کدام سخنرانی به یاد می‌ماند؟

از من دعوت شده است تا در کنفرانسی سخنرانی کنم. طبعا می‌خواهم در آنجا تا سرحد ممکن جلوه گری کنم.
اختیاراتی نیز در مورد موضوع، مدت و زمانبندی سخنرانی به من داده شده است. به عنوان …

از من دعوت شده است تا در کنفرانسی سخنرانی کنم. طبعا می‌خواهم در آنجا تا سرحد ممکن جلوه گری کنم.

اختیاراتی نیز در مورد موضوع، مدت و زمانبندی سخنرانی به من داده شده است. به عنوان یک اقتصاددان چه توصیه‌ای به من دارید، همین‌طور به نظرتان بهتر است اولین سخنران باشم یا آخرین؟

جِرِمی از لندن جرمیِ عزیز!

هرکس می‌تواند همان بدیهیات رایج را برایت تکرار کند: بی خیالِ اسلاید نشان دادن باش، ساده حرف بزن و غیره. با این حال، اکثر افراد توجهی به این‌اندرزها نمی‌کنند، حتی اگر به قیمت از دست دادنِ مخاطبانشان باشد.

بنابراین اجازه بده که من بر پند کمتر شناخته شده‌ای تمرکز کنم که توسط اقتصاددانی به نام لیونل پیج و همسر روانشناسش، کتی پیج، کشف شده است. این دو نتایج مسابقات استعداد‌یابی را برای چند سالِ پیاپی مورد توجه قرار داده‌اند.

آنها توانسته‌اند بررسی کنند که اول یا آخر آمدن یک شرکت کننده، یا اینکه مثلا پس از یک رقیب ضعیف یا ایجاد وقفه ای در برنامه، روی صحنه ظاهر شدن، کدام مزیت بیشتری دارند. از آنجا که برخی افراد چندین بار به میدان می‌آمدند، این دو متوجه شدند که تهیه‌کننده‌ها احتمالا دستشان باز است که شرکت‌کنندگان قوی تر را در شروع یا خاتمه برنامه وارد صحنه کنند. به این ترتیب، اثر دیر یا زود آمدن یک فرد مشخص روی صحنه را به دقت سنجیدند.

نتیجه نهایی شان این است: اول آمدن بد نیست، اما آخر آمدن از آن بهتر است. یک تبیین ابتدایی این است که اجرای آخر احتمالا بیشتر در ذهن می‌ماند. پس، از آنجا که به نظر تو هم از فراموش شدن خوشت نمی‌آید، بهتر است آخر از همه سخنرانی کنی.

تیم هارفورد

مجید روئین