این تیم قابل احترام است

آبی پوشان فقط یک گام تا قهرمانی در لیگ پنجم فاصله دارند عنوانی که حق واقعی آنان پس از تلاشی بی وقفه طی ۳ سال نیز می باشد این روزها وقتی با هواداران متعصب پرسپولیس نیز همصحبت می شوی, در حالی که نمی توانند ناراحتی خود را از تداوم ناکامی های تیمشان پنهان کنند, اما در عین حال از قهرمانی محتمل رقیب دیرینه خود ابراز رضایت نموده و اظهار امیدواری می کنند که با قهرمانی استقلال, پس از سال ها, بار دیگر مسیر برای آقائی کردن ۲ تیم محبوب پایتخت هموار گردد

آبی‌پوشان فقط یک گام تا قهرمانی در لیگ پنجم فاصله دارند؛ عنوانی که حق واقعی آنان پس از تلاشی بی‌وقفه طی ۳ سال نیز می‌باشد. این روزها وقتی با هواداران متعصب پرسپولیس نیز همصحبت می‌شوی، در حالی‌که نمی‌توانند ناراحتی خود را از تداوم ناکامی‌های تیمشان پنهان کنند، اما در عین حال از قهرمانی محتمل رقیب دیرینه خود ابراز رضایت نموده و اظهار امیدواری می‌کنند که با قهرمانی استقلال، پس از سال‌ها، بار دیگر مسیر برای آقائی کردن ۲ تیم محبوب پایتخت هموار گردد. مسلماً بازگشت استقلال و پرسپولیس به روزهای اوج، خون تازه‌ای در رگ‌های هوادارانشان جاری خواهد ساخت و سبب خواهد شد فوتبال ملی ایران نیز رنگ و بوی تازه‌ای به‌خود بگیرد.

حضور پررنگ بازیکنان سرخابی در تیم ملی، باعث افزایش محبوبیت آن و نیز بالارفتن انگیزه طرفدارانش برای حمایت و تشویق خواهد شد؛ طرفدارانی را می‌گوئیم که به خاطر بی‌توجهی برانکو و دستیارانش به مهره‌های شایسته آبی‌ها و قرمزهای تهران، ارتباط خود را با فوتبال ملی به کل قطع کرده‌اند. این روزها در حالی‌که همه باید برای شروع جام‌جهانی و بازی‌های تیم ملی کشورمان لحظه‌شماری کنند، کمتر کسی به تعقیب مسائل این تیم رغبتی نشان می‌دهد که این هم دلیل دارد؛ خودمان را گول نزنیم، اکثر هواداران تیم ملی را طرفداران استقلال و پرسپولیس تشکیل داده‌اند. آنها وقتی می‌بینند بازیکنان آماده تیمشان به هیچ طریقی قادر به پوشیدن پیراهن مقدس تیم ملی نیستند، انگیزه چندانی برایشان باقی نمی‌ماند تا برای حمایت از تیم برانکو قدمی بردارند.

این در شرایطی است که بسیاری از ملی‌پوشان فعلی به مراتب از مهره‌های سرحال و آماده امروز سرخابی‌ها ضعیف‌ترند و همواره علامت سؤال‌های متعددی به جهت حضور مداوم آنان در ترکیب تیم ملی، در ذهن هواداران فوتبال ایران نقش می‌بندد. گرچه پرسپولیس این روزها، حال چندان مساعدی ندارد، اما با این حال بازیکنانی چون کریم باقری، مهرزاد معدنچی و جواد کاظمیان در آن یافت می‌شوند که حقیقتاً یک‌سر و گردن بالاتر از بعضی هم پست‌هایشان در تیم ملی فعلی هستند. حال وضعیت استقلال را در نظر بگیرید که به واقع شایسته‌ترین تیم باشگاهی حال حاضر فوتبال ایران است؛ وقتی در پرسپولیس می‌توان حداقل ۳ مهره لایق و شایسته پیدا کرد، مطمئناً در جمع آبی‌پوشان این تعداد بازیکن، بیشتر نیز خواهد شد. درست است که به برانکو ”پروفسور“ می‌گویند، اما اگر وی فقط کمی زرنگ بود، در شرایط فعلی که محبوبیت تیم ملی به لطف درایت او به پائین‌ترین حد ممکن رسیده!

چند مهره محبوب استقلال و پرسپولیس را که کمتر کسی در توانائی‌های آنها شک دارد، به اردوی تیمش فرا می‌خواند و زمینه‌ساز آشتی میلیون‌ها هوادار با تیم‌ملی می‌شد؛ موردی که هم از لحاظ روحی و هم از نظر فنی آن هم در آستانه بازی‌های حیثیتی جام‌جهانی به نفع وی بود. استقلال امروز امیدوارتر از هر زمان دیگری، قهرمانی را جست‌وجو می‌کند. تیم فعلی آبی‌پوشان پایتخت یکی از بهترین تیم‌های تاریخ این باشگاه به حساب می‌آید و اکثر قریب به اتفاق کارشناسان نیز بر قابلیت‌های بالای کادر فنی و بازیکنان آن مهر تأیید می‌زنند.

آیا در چنین شرایطی واقعاً خنده‌دار و در عین حال تأسف‌بار نیست که این تیم حتی یک مهره ثابت در جمع ملی‌پوشان ندارد؟ امثال طالب‌لو، صادقی، جباری و اکبرپور هم که این سعادت نصیب‌شان شده تا در لیست‌های سی و چند نفره برانکو هر از گاهی نامشان به‌چشم بخورد، مشخص است که تنها نقش یک تماشاگر و همراه را برای تیم ملی دارند، نه بازیکنی که در اندیشه‌های سرمربی آن، نقشی اصلی داشته باشد. به هر روی، تیم ملی و مربیانش تا امروز زمان زیادی را تلف کرده و به اندازه کافی از مهره‌های شایسته تیم‌های مختلف چشم‌پوشی نموده‌اند اما دیگر بس است؛ نگاه کادر فنی این تیم که متعلق به ۷۰ میلیون ایرانی می‌باشد ”باید“ نسبت به تیم‌های شایسته‌ای چون استقلال تغییر کند. آقای برانکو! استقلال کنونی، قابل احترام و شایسته تقدیر است. این تیم در حال ارائه فوتبالی روان و تماشاگرپسند است؛ موردی که تیم شما در عین برخورداری از بازیکنان اسمی از انجام آن عاجز می‌باشد.

قبول داریم شرایط بازی‌های ملی با باشگاهی کاملاً متفاوت است، اما این دلیل نمی‌شود که شایستگی‌ها و قابلیت‌های وافر آبی‌پوشان نادیده گرفته شود. ضمن احترامی که برای تمام تیم‌های باشگاهی کشورمان قائلیم، باید عنوان کنیم چرا تیم‌هائی چون برق شیراز و فولاد که این فصل در وضعیت بدی به‌سر می‌برند، در ترکیب ثابت تیم ملی، سهمیه‌ای دائم دارند، اما استقلال صدرنشین نه. اگر بخواهیم با کادر فنی تیم ملی رک و بی‌پرده حرف بزنیم، باید اظهار کنیم اگر امثال نصرتی، علوی، زارع، برهانی و... لایق بر تن کردن پیراهن این تیم می‌باشند، استقلال می‌تواند یک تیم کامل به فوتبال ملی ایران معرفی کند. آبی‌پوشان، ۲ دروازه‌بان کاملاً آماده در اختیار دارند که اگر از امثال میرزاپور، رودباریان و... چیزی بیشتر نداشته باشند، مطمئناً کمتر هم نخواهند داشت.

قربانی و صادقی، ۲ عنصر ثابت بهترین خط دفاعی لیگ برتر در یکی، دو سال اخیر بوده‌اند. امیرآبادی یک دفاع راست کلاسیک است که در قیاس با کعبی امروز حداقل کمبودی احساس نمی‌کند. علیرضا نیکبخت که به روزهای اوجش بازگشته، به مراتب آماده‌تر از امثال زارع است و مطمئناً بیشتر از وی به کار تیم‌ملی خواهد آمد. حسین کاظمی را که دیگر همه می‌شناسند و به برتری وی نسبت به نفراتی چون علوی و نویدکیا ایمان دارند. سوپراستار استقلال یعنی جباری نیز نیازی به تعریف و تمجید ندارد. عنایتی و سیاوش هم به معنای واقعی کلمه، شایسته حضور در لیست نهائی تیم ملی هستند. قضاوت را به شما خوانندگان عزیز می‌سپاریم؛ فکر نمی‌کنیم در مورد نفراتی که از آنان نام بردیم، با ما مخالفتی داشته باشید. حداقل در قیاس با مهره‌های منتخب برانکو، بازیکنان مذکور یک یا چند پله بالاتر قرار دارند.

در چنین شرایطی آیا تجدیدنظر برانکو ایوانکوویچ در افکار و انتخاباتش، ضروری‌تر از هر زمان دیگری به‌نظر نمی‌رسد؟