تیک عصبی در کودکان

● حذف عامل‌های محرک
آغاز برخی تیک‌ها همانند یک واکنش طبیعی به تحریک بدنی است. یک یقه‌ی خیلی تنگ یا خیلی بلند می‌تواند باعث تکان دادن سر یا بالاکشیدن شانه شود. عینک‌های نامناسب …

حذف عامل‌های محرک

آغاز برخی تیک‌ها همانند یک واکنش طبیعی به تحریک بدنی است. یک یقه‌ی خیلی تنگ یا خیلی بلند می‌تواند باعث تکان دادن سر یا بالاکشیدن شانه شود. عینک‌های نامناسب یا خستگی چشم می‌تواند عادت‌های پلک زدن، تنگ کردن چشم یا چین دادن بینی را موجب شود. کلاه‌هایی که بند دارند و بندشان زیرچانه قرار می‌گیرد می‌تواند باعث تکان دادن سر به طرفین یا به طرف پایین شود. بعضی اوقات شما می‌توانید با گوش به زنگ بودن به علایم ناراحت کننده و با حذف منبع تحریک، از عادت تیک پیشگیری کنید.

بررسی کمبودهای غذایی

اکثر متخصصان تغذیه بر این باورند که تیک‌های پایدار ممکن است به علت کمبود پتاسیم یا منیزیم یا هردو باشد.

غذاهای خیلی شیرین و کافئین موجود در شکلات‌ها و نوشابه‌ها عدم تعادل پتاسیم و منیزیم را تشدید می‌کنند. اگر تمایل دارید روش پیشگیرانه‌ای اتخاذ کنید، برنامه‌ی غذایی کودکتان را تنظیم کنید و از پزشک معالجتان بخواهید که برنامه غذایی مکمل و قابل دسترسی را برای بازگشت دوباره‌ی پتاسیم و منیزیم مورد نیاز آنان، به شما ارائه دهد.

شناسایی محرک

رفتارهای تیکی در یک الگوی غیرقابل پیش‌بینی ظاهر و محو می‌شوند. ولی اگر شما به مدت دو هفته با استفاده از نمودار ترک عادت، رفتار کودکتان را در نظر داشته باشید، ممکن است قادر شوید انواع معین حالت‌هایی که تیک را تحریک می‌کند، مشخص کنید. نظارت خود را در طی زمانی که انتظار می‌رود با کودکتان باشید مثلاً در تعطیلات آخر هفته، شروع کنید. هر رویداد تیکی را روی نمودار علامت بزنید و قبل از تیک و در طی تیک به فعالیت کودک توجه ویژه‌ای مبذول دارید. این اطلاعات به شما برای کاهش یا حذف موقعیت‌های تشدیدکننده‌ی تیک کمک خواهد کرد.

خودآگاهی

در اکثر موارد کودکان از تیک‌هایشان کاملاً بی اطلاعند. به لحاظ این که آنان نمی‌توانند عملی را که از آن آگاهی ندارند متوقف سازند، اولین گام در ترک عادت این است که به آنان دقیقاً نشان دهیم در حین یک تیک چگونه به نظر می‌رسند. در زمانی که احتمالاً برطبق نمودار نظارت بر عادت، انتظار تیک وجود دارد با کودکتان در جلوی آینه بایستید و با هم مراقب حرکت تیک باشید، خودتان تیک را تقلید کنید و سپس کودکتان را به انجام حرکت ارادی تیک تشویق کنید.

کودک یازده‌ساله یک عادت تیکی داشت که باعث می‌شد مدام پلک بزند و بینی‌اش را به شدت چین دهد. این عادت زمانی که تکالیف مدرسه‌اش را انجام می‌داد، بیشتر آشکار می‌شد. یک روز وسط انجام تکالیف مدرسه‌، مادرش او را به طرف آینه‌ی حمام برد و توضیح داد که می‌خواهد کاری را که کودک با چشم‌ها و بینی‌اش انجام می‌دهد، خودش ببیند. مادر عادت او، یعنی تنگ کردن چشم‌ها را تقلید کرد و در چند ثانیه کودک یک تیک را تجربه کرد. مادرش از او خواست که این عمل را به تفصیل شرح دهد. بگوید که چه احساسی به او دست می‌دهد و توضیح دهد که چگونه ماهیچه‌هایش سفت و بعد شل می‌شوند. آنان بیشتر از چند دقیقه مراقب بودند تا این که تیک دوباره ظاهر شد. گرچه همکلاسی‌ها گاه و بی‌گاه به تیک او می‌خندیدند، ولی خودش از این که می‌دید و احساس می‌کرد که دارد واقعاً این کار را انجام می‌دهد، تعجب‌زده شده بود.