۵ خرداد ـ ۲۶ می ـ اعلامیه توخالی و به ظاهر زیبای سران سران چین و روسیه

ژیانگ زمین رهبر وقت چین در مه ۱۹۹۷ یك دیدار پنج روزه از روسیه بعمل آورد و با یلتسین رئیس جمهوری پیشین این كشور به توافقهایی دست یافت.
سران چین و روسیه اعلامیه ای را در مسكو امضاء …

ژیانگ زمین رهبر وقت چین در مه ۱۹۹۷ یك دیدار پنج روزه از روسیه بعمل آورد و با یلتسین رئیس جمهوری پیشین این كشور به توافقهایی دست یافت.

سران چین و روسیه اعلامیه ای را در مسكو امضاء كردند كه در آن تاكید شده بود: هیچ دولتی حق ندارد و نباید خود را قدرت جهانی (تنها ابرقدرت) بنامد و یا عملا چنین نقشی را ایفاء كند و حل و فصل مسائل بین المللی را منحصرا به دست گیرد و منوپولیزه خود كند.

در این اعلامیه آمده بود: از آنجا كه جنگ سرد به پایان رسیده است حفظ و تقویت و توسعه یك بلوك نظامی (اشاره به ناتو) باعث تشنج و بازگشت به دوران رقابت های تسلیحاتی و پیمانهای نظامی خواهد شد و كمكی به بر قراری یك نظم قانونمند نوین در جهان نخواهد كرد.

در اعلامیه سران دوكشور بدون ذكر نام آمریكا چنین آمده بود: یك دولت می كوشد كه در امور بین المللی به تنهایی تصمیم بگیرد كه این عمل نظم جهان را به مخاطره می افكند و همگان احساس خطر خواهند كرد. در جایی كه قرار است یك قانون برنظم جهان ناظر باشد هیچ دولتی حق ندارد خود را «قدرت مطلق» بداند.

سران وقت چین و روسیه بعدا در یك مصاحبه مطبوعاتی مشترك «قرن ۲۱ را سده حكومت یك قانون واحد بر جهان» نامیدند، با گسترش ناتو مخالفت كردند، از مثلث چین، روسیه و هند سخن به میان آوردند كه بر ضد هیچ كشوری عمل نخواهد كرد و به گسترش همكاری های همه جانبه روسیه و چین در آینده اشاره كردند.

این اعلامیه و اظهارات سران چین و روسیه باعث خرسندی جهانیان و به فراموشی سپردن غم های گذشته ناشی از تجاوزات نظامی و زورگوئی ها شد و مورد استقبال قرار گرفت.

ولی، گذشت زمان نشان داد كه در شش سال گذشته ناتو توسعه یافت، از اتحاد مثلث چین، روسیه و هند خبری نشد، مقامات واشنگتن علنا این دولت را «قدرت جهانی» می خوانند، سازمان ملل كه باید پاسدار نظم جهانی باشد بیش از هر وقت دیگر تضعیف شده است و رویداد های عراق قلم بطلان بر اعلامیه سال ۱۹۹۷ مسكو و تاكیدات سران چین و روسیه كشید و رای اخیر شورای امنیت به لغو تحریم عراق اشغالشده یك تسلیم بی چون و چرا مدعیان مخالفت با «یك ابر قدرت درجهان» بود.

بنابراین، این اعلامیه هم مانند حرفهای علنی و اعلامیه های سران كشورها، جز سیاه كردن مقداری كاغذ و دادن امید بیهوده به پاره ای از مردم كه هنوز خبرها را می خوانند و حرفهای دیپلماتیك را باور می كتتد، اثر دیگری نداشت.