اول اوت در سال ۱۹۷۸ ـ اوج مخالفت مردم نیکاراگوئه با خانواده ساموزا

در این روز- اول اوت- در سال ۱۹۷۸ میلادی آن دسته از مردم نیکاراگوئه که ضد حکومت خانواده ساموزا بودند در سراسر این کشور دست به اعتصاب و راهپیمایی زدند و مخالفت خود را که از سال ۱۹۷۲ …

در این روز- اول اوت- در سال ۱۹۷۸ میلادی آن دسته از مردم نیکاراگوئه که ضد حکومت خانواده ساموزا بودند در سراسر این کشور دست به اعتصاب و راهپیمایی زدند و مخالفت خود را که از سال ۱۹۷۲ (روز وقوع زمین لرزه مرگبار شهر ماناگوئه) آغاز کرده بودند به اوج رسانیدند. اعتراض مردم به این بود که چرا بستگان ساموزا مقامهای دولتی و شرکتهای انتفاعی و منابع ثروت را اختصاص به خود و در انحصار خود قرار داده اند و چرا «آناستازیوساموزا دبایله Debayle» در پایان دوره شش ساله ریاست جمهوری خود انتخابات را برگزار نکرده است و پدر، عمو و خود او ۴۱ سال به طور غیرقانونی بر نیکاراگوئه حکومت کرده اند. دوهفته بعد از میان مخالفان که از قشرهای مختلف بودند، گروه مسلح چپگرای ساندینیستها کاخ دولت را تصرف کرده و ۱۵۰۰ کارمند آن را به گروگان گرفت. این وضعیت همزمان با اوجگیری انقلاب ایران بود. به هر حال، ساموزا در ۲۵ ژوئیه سال ۱۹۷۹ براثر فشار مخالفان کناره گیری کرد و به پاراگوئه گریخت، زیرا در آخرین لحظه دولت آمریکا حاضر نشده بود به او پناهندگی دهد و دوماه بعد در شهر آسانسیون پاراگوئه هدف گلوله بازوکا قرار گرفت و کشته شد.

در نیمه اول قرن جاری، در پی قیام مردم نیکاراگوئه بر ضد سرمایه گذاران و بازرگانان آمریکایی که انحصار پنبه و بسیاری از تولیدات آن کشور را در دست داشتند، دولت آمریکا به نیکاراگوئه تفنگدار دریایی فرستاده بود و همین امر منجر به روی کار آمدن خانواده ساموزا در آن کشور و حکومت ۴۱ ساله آنان شد.

در رابطه با این رویداد، خاطره یی را که لازم است در تاریخ مطبوعات ایران باقی بماند بر می نگارم و آن این است:

به مناسبت وقایع نیکاراگوئه در مردادماه سال ۱۳۵۷ «اوت ۱۹۷۸ میلادی» این نگارنده تفسیری درباره نیکاراگوئه و خانواده ساموزا نوشت که چند روزی به علت مخالفتهای زیاد انتشار نیافت. استدلال این بود که بستگان و دوستان شاه هم همانند خانواده ساموزا مقامهای حساس و مهم را در ایران در دست خود دارند و در همه شرکتهای پرسود نیز شریک هستند از جمله خواهران و برادران شاه و این تفسیر آتش انقلاب را شعله ور تر خواهد ساخت. نگارنده زیر بار تعدیل و حذف قسمتهایی از آن نمی رفت تا سرانجام پس از چند روز جر و بحث سردبیر وقت روزنامه اطلاعات دستور چاپ آن را عینا تحت نام نویسنده در صفحه ششم مورخ ۹ شهریور ۱۳۵۷ (شماره ۱۵۷۰۰) این روزنامه داد.