنها قسم خوردند که مادامی که مردم آمریکا از دستورات مربوط به حمل گواهینامه‌های «اصلاح‌شده» تبعیت کنند،‌ از بروز ۱۱ سپتامبری دیگر جلوگیری خواهند کرد.

نافرمانی‌ها به طرزی عجیب به ثمر نشستند - و این اتفاق در میان مردمان ایالت‌هایی رخ داد که از ۱۸۶۵ به این سو، با سست‌عنصری از تمام دستورات مخالف قانون اساسی اطاعت کرده بودند. پانزده‌ ایالت آمریکا قوانینی را به تصویب رساندند که مانع تبدیل گواهینامه به کارت هویت ملی واقعی می‌شدند و ده ایالت دیگر نیز رسما کارت‌های هویت واقعی را لغو نمودند.

مهم نیست. فدرالیست‌ها نام مستعار دیگری - هویت عبور - را بر این قانون شکست خورده خود گذاشتند و دوباره آن را عرضه کردند، اما حال که این قبیل ظاهر‌سازی‌ها نمی‌توانند مردم آمریکا را فریب دهند، تعدادی از اعضای سنا همین هدف را با تمسک به یک لولو خورخوره دیگر در آمریکا، ‌یعنی مهاجرت دنبال می‌کنند.

● افزایش ماموران گشت در محل کار

سناتور لیندسی گراهام (جمهوریخواه از ایالت کارولینای جنوبی) و سناتور چارلز شومر (دموکرات از ایالت نیویورک)،‌ بار دیگر «اصلاح» سیاست‌های ظالمانه فدرالیست‌ها در باب مهاجرت را که در تضاد با قانون اساسی آمریکا قرار دارند، پیشنهاد کرده‌اند. این بار کارت‌های هویت ملی آنها نه بر گواهینامه‌های رانندگی، بلکه بر کارت‌های تامین اجتماعی متکی هستند.

نیویورک‌تایمز گزارش کرده است که «در این برنامه بر افزایش زیاد ماموران مهاجرت که به گشت در محل‌های کار می‌پردازند،‌ تاکید شده است.» دولت بوش قبلا چنین حملاتی را امتحان کرده است. رفتار وحشیانه آنها اثرات نامطلوبی را نه فقط مهاجرین، بلکه بر تمام شهروندان آمریکا به جا گذاشت و ظاهرا دولت اوباما راه آنها را ادامه نداده است، اما منحنی یادگیری سناتور‌های آمریکا به ندرت حسادت کسی را برمی‌انگیزد. گراهام و شومر همچنین «تمام کارگران، از جمله مهاجران قانونی و شهروندان آمریکا را در زمان درخواست شغل، به ارائه یک مدرک ضد کلاهبرداری» - یا به عبارت دیگر، به ارائه «کارت [بیومتریک] تامین اجتماعی» ملزم می‌کنند.

این دو سناتور در نوشته‌ای تبلیغی که در واشنگتن‌پست منتشر شد،‌ می‌نویسند «کارشناسان گفته‌اند که نظام هویتی ضد فریب، میزان مهاجرت‌های غیر‌قانونی را به شدت کاهش خواهد داد و در‌آمد‌های از دست رفته دولت را که در اثر عدم پرداخت غیر‌قانونی مالیات از سوی کارفرماها و کارگران به وجود می‌آیند،‌ کمتر خواهد کرد،» اما همان طور که کارشناسان گفته‌اند،‌ «هیچ چیزی تحت عنوان نظام هویتی ضد فریب» وجود ندارد و تکیه بر «کاهش درآمد‌های از دست رفته دولت» به عنوان دلیلی برای هویت ملی، وضعیت را از قبل هم بدتر می‌‌کند. باید همیشه اسناد و مدارکی را با خود به همراه داشته باشیم تا دولت بتواند مقدار بیشتری از آن چه از ما به یغما می‌برد را نزد خود نگه دارد؟

این سناتور‌ها همچنین وعده می‌دهند که هر چند «ما تمام شهروندان آمریکایی و مهاجرین قانونی که به دنبال شغل هستند را به کسب کارت تامین اجتماعی ضد‌ فریب که تکنولوژی بالایی دارد،‌ ملزم می‌کنیم»، اما مردم از فضولی‌ها و کنجکاوی‌های بوروکراتیک در امان هستند‌، «زیرا هیچ یک از پایگاه‌ داده‌های دولت، اطلاعات تمام افراد را در خود جای نخواهند داد»، اگر این گفته را باور می‌کنید، پس یقینا این را نیز خواهید پذیرفت که این سیاستمداران تنها به منافع ما می‌اندیشند‌ و بیشتر از اینکه به فکر بهره‌برداری از این مساله باشند، ‌آن را مورد مطالعه قرار داده‌اند و از صلاحیت کافی برای تصمیم‌گیری در این باره که چه کسانی دوستان، ‌همسایگان و اقوام ما باشند، برخوردار هستند.

مسلما گراهام و شومر به منافع مهاجرین نمی‌اندیشند. در حقیقت اینکه مهاجرین بتوانند در این جا زندگی کنند یا خیر، صرفا به این امر بستگی دارد که آیا می‌توان از آنها برای «تضمین رفاه اقتصادی آمریکا در آینده» استفاده کرد یا نه؛ بنابراین «قانون [این سناتور‌ها] گرین‌کارت‌ها را به مهاجرینی خواهد داد که دارای مدرک دکترا یا فوق‌لیسانس در رشته‌های پایه، ‌تکنولوژی، مهندسی یا ریاضیات از یکی از دانشگاه‌های آمریکا باشند. اصلا عاقلانه نیست که مخترعین و کار‌آفرینان آینده دنیا را آموزش دهیم و بعد، زمانی که می‌توانند به اقتصاد آمریکا کمک کنند،‌ آنها را وادار کنیم که از کشور خارج شوند.»

● برنامه ملی

افراد گرسنه، خسته و فقیری که در حسرت یک نفس راحت هستند و افراد شکنجه شده و آزار و اذیت دیده را فراموش کنید. اگر نتوانید برنامه‌های ملی‌گرایانه سیاستمداران را به پیش برید، هیچ جایی در آمریکا نخواهید داشت.

این سناتور‌ها تنها به تهدید مهاجران راضی نیستند،‌ بلکه آمریکایی‌هایی که بر خلاف خودشان، مولد هستند را نیز تهدید می‌کنند و به کیفر می‌رسانند: «کارفرماهای احتمالی، مسوولیت کشیدن کارت‌های [هویت ملی] از درون دستگاه را برای تایید هویت افراد و وضعیت مهاجرتی آنها بر عهده خواهند داشت» - چه کسی هزینه دستگاه‌های لازم را می‌پردازد؟ - «کارفرمایانی که از انجام این کار سر باز زنند یا آگاهانه کارگران غیر‌مجاز را به استخدام خود درآورند، با جریمه‌های شدیدی مواجه خواهند شد و در صورت تکرار این عمل مجرمانه به زندان محکوم خواهند گردید.»

حاکمان آمریکا ۱۵۰ سال گذشته را صرف آن کرده‌اند که به ترس از مهاجرین دامن بزنند، آمریکایی‌های قدیمی را به جان مهاجرین بیندازند و از آنها لولویی بسازند و به خاطر نجات ما از دست آن غر بزنند. آنها در این کار خود چنان موفق بوده‌اند که آمریکایی‌های جدید با رغبت حاضرند به دست و پای خود زنجیر بزنند و با این کار مطمئن شوند که مهاجرین نیز به زنجیر کشیده خواهند شد. هویت ملی، حمله به ادارات و کارخانه‌ها، دیواری در برابر مرز‌های جنوبی، وقتی نوبت به کنترل مهاجرین می‌رسد، هیچ کاری چندان دیکتاتور‌مآبانه نخواهد بود.

شومر و گراهام شرط می‌بندند که ترس آمریکایی‌ها از مهاجرین بیشتر از عشق آنها به آزادی است. با کمال تاسف به نظر می‌آید که آنها در این شرط‌بندی خود برنده خواهند شد.

بکی آکرز

مترجم: محسن رنجبر