خردادها می‌آیند و «دوست داشتنی»‌ها را می‌برند

نادر ابراهیمی امروز با همه وداع می‌کند یا بهتر بگویم همین حالا که شما در حال خواندن این یادداشت هستید، من و دوستانم در حال وداع با نادر ابراهیمی هستیم و نگاهمان به سوی دست دختران …

نادر ابراهیمی امروز با همه وداع می‌کند یا بهتر بگویم همین حالا که شما در حال خواندن این یادداشت هستید، من و دوستانم در حال وداع با نادر ابراهیمی هستیم و نگاهمان به سوی دست دختران و پسران جوانی می‌چرخد که «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم»، «چهل‌نامه به همسرم»، «یک عاشقانه آرام» و ... در دست دارند و یکی به دیگری می‌گوید چند نامه ابراهیمی به همسرش را در وبلاگش منتشر کرده ، آن یکی به کنار دستی‌اش، روزنامه‌ای را نشان می‌دهد که تیترش این است: «مرگ؛ آخرین عاشقانه آرام نادر ابراهیمی» و در این میان اما یک چیز جایش خالی است؛ صدای نادر ابراهیمی و یا یک صدا که کلمات ابراهیمی را بلند و خوش‌آوا بر فراز صدای شلوغی‌ها پرواز دهد.

سال ۱۳۷۹ بود. شهرام غلامپور، نوازنده و آهنگساز قزوینی که تازه از پشت صحنه فیلمی درباره شیرمحمد اسپندار تنها دونلی‌نواز بلوچ برگشته بود، زنگ زد. سلامش خوش‌آهنگ بود. پرسید: «هنوز با نادر ابراهیمی در ارتباط هستی؟»

گفتم: «نه مثل سال ۷۶ و ۷۷.»

گفت: «چه خوب می‌شود، بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم را با صدای ابراهیم فرخمنش و آهنگ او ضبط کنیم.»

ابراهیم فرخمنش، پدر تئاتر قزوین هنوز نرفته بود تا سال ۸۱ در روزنامه انتخاب، یادداشتی درباره‌اش بنویسم. با شهرام غلامپور، دستگاه ضبط ریلی را از خانه‌اش برداشتیم و رفتیم به خانه زنده‌یاد فرخمنش؛ در محله هلال‌آباد قزوین. یک فصل از «بار دیگر شهری...» ابراهیمی را خواند. غلامپور روی این یک فصل، موسیقی هم گذاشت و گفت: «حالا می‌ماند موافقت نادر ابراهیمی و حمایتش از کار.»

نوار را برداشتیم و تابستان روزی در همان سال ۱۳۷۹ راهی خانه ابراهیمی شدیم که هنوز فراموشی سراغش نیامده بود و می‌دانستیم نیازی به هماهنگی نیست و می‌شود سه‌شنبه روزی در وقت ملاقات عمومی، پیشش رفت. ابراهیمی نوار را شنید. صدای فرخمنش به جانش نشست، سبیل‌هایش را دست کشید و گفت: «موافقم». موافق بود اما کمک مالی نمی‌توانست بکند.

برگشتیم؛ شهرام غلامپور به قزوین رفت و کمتر از دو سال بعد، خردادماه بود که از قزوین زنگ زدند: «فرخمنش رفت.» و حسرت برایم ماند و بعد که سراغ آن فصل صدایش گشتم، پیدا نشد. و حالا خردادماه است که نادر ابراهیمی رفته است.

و حالا «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم» به شکل کلمه مانده که می‌توانست صدا بشود و آوا و نوار و...