ویژگی های مراسم سنتی عروسی در اسفدن

بعد از یک سال خدمت کردن داماد به خانواده عروس (همکاری در کارهای کشاورزی، دامداری، آوردن نوروزی، هیزم کشی و....) سرانجام نوبت به مرحله اصلی ازدواج یعنی برگزاری مراسم عقد می رسد.این …

بعد از یک سال خدمت کردن داماد به خانواده عروس (همکاری در کارهای کشاورزی، دامداری، آوردن نوروزی، هیزم کشی و....) سرانجام نوبت به مرحله اصلی ازدواج یعنی برگزاری مراسم عقد می رسد.این مراسم موقعی باید اتفاق بیفتد که خوش یمن و مبارک باشد و بهتر است که در روز ولادت یکی از ائمه این کار صورت بگیرد.

البته مشروط بر این که داماد به طور کامل به وظایف قبلی خود عمل کرده باشد و مرگ و میری هم در آن روزها رخ نداده باشد.

پس از هماهنگی، خانواده داماد و پدر عروس، نشستی محرمانه برای تعیین میزان مهریه برگزار می کنند در بعضی از مواقع ممکن است به دلیل این که دو خانواده در این مورد به توافق نمی رسند عقد به عقب بیفتد.

پس از موافقت در خصوص مقدار مهریه، شب و ساعتی برای مراسم عقد مشخص می شود و دو نفر یک زن و یک مرد به عنوان خبرکن به خانه اقوام و آشنایان می روند و آن ها را برای شرکت در جلسه «عقد» دعوت می کنند.طبق معمول زن ها به خانه عروس و مردها به همراه دو نفر شیخ به خانه پدر داماد می روند و وقتی که جمعیت به حد معمول رسید، مراسم عقد شروع می شود و روحانی صیغه عقد را بر داماد که در مقابل اوست، می خواند و سپس کاغذ اولیه مهریه به امضا داماد، پدر داماد، برادران داماد و چند نفر دیگر از بستگان درجه یک و چند نفر ریش سفید محل می رسد و روحانی به همراه داماد به خانه عروس می رود و صورت مهریه را برای عروس می خواند و پس از گرفتن «بله» شور و شادی همه جا را فرا می گیرد و شیرینی بین میهمان ها پخش می شود.در ضمن روحانی وقتی به خانه عروس می رود، وسایلی از اعضای خانواده عروس مانند تسبیح پدر یا ساعت برادر به عنوان این که آن ها به این عقد راضی اند را با خو می برد و به عروس نشان می دهد.از این زمان به بعد عروس و داماد، زن و مرد شرعی یکدیگر هستند و راحت تر با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و بعد از انجام مراسم عقد، داماد و عروس به فکر تهیه وسایل و لوازم زندگی آینده خود می افتند و عروس جهیزیه مرسوم را بر طبق عرف محل و به تناسب مکنت خویش فراهم می کند.

داماد نیز لااقل سرپناهی به علاوه وسایل و لوازم مورد نیاز برای زندگی را فراهم می کند.در قدیم تنها غصه ای که داماد نداشت، تهیه مسکن بود زیرا تا زمانی که خود مسکنی نساخته بود، دو اتاق از منزل پدر را برای شروع زندگی برمی گزید تا هم عروس تنها نباشد و هم از احوال یکدیگر باخبر باشند.

از طرفی دیگر در چند روز اول آغاز زندگی مشترک از طرف فامیل عروس و داماد دعوت می شدند به خصوص آن هایی که در مراسم کفش برون داماد برای آن ها کفش خریده بود.

مردم اسفدن در گذشته برای رقص و پایکوبی در مراسم عروسی ارزش خاصی قائل می شدند و حداقل در ۷ یا ۵ روز اول به این کار می پرداختند و آن ها که وضعیت مالی بهتری داشتند از گناباد، لوطی می آوردند. این افراد که دارای لوازم و وسایل نوازندگی بودند به اجرای تئاتر برای میهمانان نیز اقدام می کردند.مردم همه در این چند روز و شب با وجود این که در طول روز کار می کردند، منتظر بودند تا عصر و شب فرا رسد و به دیدن نمایش بروند.هر چند در آن زمان برق نبود ولی هر کس چراغ توری به همراه داشت و خانواده عروس و داماد از این نظر دغدغه ای نداشتند.روزی که می خواستند عروس را از خانه پدرش بیاورند، مردم ده داماد را سوار اسبی می کردند و لباس هایش را عوض و اسب را نیز زیور و زینت می کردند.

در جلوی عروس و داماد فردی بود که صورتش را دوده مالیده بود و شمشیری به دست داشت و همراه با ساز و دهل می رقصید.