دریا زیبا نیست!

پرواز رسم ما بود در بارش گلوله
وقتی كه لاله رویید از بارش گلوله
عزیزان فلسطینی و لبنانی این روزها اكثر رسانه ها از قصه غصه های شما، از روزهای خونین و شب های مرگ آور و صدالبته …

پرواز رسم ما بود در بارش گلوله

وقتی كه لاله رویید از بارش گلوله

عزیزان فلسطینی و لبنانی این روزها اكثر رسانه ها از قصه غصه های شما، از روزهای خونین و شب های مرگ آور و صدالبته از حماسه های حزب الله و درماندگی صهیونیزم می گویند.

گرگان اسرائیلی به پشتیبانی روباه صفتان آمریكایی و انگلیسی به جان شما بی پناهان افتاده اند و گویی هرچه شما را می درند و خون تان را می مكند باز تشنه تر می شوند و دیوانه وار قهقهه مستانه سر می دهند. این در كجای دنیا رسم است كه كشوری تا دندان مسلح به پشتیبانی اكثر قدرت های ننگین و ابرقدرت هایی علی الظاهر سنگین- كه همه اصل و فرع تروریستند- دست به خون مردمی بی دفاع، مظلوم و بی گناه رنگین كند و بعد در تمام جهان ادعای تروریست كشی راه بیاندازد.

آن ها كه ادعاهای حقوق بشر و دموكراسی شان گوش فلك را پاره می كند، برای خاطر تعدی به حقوق حیوانات دادگاه جنجالی تشكیل می دهند، این طور با ولع گوشت كودكان بی دفاع را می خورند و می درند و تازه نعره پیروزی سر می دهند.

«هدی» را مگر می شود فراموش كرد، دختركی كه برای تفریح با خانواده خود به كنار ساحل آمده بود. همه را كشتند. گریه های هدی در كنار جسد بی جان پدر، ما را به یاد جان دادن «محمد الدوره» در آغوش پدرش می انداخت.

كودكان فلسطینی و لبنانی به جای بازی با مادران شان در آغوش خونین مرگ جای می گیرند. مادران شان به جای لالایی در كنج قبرستان ها مرثیه سر می دهند. پدران به جای رسیدگی به خانواده و امرار معاش در كنج بیمارستان های شلوغ درد می كشند. این چه دنیای كثیف و مسخره ای است كه سران جانی و ابله آن نظیر بوش و بلر و رایس از اسرائیل برای كشتار كودكان بی دفاع و خسته فلسطینی تشكر می كنند. قتل و غارت می كنند و لذت می برند؟! زنان و كودكان را می سوزانند و ادعای بهترین مخلوقات خدا را دارند؟! خون می ریزند و بر مبل های مخملی شان لمیده و احساس سروری و بزرگی می كنند؟! نمی دانم بر این دنیای وارونه و آن سران آلوده باید بخندیم، یا بگرییم. فی المثل این بوش كوچك خود یك كتاب فكاهی كودكانه است كه خوب پرواضح است بوی تعفن آن از چند فرسخی انسان را آزار می دهد.

قریب به یك ماه است كه كودكان فلسطینی مظلومانه و بی سروصدا در آغوش خاك آلود مادران، جان می دهند و مادران بی صدا اشك خون می بارند. البته چه جای تعجب تا در این دنیا ابرقدرت هایش زر، زور و تزویر باشد، كودك صداقت و دیانت به مسلخ می رود.

راستی آقای ما، خورشید مغرب، دل خسته ام برای تو پر می زند.

ای مهربان، امام! ای آخرین یادگار رسول، رحمی به دل شكسته ما كن. تا كی دوری از تو را باید به جان بخریم؟ تو را به حق مادرت، ای دردانه خدا «ارحم استكانتینا»، رحم كن به بیچارگی ما.

شیعه تنها و بی دفاع، در غربت و مظلومیت پرپر می زند، دوستان مان كمند و دشمنان بسیار، مولای من، مولای تمام دل های عاشق و شیدا، ای سرور جهان، لانه عنكبوتی دشمن را بر كن و تپش قلب های مان را آرامش بخش.

العجل العجل یا مولا یا صاحب الزمان

(عج الله فرجه الشریف)

امیرحسین پند