این روزها دیگر از مرگ ارزش‌ها نمی‌میریم

این روزها شکستن دل آدم‌ها افتخار شده است. این روزها اگر بی‌خیال باشی و سکوت کنی و در خفا بر بی‌خیالی‌ات بخندی... آرام می‌شوی! این روزها دیگر از مرگ ارزش‌ها نمی‌میری...
یادمان رفته …

این روزها شکستن دل آدم‌ها افتخار شده است. این روزها اگر بی‌خیال باشی و سکوت کنی و در خفا بر بی‌خیالی‌ات بخندی... آرام می‌شوی! این روزها دیگر از مرگ ارزش‌ها نمی‌میری...

یادمان رفته است هنوز یک نیم نسل کامل هم از عروج پروانه‌ها نگذشته است که ما گستاخانه لرزش شانه‌های نخلستان‌های جنوب را از یاد برده‌ایم.

بوی خون را می‌فهمی؟

هنوز بوی خون از خاک شلمچه، طلائیه وجزیره مجنون به مشام می‌رسد

هنوز قلب نخلستان‌های خوزستان با اضطراب می‌زنند

اما دریغ از دل آدم‌ها، از نگاه بی‌تفاوت آدم‌ها...

از خستگی‌هایی که دوباره احساس نمی‌شوند

دوباره گوش کن! می‌شنوی...؟

سکوت افکار پریشانت را صدایی می‌شکند: اگر عقل زمینی ما در سرشان بود، اگر عقل خاکی ما در سرشان بود... حتی خیال رفتن هم به سرشان نمی‌زد. چه بد فهمیدیم...چه بد میزبانی بودیم

چه بد مهمان‌نوازی کردیم...چه راحت قضاوت می‌کنیم...!

چه راحت از دنیای پوشالی غرورهایمان آن‌ها را راندیم!

و در عوض آنها چه زیبا لبخندشان را حتی تا آخرین لحظات عروجشان از ما دریغ نکردند

رفتند و ما را گذاشتند

تا غرق شویم در دنیای خیالی بازی‌هایمان...