ریاضیات سیاسی

صاحبنظران علوم سیاسی بر این باورند که کنش گران سیاسی همواره مشروط به رعایت اصولی می توانند مقبولیت و مشروعیت خود را در جامعه افکار عمومی حفظ کنند

صاحبنظران علوم سیاسی بر این باورند که کنش گران سیاسی همواره مشروط به رعایت اصولی می توانند مقبولیت و مشروعیت خود را در جامعه افکار عمومی حفظ کنند. از آنجائی که کنش گران مذکور می خواهند در جامعه و یا در صف بین المللی نقش آفرینی کنند، از این رو می بایست نسبت به خاستگاه‌های عمومی و ضوابط و اصول سیاسی پایبند بوده تا به هویت کنش گر و یا فعال سیاسی دست یافت.

اگر چه در بسیاری از موارد هستند کسانی که نقش آفرینی سیاسی انجام می دهند اما در عمل کنش گر و یا فعال سیاسی نیستند و فاقد علم و تجربه لازم هستند اما در عین حال بازیگری را در سایر نهادها و یا ظرفیت ها همچون تئاتر و سینما و یا ورزش فرا گرفته اند. اینان بازیگری می کنند اما قاعدتا هویت سیاسی نخواهند داشت و مقبولیت و مشروعیت نیز پیدا نمی کنند. و مصرف آنان تسریع و در زمان های خاص می باشد.

در اصول سیاسی کنش گری ابتدا مشخص است که اعتقادات و باورهای فعال سیاسی دارای چه پایه و اساسی است. و در چه مطالبه ای از مطالبات جامعه جای و پایگاه دارد. همچنین رعایت منافع ملی و خط قرمزها از ویژگی های یک کنش گر سیاسی است.

در عین حال نمی توان باور کرد که فعال سیاسی یا سیاستمدار با روش های مجعول و غیر متعارف بخواهد تبلیغاتی انجام دهد و خود را همواره در صفحه سیاسی نگه دارد.

نباید فراموش کرد که سیاست مدار به تعهدات اجتماعی و ملی و ارزش های جامعه خود پایبند است. و در عین حال برای افزایش ضریب اقتدار ملی می بایست جمع جبری سیاسی کند. تعاملات و مذاکرات و هم‌پوشانی‌های سیاسی و حتی گاهی بده‌ بستان‌های احزاب و گروه ها هنگامی که حول محور افزایش ضریب اقتدار ملی و در راستای مطالبات مردم همچنین منطبق با اعتقادات مطرح شده و اصولی سیاستمدار امری پسندیده و معقول است. اما چنانچه هر کنش گر سیاسی یا سیاستمدار حوزه ترسیم و تصویر و تحلیل خود را صرفا آنچیزی بداند که خود می نگرد در این صورت هرگز رقیبی را بر نمی تابد، رفیقی را نمی گزیند، شریکی را شراکت نمی کند، همراهی را قبول ندارد و صرفا مرید و تایید کننده خود را استقبال می کند و اخلاق سیاسی را رعایت نمی کند و بطور حذفی با دیگران برخورد می کند و در عین حال خطوط منافع ملی را نیز نقض می کند.

این مانفیست ریاضی سیاستمدار و کنش گر سیاسی است. در جدول ریاضی این مانفیست مشخص می شود که عددی به اضافه عدد دیگر می تواند جمع بهتری از عدد منفرد داشته باشد. در حالی که عددی مخالف عدد دیگر و یا منهای عدد دیگر منتهی به جمع جبری صفر خواهد شد. و یا کسر خواهد شد. و هرگز عدد تنهای منفی در مقابل عدد دیگر هویت خود را نمی تواند پایدار نگه دارد.

۲=۱+۱

۰ =۱-۱

مدتی است در حالی که به لطف تلاش های بی دریغ گروه ها و فعالان حکومتی و مجریان اداری روند توسعه مملکت امیدوار کننده مطرح می شود. اما در همین حال شاخک هایی غرزنان و با گفتمانی غیر منطبق با اخلاق برای حذف حریف خط و نشان های فراوان کشیده و از خود قرائتی نشان می دهد که این قرائت جسارتا قرائت آمریکایی و یا منافق گونه است. اگرچه ممکن است این نوع گفتار ها و نوشتارها مستقیما از کنش گران سیاسی نشات نگیرد، و برخی به هواداری و یا طرفداری چنین اقدامی نمایند، اما این عذر بدتر از گناه است که کنشگران جلوی آن را نگیرند.

به نظر می رسد، در این شرایط آنچه که ذبح می شود اقتدار و قدرت ملی است. آنچه نادیده گرفته می شود منافع ملی است. آنچه بی توجهی می شود مطالبات اجتماعی است. و نباید فراموش شود که دیری نیست که مردم از خستگی دعواهای سیاسی در انتخابات تمایلات خود را نشان داده اند. و این بدان معنا است که برای مردم قابل قبول نیست که فعالان و کنشگران سیاسی و حتی اداری که در جایگاه سیاسی نشسته اند، همواره به سوی همدیگر شلیک نمایند. و یا طرفداران آنان شلیک های ناثواب کنند.

در این شرایط ریاضیات سیاسی نشان می دهد که ضریب اقتدار ملی کاهش می یابد و شلیک ها مستقیما به سوی وحدت اجتماعی و وفاق ملی است. و جمع جبری منفی و صفر را نشان می دهد.

وقت آن رسیده است، سیاستمداران و کنش گرانی که چه از سابق بوده اند و یا در شرایط جدید در عرصه سیاسی حضور پیدا کرده اند و یا می خواهند در آینده جایی برای خود باز کنند، متکی به ریاضیات و اخلاق سیاسی باشند. و بدانند که هر کنشگری که تلاش کرده و در زمان خود با توجه به ظرفیت های شخصی و یا اداری و دولتی اعتبار خود را به دست آورده این اعتبار با هزینه جامعه و بیت‌المال شکل گرفته است. پس باید برای افزایش ضریب اقتدار ملی و وفاق اجتماعی به کار گرفته شود.

اینکه بعد از ۳۰ سال از انقلاب اسلامی مدیران و مسئولانی که گاهی کنشگران خوب سیاسی هستند، در عرصه کشور حضور فعال دارند (بجز آنانی که گمراه شدند و از مسیر خارج شدند)، امری خشنود کننده است. اینان سرمایه های سیاسی و اجتماعی هستند که با جمع جبری آنان افزایش اقتدار و فرصت ملی ایجاد می شود. اما با کسر و یا تقابل آنان قاعدتا کاهش ضریب اقتدار ملی و دغدغه ای برای منافع ملی و سرمایه اجتماعی خواهد بود. در این شرایط راه گناه پیموده اند و نه تنها نمره ریاضیات سیاسی آنان صفر خواهد بود، بلکه احتمال زیاد قیامت مدیون جامعه خواهند شد.

در این شرایط باگفتمانی که هر کس سنگ خود را به سینه بزند و از هر وسیله ای برای مطرح شدن خود استفاده کند و برای حذف دیگری طراحی کند، مرگ سیاسی و اقتدار خود با تفکر و گروه خود را باعث شده و در عین حال خسارت جدی به جامعه زده است.

دکتر محمود رضا امینی