در‌آغوش درختان مازندران

مازندران هنوز هم پر از جاهای بکری‌ است که آدم نمی‌داند معرفی‌ ‌ آن خوب است یا خساست لجوجانه‌ای است که زیبایی‌های آن را به اشتراک نگذارد!
هر کدام که باشد مهم این است که بکر بودن‌ها …

مازندران هنوز هم پر از جاهای بکری‌ است که آدم نمی‌داند معرفی‌ ‌ آن خوب است یا خساست لجوجانه‌ای است که زیبایی‌های آن را به اشتراک نگذارد!

هر کدام که باشد مهم این است که بکر بودن‌ها با دیدنشان از بین نمی‌رود. این بکر و تازگی‌ها همیشه و همواره وجود دارند، می‌توان در دشت‌های این خطه تک‌درختی را بغل کرد و ساعت‌ها در آغوشش ماند؛ بی‌هیچ صدای اتومبیلی، بی‌هیچ ردی از چرخ‌های ماشینی روی سبزه‌ها و بی‌هیچ صدای بوق و داد و بلندگویی! این خطه برای مردم آن هم غیرمنتظره است. هنوز هم مردم مازندران با دیدن طبیعت نابش شوکه می‌شوند، آسمان دیوانه‌اش که ابر و خورشید و باران را یکجا در چشمانشان قاب می‌کند. همین است که مردمش هم خصلت طبیعت گرفته‌اند. مهربانند و خوشرو ، چرا که گاه به گاه در آغوش درختان پچ‌پچه می‌کنند.‌گلایه‌های افشین سنگ‌چاپ، از اوضاع مازندران شاید بیراه نباشد، اما چیزی که او هم خیلی خوب می‌داند این است که کمی هم شوق پیوست گلایه‌های اوست، این‌که ممکن است به بهانه همین نبود امکانات جاده‌ای میان دشت‌هایی برود که همه آهن و خیابان را بریزد توی دل دشت.