خوش به حال روزگار

هر کاری را زیر آفتاب وقتی ست
زمانی ست برای ولادت
زمانی برای موت
زمانی برای دوختن
و زمانی برای شکافتن

هر کاری را زیر آفتاب وقتی ست

زمانی ست برای ولادت

زمانی برای موت

زمانی برای دوختن

و زمانی برای شکافتن

زمانی برای گفتن

و زمانی برای سکوت

کتاب جامعه، باب سوم

نوروز، زمان گذر از مرگ و سکوت فصلی سرد و رسیدن به آغاز رستن‌ها و تولدها و جاری شدن نور و آب و شادی است. قرن‌هاست ما ایرانیان سال نو خود را همزمان با زنده شدن دوباره طبیعت و با امید به رسیدن به روزی دیگر وحالی بهتر آغاز می‌کنیم. نوروز در بطن خود نویددهنده رویش بذرهای اسیر در زمین منجمد و تکاپو و امید به تغییر احوال است. به همین دلیل برای شاعران مشروطه و شاعران پس از نیما، نوروز و آمدن بهار فضایی می‌ساخت برای نشان دادن اعتراض‌های سیاسی و امیدشان به تغییر اوضاع و احوال اجتماعی. در روزگار کهن تبدیل تاریکی و انجماد طبیعت به گرمی و رویش، به واسطه قربانی کردن نیکوترین جوان و ریختن خونش بر کشتزارها روی می‌داد. خدایان با گرفتن قربانی، به تبدیل فصل‌ها رضایت می‌دادند و رستنی‌ها و سبزی‌ها از خون جوان نژاده می‌روییدند. بهار می‌رسید. نخ این آیین را می‌توان تا روزگاران اخیر، تا مراسم سوگ سیاوش پی‌گرفت، آنجا که جوانی بیگناه قربانی و از خون بر زمین ریخته‌اش گیاه پرسیاووشان می‌روید. در آستانه نوروز ۹۲، نوروزیه دنیای اقتصاد را با امید به رسیدن به حالی بهتر در سال جدید و با یاد درگذشتگان و رباعی‌ای از خیام آغاز می‌کنیم.

بنگر ز صبا دامن گل چاک شده

بلبل ز جمال گل طربناک شده

در سایه گل نشین که بسیار این گل

از خاک بر آمده است و در خاک شده

نیلوفر بان

روزنامه نگار فرهنگ و هنر