زمانی برای تهدید و قهرمانی

از آجرهای اولدترافورد بوی قهرمانی به مشام می رسد سرخ های اولدترافورد با شتاب به سمت اولین قهرمانی خود پس از فصل ۲۰۰۳ ۲۰۰۲ حركت می كنند و اكنون زمانی است كه چلسی رقیبی در حد و اندازه خود یافته است

● نگاهی به اوضاع و احوال منچستریونایتد

از آجرهای اولدترافورد بوی قهرمانی به مشام می رسد. سرخ های اولدترافورد با شتاب به سمت اولین قهرمانی خود پس از فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۲ حركت می كنند و اكنون زمانی است كه چلسی رقیبی در حد و اندازه خود یافته است.

تاكتیك تیمی فرگوسن حداقل تا پایان فصل جواب خواهد داد. به این منظور كندوكاو در سیستم منچستریونایتد این ادعا را ثابت خواهد كرد. درون دروازه «ادوین ون درسار» مانند لقبش (خرگوش یخی) با شتاب و خونسرد عمل می كند. تداوم او، گمشده سالیان اخیر واپسین سنگر شیاطین سرخ محسوب می شود. در خط دفاع، فرگوسن پس از آزمایش تركیب های گوناگون، زوج آرمانی خود را یافته است. مدافعان فعلی از توان هجومی هم بهره مند هستند كه نمونه آن را در بازی با لیورپول دیدیم، به ویژه فردیناند كه با به ثمر رساندن گل دوم (حتی با توجه به ضعف دفاع حریف) توانایی های هجومی خود را نیز به رخ كشید.

همین بازیكن در فصل گذشته و در آخرین لحظه ها با گشودن دروازه لیورپول، ۳ امتیاز حساس را به حساب یونایتد واریز كرده بود.در میانه زمین با وجود درخشش اسكولز و گلی كه به ثمر رساند، عملكرد منچستریونایتد به ویژه در كناره ها چندان مطلوب نشان نداد. در این رهگذر و در نبود «پارك» و «رونالدو» بازیسازی و بستن راه نفوذ حریف در كناره ها چندان نمایان و مفید نشان نمی داد.گفتنی است پس از سال هاجست و جو، فرگوسن هنوز نتوانسته هافبك دفاعی تمام عیار و یك بازیكن مدیر و همه كاره در میانه زمین پیدا كند.

نه آمدن اسمیت و نه حضور كریك، هیچ كدام كمبود میانه زمین یونایتد را برطرف نكرده و بازی گاه و بیگاه «اوشی» در میانه زمین و همچنین عملكرد فلچر نیز نتوانسته و نمی تواند جای خالی یك هافبك دفاعی را پر كند و این در حالی است كه ۲ بازیكن قدیمی شامل اسكولز و گیگز (با وجود نمایش بسیار خوب در سن و سال بالا و تأثیر انكارناپذیرشان در برنامه های تاكتیكی فرگوسن) نیز با توجه به نوع بازیشان، هرگز نمی توانند در نقش یك هافبك دفاعی كامل ظاهر شوند.

دیگر نكات قابل توجه در بازی و تركیب این روزهای منچستریونایتد، به خط حمله و شیوه تهاجمی آنان برمی گردد. گفتنی است پس از رفتن ون نیستلروی، فرگوسن مهاجم صاحبنامی را به اولدترافورد نیاورده و با اعتماد به ساها، سولشار و به ویژه رونی تاكتیك های هجومی خود را در زمین پیاده می كند كه ۲ بازیكن نخست با وجود درخشش مطلوب در آغاز فصل هیچ كدام یك مهاجم ششدانگ و یك گلزن مادرزاد نیستند. رونی نیز اگر چه در دیدار با بولتون با هت تریك خود تا حدودی گل نزدن های خود را جبران كرد، اما با توجه به نوع بازی رونی و آزادی عملی كه فرگوسن به او می دهد، نباید و نمی توان از این بازیكن به عنوان یك مهاجم كلاسیك (از نوع ون نیستلروی) نام برد.

در كناره های خط دفاع و با توجه به مصدومیت هاینزه، جدا از نویل كه سرقفلی تركیب یونایتد به حساب می آید، فرگوسن پس از یك فصل صبوری و در مقایسه با عملكرد سیلوستره و براون به «اورا» روی آورده كه او نیز در مجموع به ویژه در برنامه های هجومی، نمره قابل قبولی كسب كرده است؛ ضمن اینكه اگر خیال مرد اسكاتلندی از وجود یك هافبك دفاعی آسوده باشد، اوشی به عنوان یك مدافع كناری (به ویژه در سمت راست) بازیكن مفید و قابل اعتمادی محسوب می شود كه در این منطقه به مراتب بهتر از میانه زمین عمل می كند.

در دیدار جام اتحادیه و با توجه به كیفیت و توانایی های «كریو» فرگوسن به بازیكنان اصلی خود استراحت داد و تیمی برآمده از گروهی جوان و (مارش، جونز، گری، لی و...) تعدادی از ذخیره ها (براون، سیلوستره، هاینزه، اسمیت، سولشار، كوژاك و...) را به میدان فرستاده بود.یونایتد با گل سولشار از حریف پیش افتاده بود و در ادامه با ناهماهنگی مشهود و مشكلاتی در زمینه بازیسازی، میدان را به گمنام های «كراویك» سپرد تا جایی كه در دقیقه ۷۳ دروازه خود را گشوده دید.فرگوسن با دگرگونی در تركیب و شیوه بازی خود و به میدان آوردن كایرون لی، رشته كار را در اختیار گرفت و همین بازیكن با گلی كه به ثمر رساند، باعث شد بازی به وقت اضافه كشیده نشود.

این پیروزی كه به قول فرگوسن با خوش اقبالی به دست آمد، اگرچه باعث شد عرق ذخیره ها نیز درآید و جوانان یونایتد محك بخورند، اما مشخص شد صدرنشین لیگ برتر در میانه زمین با مشكلاتی دست به گریبان است كه می تواند در ادامه دردسرآفرین شود.

نكته دیگر در ارتباط با منچستریونایتد به درخشش رونی در بازی با بولتون و پیروزی پرگل این تیم برمی گردد؛ چرا كه باتوجه به جان سختی شاگردان آلاردایس و عملكرد خوبی كه در لیگ برتر بر جای نهاده بودند، كسب ۳ امتیاز آن هم در زمین چنین حریفی نباید و نمی تواند كم اهمیت جلوه كند. بولتون كه با پیروزی مقابل بلكبرن خود را بالاتر از آرسنال،پورتس موث و اورتون به رده سوم (در همسایگی چلسی و منچستریونایتد) رسانده بود، با امیدواری زیاد پذیرای حریف نام آور شد تا ثابت كند قرار گرفتن در بالای جدول، از سر تصادف و شانس نبوده اما از بدشانسی، گرفتار یونایتدی شد كه پس از مدت ها رونی در اوج را در تركیب خود می دید.

به هر حال با توجه به نتایج به دست آمده در هفته دهم، مشخص شد برای قهرمانی بیش از پیش باید روی منچستریونایتد و چلسی حساب باز كرد كه در این میان و طبق روال و تجربه، بازی های فشرده ماه ژانویه در معرفی قهرمان فصل، بسیار تأثیر گذارخواهد بود.