خروج شرافتمندانه از عراق

اشغال عراق توسط آمریکا گاهی خاطر نشان می سازند که نظامیان ایالت متحده در آن کشور مشغول انجام کارهای خیر هستند, مثل کشیدن برق, آب و خدمات رسانی های دیگر

اشغال عراق توسط آمریکا گاهی خاطر نشان می سازند که نظامیان ایالت متحده در آن کشور مشغول انجام کارهای خیر هستند، مثل کشیدن برق، آب و خدمات رسانی‌های دیگر. آنها همچنین می گویند که دولت ایالات متحده مردم عراق را از دست یک دیکتاتور بی رحم نجات داد. در واقع بسیاری از سربازان آمریکایی صادقانه احساس می کنند که دارند به مردم عراق کمک می کنند و به معترضین که تلاش دارند آنها را از کشورشان بیرون کنند به چشم “تروریست” و یا “تبهکار” نگاه می کنند. فرض کنید من وارد خانه شما شدم و پسر و همسرتان را کشتم. وقتی هم که شما می توانید مرا از خانه تان بیرون کنید پاسخ بدهم:”صبر کن ببینم! من دارم خانه ات را تعمیر و دکوراسیونش را تغییر می دهم. من دارم برای تو کارهای خیر انجام می دهم.

قتل همسر و پسرت دیگر اتفاق افتاده و مربوط به گذشته است. حالا باید به آینده نگاه کنیم و خانه ات را بازسازی کنیم. من بهترین فرد برای این کار هستم. و چون به نوعی می شود گفت که من خانه ات را به هم ریخته ام، تعهد دارم به تو برای بازسازی خانه و زندگی ات کمک کنم.” پاسخ شما چه خواهد بود؟ ته دلم احساس می کنم که در آن صورت شما مایل نباشید من در خانه تان بمانم، مهم هم نیست که چقدر بخواهم خانه شما را تعمیر و بازسازی کنم. احساس می کنم که خشم و عصبانیت شما به خاطر اینکه اصلا بی اجازه وارد خانه تان شده و مهم تر از همه اینکه پسر و همسرتان را کشته ام برای مدتهای مدیدی فروکش نخواهد کرد. یا فرض کنید که ارتش چین به بهانه متوقف ساختن آدم‌ربایی و حبس نامحدود زندانیان، شکنجه و آزار جنسی، برگزاری دادگاههای فرمایشی و به راه انداختن جنگ علیه کشورهای جهان سوم توسط آمریکا، با موفقیت به ایالات متحده تهاجم و آن‌را اشغال کرد و صدها هزار نفر از مردم امریکا را هم در جریان این تهاجم کشت. فرض کنید که طی اشغال آمریکا توسط چین، مقامات چینی میلیاردها دلار صرف بازسازی مدارس و زیرساختهای آمریکا کردند. در دوران این اشغال، محققان، گردشگران و خبرنگاران چینی به ایالات متحده سفر کرده و با مردم این کشور ابراز دوستی کنند. بی شک آمریکایی هایی خواهند بود که خواستار همکاری با اشغالگران شوند و خاطرنشان سازند آنها چگونه مشغول بهبود اوضاع زندگی در آمریکا هستند.

اما آمریکایی های دیگر (از جمله خود من) در قبال اشغالگران موضع دیگری خواهیم گرفت و آن اینکه:”اهمیت نمی دهیم شما چقدر زندگی در ایالات متحده را، چه به لحاظ زیر ساخت و چه به لحاظ خدمات و یا هر چیز دیگری، بهبود می بخشید. شما اصلا حق نداشتید به کشور ما تجاوز کنید و اصلا حق ندارید کشور ما را اشغال کنید. گورتان را از اینجا گم کنید و الا ما شورشیان آن قدر از شما می کشیم که مجبور شوید گورتان را گم کنید.” واقعیت این است که نیروهای آمریکایی، بنا به دستور از بالا، صدها هزار نفر از عراقی ها را در جنگی تجاوزکارانه علیه کشوری که هرگز به ایالات متحده حمله نکرده بود، کشته و یا معلول کرده اند. موضع مقامات رسمی آمریکا و برخی از نظامیان این است که:”کشته شدن آن همه عراقی ارزشش را داشت، چرا که حالا مردم عراق از شر حکومت ظالم صدام نجات پیدا کرده اند.

و حالا ما، بعد از ویران ساختن عراق طی تهاجمی که کردیم، وظیفه داریم آن‌را بازسازی کنیم و عراقی ها اصلا حق ندارند جلو ما را بگیرند.” عجب شوالیه هایی هستیم ما؟! چون این استدلال دو مشکل بزرگ دارد و آن اینکه:

۱) چه کسی به دولت ایالت متحده این حق را داده که تعیین کند عراقی ها باید بمیرند یا معلول شوند اما تحت حکومت صدام زندگی نکنند؟ آیا این گزینه ای نیست که خود مردم عراق باید انتخاب کنند و نباید به آنها تحمیل شود؟ آیا به راه انداختن انقلابی که ممکن است خیلی ها طی آن جان خود را از دست بدهند حق مردم هر کشوری نیست؟ آیا این همان حقی نیست که به مردم اروپای شرقی سپرده شد، که اجبارا نیم قرن تحت ظلم و ستم شوروی کمونیست زندگی کردند؟ ویتنام امروز چطور؟ کره شمالی چطورکه دولت جرج بوش همین اخیرا با آن قراردادی هم منعقد کرد؟ زیمبابوه چطور؟ کوبا چطور؟ چرا حق تغییر حکومت به جای اینکه توسط سیاستمداران و دیوان سالاران امپریالیست واشنگتن دی سی و با توسل زور و خشونت به شهروندان کشورهای دیگر تحمیل شود به شهروندان تمام کشورها داده نمی شود؟

۲) برای بسیاری از بازماندگان دخالت نظامی آمریکا در عراق، زندگی تحت اشغال بی رحمانه کشورشان، اگر بدتر از زندگی تحت حکومت ستمگر صدام نباشد، بهتر از آن هم نیست.

این واقعیت که میلیونها نفر از مردم عراق بعد از اشغال، از کشورشان گریخته اند مثل شاهدی است که برای اثبات این مدعا از غیب رسید. از آنجا که ایالات متحده اخلاقا هیچ حقی برای تهاجم به عراق و اشغال آن کشور نداشته و ندارد، پس برای دولت آمریکا تنها یک راه چاره اخلاقی و شرافتمندانه بیشتر باقی نمی ماند. این همان راهی است که آن سارق فرضی که به خانه شما آمده و یا اشغالگران فرضی چینی باید در پیش بگیرند که عبارت است از: خروج فوری. بی هیچ بازسازی دیگر، بی هیچ تلاشی دیگر برای بهبود دادن اوضاع، بی هیچ کنترل بیشتر و بی هیچ کشتار و معلول سازی بیشتر. فقط خروج فوری از عراق. چه خوب، چه بد، مردم عراق حق دارند که دولت آمریکا دست از سرشان بردارد. انتشار عذر خواهی رسمی و کتبی از مردم عراق هم کار خوبی خواهد بود.

نویسنده: جیکب جی. هورنبرگر

جیکب جی. هورنبرگر بنیانگزار و رئیس بنیاد آینده آزادی است.

ترجمه: سید عمادرضوی حامیان