چقدرتا افطارمانده

رمضان, ماه پالایش خویشتن

هر سال، در ماه مبارک رمضان، دعا می‌کنیم که خدایا! به ما توفیق بده تا رمضان دیگری را درک کنیم و از خوان بیکران نعمات تو بهره‌مند شویم.

ای دوست! اینک دعایمان مستجاب شده و رمضان دیگری را شاهد هستیم. پس بیایید قدر لحظات عمر خویش را بدانیم که «این قافله عمر عجب می‌گذرد».

رمضان ماه قرآن است، ماه عبادت و خودسازی، ماه نزدیک شدن و تقرب به خداست. رمضان ماه نزول قرآن است و هنگامه تهجد و دوستی بیشتر با خدا. رمضان، مالامال از صفا و معنویت است. ماهی است که در آن روزه‌داران به ضیافت الله دعوت شده‌اند و خداوند حکیم و علیم، میزبان روزه‌داران و پرهیزکاران می‌باشد.

بیایید در این ایام متبرکه و ممهور به مهر «شهرالله» به کارنامه اعمال خود نظری بیفکنیم و کاستی‌های خود را جبران نموده و قبل از آن که به حسابمان رسیدگی نمایند، کردار و رفتار و امور خویش را حسابرسی کنیم. بیایید زنگار کینه و خودخواهی و اطاعت و پیروی از دنیا و شیطان را از دل بزداییم و در اقیانوس پاک و مصفای رمضان، خود را شست‌وشوی دوباره‌ای بدهیم و خویشتن خویش را پالایش نماییم. بیایید در این ماه مقدس، از خوراک و خواب و لذات دنیا کم کنیم و بر عبادت و شب زنده‌داری و قرائت قرآن و اطاعت هرچه بیشتر از حضرت حق، افزون نماییم.

بیایید فرزندان و خانواده و نزدیکان خود را گرد قرآن آورده و آنها را با تعالیم هستی بخش، سازنده و سعادتمند آن آشنا نموده و انس و الفت بیشتری با قرآن و عترت پیدا کنیم.

● به راستی آیا می‌دانیم و مطمئن هستیم که رمضان سال دیگر را درک خواهیم کرد؟

بسیار نیکو و شایسته است که نظری به احکام روزه در رساله توضیح المسائل مراجع عظام تقلید داشته باشیم و تکالیف خود را در مورد واجبات، مکروهات، مبطلات و... روزه، مرور نموده و از این جهت مشکلات و سؤالات احتمالی را مرتفع نماییم. بسیار نیکو و پسندیده است که در ماه رمضان علاوه بر قرآن، با مطالب سازنده و پرمغز مندرج در مفاتیح الجنان، انس و الفت پیدا کرده و آنها را مونس شب‌ها و ساعات روزه‌داری خود قرار دهیم. بیایید در این ماه شریف در کنار دعاها و عبادت‌ها، مداوم از خداوند بخواهیم که سفر معنوی و پررمز و راز حج را نصیب‌مان کند. (اللهم ارزقنی حج بیتک‌الحرام فی عامی هذا و فی کل عام).

بیایید در ماه رمضان، شب‌زنده‌دار بوده و وقت‌گذرانی‌های بیهوده و سرگرمی‌های روزمره و همیشگی را کنار بگذاریم و طرحی نو دراندازیم. چرا که در روز قیامت تقوا و عمل نیک است که نجاتمان می‌دهند. پس فکری برای خویش کنیم تا در زمره غافلین محسوب نگردیم.

بیایید در ماه رمضان توقعات و انتظارات و امر و نهی‌های خود را کنترل کنیم. اگر روزه می‌گیریم نباید بداخلاق و ترشرو شویم، نباید فقط به فکر خودبوده و برای دیگران اهمیت قائل نباشیم.

عده‌ای از مردان ساعاتی از روز را به خیال این که خواب روزه‌دار عبادت است در خانه می‌خوابند و زنان آنان، بندگان خدا، می‌شویند و می‌پزند و خانه‌داری می‌نمایند و زحمت می‌کشند که از این بابت ممکن است روزه به آنها خیلی سخت بگذرد، ولی وقتی که می‌گوییم خوب، ای آقای خانه، شما هم کاری و کمکی کن می‌گوید که من روزه هستم و خواب روزه‌دار هم عبادت است. اگر بنده و شما روزه می‌گیریم آیا باید به زن و بچه و اطرافیان سخت بگیریم؟ روزه‌ای که با اذیت و آزار و منت باشد چه فایده‌ای دارد؟ عجب روزگاری شده است.

بعضی ها می گویند در هنگام افطار و سحری زیاد بخوریم که گرسنه‌مان نشود. چه و چه بخوریم و بنوشیم که تشنه‌مان نشود. ای دوست! اگر قرار است که آنقدر بخوریم و بیاشامیم و بنوشیم که گرسنه و تشنه‌مان نگردد پس این چه روزه و چه عملی است که ما انجام می‌دهیم؟ آیا فلسفه روزه واقعاً این است؟ مگر یک بعد مهم روزه‌داری، درک حال مستمندان و محرومان جامعه نمی‌باشد؟ این همه غذاها و خوردنی‌های رنگارنگ در سر سفره افطار برای چیست؟ برای درک حال محرومان؟

پناه ببریم به خداوند که شیطان قوی است و قسم خورده. متأسفانه ریخت و پاش‌های مربوط به میهمانی‌های افطاری، دل هر مؤمن آزاده خداپرست را آزار می‌دهد. آیا بهتر نیست بیشتر به دنبال رضای الهی باشیم تا رضایت دیگران؟!

پس بیایید در خود نیک نظر کنیم و نواقص کار را تا سر حد امکان رفع نماییم چراکه فردا دیر است و فرصت از دست می‌رود. چرا که امروز وقت عمل است و حساب نیست و فردای قیامت وقت حساب است و از کسی عمل نمی‌خواهند. به راستی برای فردای قیامت، توشه و ذخیره ما چیست؟ به راستی ما کجاییم و کجا بایستی باشیم؟ نکند عمر خویش را خدای نکرده طوری سپری کنیم که در پیشگاه قرآن و عترت سرافکنده گردیم. باید کاری کنیم کارستان.

چه خوب می‌شود که اگر رمضان و روزه‌گرفتن را فرصتی برای رژیم گرفتن و لاغر شدن خود محسوب نکنیم. چه خوب می‌شود که اگر روزه گرفتن را فقط نخوردن و نیاشامیدن ندانیم بلکه روزه را توفیقی بدانیم برای تزکیه، برای رهایی از قید و بند و علایق دنیوی و عادات روزمره. در روزه گرفتن همه اعضا و جوارح ما شایسته است که روزه باشند. یعنی دست و پا تخلف نکند، زبان بیهوده نگوید، فکر بیجا نیندیشد، چشم گناه نکند و گوش سخن لغو نشنود.

عجب ماه پرفضیلتی است رمضان، عجب صفا و محبتی دارد رمضان و حیف است که در چنین ماهی پرمرتبت، من روزه‌دار به فکر لحظه‌شماری برای رسیدن وقت افطار و تمام شدن روزه باشم. حیف است که از این سفره پرنعمت، سیر و سیراب نشده دست از غذا بکشیم؟

چه خوب می‌شود که اگر همچون امام سجاد(ع)، در فراق رمضان گریان و دلتنگ شویم و به دنبال حلاوت و شیرینی رمضان بگردیم. عبادت و تقرب جستن به ذات اقدس الهی چه شور و نشاطی دارد. گریه زاری به آستانش آن هم در شب‌های قدر رمضان چه صفایی دارد. آنقدر بگویم که خوشا به حال میهمانی که از صاحب خانه و میزبان، مدال افتخار و هدیه و یادگاری بگیرد. خوشا به حال میهمان و روزه‌داری که از میزبان خویش، خداوند، لوح تقدیر و کارنامه قبولی بگیرد.

ای رمضان! چقدر دیر به دیر به کوی ما سر می‌زنی و چقدر زود از ما جدا می‌شوی. ما را با خود جاودانه ساز و شراب ناب انسان شدن و خدایی شدن را به ما بچشان. رمضان! تو ریسمان محکم هدایت و رشد و شکوفایی و تعالی ما هستی. دست ما را بگیر و بالا ببر. آیا می‌شود ما هم به واسطه کریم اهل بیت، مولود رمضان، امام حسن مجتبی (ع) صاحب مقام و منزلتی شویم که مقرب درگاه الهی گردیم. آیا می‌شود ما هم به واسطه رمضان و شب‌های قدر و به واسطه جایگاه رفیع اولین شهید محراب عشق و عبادت و بندگی و ایثار، حضرت علی علیه‌السلام به درجه‌ای برسیم که در صحنه محشر، دستمان را قرآن و عترت بگیرند و به بهشت جاودان رهنمون سازند.

خدایا روزه و عبادت ما را مقبول درگاهت قرار ده و روز قیامت ما را در زمره روسفیدان و قبول شدگان آزمون زندگانی دنیا منظور فرمای.

می‌بایست که شب‌های قدر را قدر بدانیم و چنان کنیم که عاقبت کار، او خشنود باشد و ما رستگار.

جای دارد رمضان را فرصتی دوباره برای سازندگی و بندگی بهتر بدانیم و خود را تجهیز کنیم برای یک زندگی شرافتمندانه و خداپسندانه.

می‌بایست در رمضان، کلاس فکری، تربیتی و اعتقادی خود را بالا و بالاتر برده و انسانی شویم که خدا دوست دارد. بیایید در رمضان با یکدیگر در صلح و صفا و آرامش زندگی کنیم، به یکدیگر رحم کنید، انصاف و مروت داشته و مشکلات و گرفتاری‌های هم را حل و فصل نموده و خدایی فکر کنیم و خدایی عمل نماییم تا خدا نیز رحمت و برکات خویش را بیش از پیش شامل حالمان نماید. ان‌شاءالله تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

بیایید از خداوند بخواهیم که:

ما را با قرآن و عترت زنده بدارد

و با قرآن و عترت بمیراند

و با قرآن و عترت محشور فرماید

آمین یا رب‌العالمین

الهی تو را من خسی، الهی مرا تو بسی، درگذر که فریاد رسی.