زندگی یعنی چه؟

چرا همه ما زندگی را به خوردن و خوابیدن و بیرون رفتن مبدل کرده ایم در صورتی که هرگز چنین نیست. آیا تا به حال شده است که فکر کنید چرا متولد شده اید؟ چرا زندگی می کنید؟ و یا اصلا زندگی …

چرا همه ما زندگی را به خوردن و خوابیدن و بیرون رفتن مبدل کرده ایم در صورتی که هرگز چنین نیست. آیا تا به حال شده است که فکر کنید چرا متولد شده اید؟ چرا زندگی می کنید؟ و یا اصلا زندگی یعنی چه؟ زندگی یعنی با هم بودن و در کنار هم بودن و به خاطر هم زیستن. یعنی وقتی که جایی رفته ای کسی هست که نگران تو باشد، نگران این که تو کجا رفته ای؟ با چه کسی رفته ای؟ چه زمانی به خانه بازمی گردی؟ و هزاران، هزار سؤالاتی که در ذهن خود می پروراند. زندگی یعنی تشکر کردن. و سپاس از خداوندی که این همه نعمت به ما بخشیده و ما را در، رفاه و آسایش خاطر قرارداده است. آسایشی که به تنهایی و به دور از دیگران هیچ معنا و مفهومی ندارد. زندگی یعنی به خاطر هم نفس کشیدن مانند زمانی که مریض هستی و کسی هست که نگران تو باشد و در کنارت می ماند و سعی می کند آرامش روحی تو را در مدت ناتوانی ات تأمین کند. زندگی یعنی علایق آدمی مانند درس خواندن و علم اندوزی یعنی هدفمندی یعنی داشتن آینده ای که آرزویش را داریم؛ آینده ای که جز تلاش من و تو در امروز و هرگز نمی تواند فردایمان را بسازد، فردایی که بدون من و تو بیش از یک کلمه که آن تنهایی است خلاصه نمی شود. زندگی یعنی دوست داشتن، دوست داشتن نعمت های زیبایی که خدا به ما بخشیده. یعنی عشق ورزیدن به آن چه دوستش داریم. آن چه که برایمان اهمیت خاصی دارد زندگی کردن یعنی فعالیت کردن یعنی پر کار و پرتلاش بودن یعنی برای رسیدن به هدف جنگیدن با زشتی ها و پلیدی ها مبارزه کردن در مقابل گناه ایستادن بر اطرافیان عشق ورزیدن، محبت کردن، صحبت کردن. زندگی واژه ی پرمعنایی است که ما از بدر تولد با آن سروکار داریم و تا زمانی که روح از بدنمان جدا نشده خود را درگیر زندگی دنیوی می بینی. و پس از مرگ نیز ما دوباره متولد می شویم و زندگی ابدی خود را که با دستانمان در دنیا خانه اش، و زیبایی ها و زشتی های منزلش را ساخته ایم آغاز می کنیم. زندگی که در قیامت جاودان خواهد بود. زندگی هیچ زمان تمام نمی شود و در لحظه، لحظه عمر آن را با تمام وجود احساس می کنیم و لمسش می کنیم با رفتارها و حرکاتمان در شبانه روز در ساعت ها و دقیقه ها و ثانیه های طلایی که از عمرمان می گذرد و هر روز بزرگ تر و کامل تر و عاقل تر می شویم. تا جایی که مفهوم زندگی را درک کنیم، زندگی که سراسرش امتحان الهی است. امتحانی که هرگز بدون رنج و تحمل مشکلات امکان پذیر نمی باشد و چه دانا است انسانی که در برابر همه این مشکلات مقاومت کند و به پروردگار الهی توکل و تکیه کند. و دل و قلب خود را به کلام الهی روشن کند و زندگی اش را براساس سخن پروردگار پایه گذاری کند تا عاقبت و سرانجامی نیک داشته باشد.

پریسا حسینی مؤید

مدرسه ی راهنمایی پونه رونقی

منطقه ی ۱۵تهران