انتظاراتی متقابل

بر اساس نص صریح اصل قانون اساسی, داشتن مسکن متناسب با نیاز, حق هر فرد و خانواده ایرانی است دولت موظف است با رعایت اولویت برای آنها که نیازمندترند زمینه اجرای این اصل را فراهم کند

بر اساس نص صریح اصل قانون اساسی، <داشتن مسکن متناسب با نیاز، حق هر فرد و خانواده ایرانی است. دولت موظف است با رعایت اولویت برای آنها که نیازمندترند... زمینه اجرای این اصل را فراهم کند.> اما وزیر مسکن و شهرسازی دولت نهم با استناد به اصل ۴۴ قانون اساسی دولت را از انجام این مسوولیت قانونی خلا‌ص کرده و نقش دولت را به مواردی دیگر تقلیل داده‌ است.

اصل سوم قانون اساسی تاکید می‌کند: <دولت جمهوری اسلا‌می ایران موظف است برای نیل به اهداف مذکور در اصل دوم (تامین قسط و عدل و...) همه امکانات خود را برای برطرف ساختن هر نوع محرومیت در زمینه‌های تغذیه و مسکن و کار و... به کار بندد.>

و بالا‌خره اصل ۴۳ قانون اساسی تصریح دارد که <برای تأمین استقلا‌ل اقتصادی جامعه و ریشه‌کن کردن فقر و محرومیت و برآوردن نیازهای انسان در جریان رشد، با حفظ آزادی او، اقتصاد جمهوری اسلا‌می ایران بر اساس ضوابط زیر استوار می‌شود:

۱) تأمین نیازهای اساسی: مسکن، خوراک، پوشاک، بهداشت، درمان، آموزش و پرورش و امکانات لا‌زم برای تشکیل خانواده برای همه.... >

با این‌همه وقتی بسیاری از اصول میثاق ملی رعایت نمی‌شود و دولت اهتمامی به اجرای آنها ندارد، چندان هم نمی‌توان نسبت به رعایت این اصول خوشبین بود و از دولت رعایت و التزام به این اصول را انتظار داشت، این همان چیزی است که وزیر مسکن دولت نهم از مردم درخواست کرده‌ است. ‌

اما انتظار امروز مردم از دولت برای تامین بسیاری از نیازهای اساسی و اولیه آنها به سبب شعارها و ادعاهایی است که دولت نهم با نقد عملکرد گذشتگان خود در میان مردم به وجود آورده ‌است.

وزیر مسکن و شهرسازی همراه با دیگر همکاران خود در کابینه دولت نهم در دو سال گذشته به هر بهانه‌ای آن‌قدر شعار حل مشکلا‌ت مردم سرداده و از برنامه‌های ویژه برای رفع مشکلا‌ت و معضلا‌ت خبر داده ‌است که دو سال پس از آن وعده‌ها نمی‌تواند مردم را به درک واقعیت‌ها توصیه کند.

از روز نخست تشکیل دولت نهم، کم نبودند کارشناسان و دلسوزانی که نسبت به گسترش و سنگینی سایه دولت بر تمام امور اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، ورزشی و... هشدار می‌دادند و خواستار کم شدن حاکمیت و تصدی‌گری دولت در این حوزه‌ها می‌شدند، همان روزهایی که دولت نهم شادمان از پیروزی انتخاباتی خود قول‌های بلندبالا‌ را فهرست می‌کرد و از چنین و چنان‌کردن‌های روزهای آتی خبر می‌داد.

اما امروز با فرارسیدن روزهای عمل به آن وعده‌ها و ایام برآورده ساختن آن انتظارات، یک به یک وزرای کابینه نهم از ناتوانی دولت سخن می‌گویند و اساسا انجام وعده‌هایی را که پیش‌تر به مردم داده ‌بودند، از وظایف خود نمی‌دانند.

اگر مردم امروز، بزرگ‌منشانه انتظار وزیر مسکن و دیگر وزرا را بپذیرند و انجام آن وعده‌ها را وظیفه دولت ندانند، حداقل از دولتمردان این انتظار را دارند تا از این پس وعده‌های دست‌نیافتنی سر ندهند و با برنامه‌ریزی‌های اشتباه و دخالت‌های بی‌مورد، اوضاع را چنان نکنند که هیچ‌ راهی برای حل مشکلا‌ت و بحران‌ها باقی نماند.