اجداد انسان وحشی نبوده‌اند

انسان های اولیه نه تنها درنده خو نبودند بلکه خود شکار می شدند ... انسان های ما قبل تاریخ جنگجو نبودند، بلکه حس اتحاد و همکاری داشتند.
مطالبی که مطرح شد از آخرین نظریه های دانشمندان …

انسان های اولیه نه تنها درنده خو نبودند بلکه خود شکار می شدند ... انسان های ما قبل تاریخ جنگجو نبودند، بلکه حس اتحاد و همکاری داشتند.

مطالبی که مطرح شد از آخرین نظریه های دانشمندان است که اخیرآ در دو کتاب منتشر شده و همچنین موضوع بحث جلسه علمی سالیانه در ماه گذشته سازمان National Geographic نیز بوده است. این نظریه به نوعی مخالف با نظریه علمی رایج است که سالهای سال تاکید بر ستیزه گری انسانهای اولیه داشته است.

رابرت ساسمن (Robert W. Sussman) یکی ازدانشمندان انسان شناس دانشگاه واشنگتن در این باره می‌گوید :

این نظریه که انسان به طور غریزی شرور و پرخاشگر است و تمایل به کشتن دارد، از یک ایدئولوژی مسیحی - یهودی نشات گرفته است. در حقیقت بررسی دقیق تر فسیل ها و شواهد باقی مانده از آن زمان، خود بیانگر نادرستی این نظریه است."

آگوستین فوئنتس (Agustin Fuentes) محققی در دانشگاه نوتردام ایندیانا نیز با ساسمن هم عقیده است. او می گوید:

همواره در طول تاریخ، کمک و همکاری بیش تر از با هم جنگیدن، موجب پیشرفت بشر شده است.

فوئنتس و دیگران محققان بر این باورند که انسان های اولیه خود نوعی صید و طعمه بوده اند که توسط کفتارهای غول پیکر، گربه های تیز دندان و دیگر گوشتخواران عظیم الجثه شکار می شدند. آنها می گویند :

نسل انسان های اولیه باقی ماند و به زندگی ادامه داد، در حالی که به جز انسان، گونه های دیگر همه از بین رفتند. دلیل این بقا، اتحاد و همکاری اجداد ما برای شناخت و تغییر دادن محیط زندگی شان بوده است.

از آنجائیکه همواره انسان ها در مقایسه با دیگر گونه ها، دور از دسترس بوده اند و به راحتی شکار نمی‌شدند، اتحاد و همکاری در انسانهای اولیه منشاء این سوء تعبیر شد که چون به سهولت نمی‌توان انسان را شکار کرد، پس او وحشی و غارتگر است و با درنده خویی بقیه جانداران را شکار می‌کند.

محققان این تئوری را در ماه فوریه در جلسه انجمن سالیانه پیشرفت های علمی که در میسوری (Missouri) برگزار شد، ارائه کردند.

ساسمن در نوشتن کتابی به نام "صیدی به نام انسان : انسان های اولیه، درنده خویی و تکامل تدریجی انسان" که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد با نویسنده این کتاب همکاری داشته است.

اولین نکته ای که در این کتاب ساسمن و دونا هارت (Donna L. Hart) یکی از محققان دانشگاه میسوری (Missouri) درباره آن بحث می کنند این است که بشر اولیه شکارچی نبوده بلکه صید بوده وتوسط گونه های دیگر شکار می شده است.

عنوان این کتاب نگاهی دارد به نشستی که در سال ۱۹۹۶ با نام "شکارچی به نام انسان" در دانشگاه شیکاگو برگزار شد. کتابی نیز با همین عنوان در سال ۱۹۶۸ به چاپ رسید و هر دوی آنها بیانگر این نکته بود که بر طبق تحقیقات، بشر اولیه شکارچی بوده است. انسان شناسان بسیاری برای شناخت رفتار انسان‌های اولیه این نظریه را مورد مطالعه قرار دادند.

تحقیقات گذشته

اکثر تحقیقات معروف درزمینه تایید درنده خویی انسان های اولیه، توسط شخصی به نام ناپلئون چاگنون (Napoleon Chagnon) - یکی از انسان شناسان بازنشسته دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا (UCSB) - انجام شده است.

مطالعات چاگنون در مورد وحشی گری یکی از قبایل آمازون به نام Yanomami یا Yanomamo است. کتاب او در مورد این قبیله در سال ۱۹۶۸ منتشر شد و میلیون ها نسخه از آن به فروش رسید، حتی خواندن آن در بسیاری از رشته های انسان شناسی اجباری شد.

در سال جاری محققی به نام داگلاس فرای (Douglas Fry) که وابسته به دو دانشگاه فنلاند و دانشگاه آریزونا می باشد، کتابی به نام "علاقه ذاتی انسان به صلح" منتشر کرده که در تکذیب برخی از نظریات چاگنون است.

فرای معتقد است که مطالعاتی که در زمینه درنده خویی انسان های اولیه انجام شده، قابل اعتماد نیست، زیرا شواهد بیشتری وجود دارد که ثابت می کند این انسان ها طالب صلح و آرامش بوده اند.

فسیل ها چه می گویند ؟

ساسمن بر خلاف چاگنون، مبنای مطالعات خود را بر پایه بررسی دقیق فسیل های یافت شده بنا نهاد. او می گوید از زمان شروع مطالعاتش در زمینه انسان شناسی همواره بر این عقیده بوده که در نظریه درنده خو بودن انسان های اولیه، فسیل ها به طور دقیق مطالعه نشده اند.

او در مطالعاتش دریافته است که اجداد ما در سه یا چهار میلیون سال پیش، دندان های کوچک داشته و قد آنها در حدود ۳ فوت (یک متر) بوده است.

به خاطر کوچکی جثه ونیز کمبود ابزار دفاعی در آن زمان، انسان های اولیه برای فرار ازدست شکارچیان درنده خو مجبور بودند از هوش و زیرکی شان بهره بگیرند. در صد درنده خویی در انسان های اولیه با دیگر گونه های جانداران برابر و در حدود ۶% بود.

اما در حدود دو میلیون سال پیش، به ناگهان تغییراتی در آمار ها وجود آمد. در صد درنده خویی در دیگر گونه‌ها افزایش یافت در حالیکه در انسان ها کاهشی محسوس پیدا کرد.