بیمارستان یا بیمار ستان

بیمارستان آنچنان كه از نامش نیز پیداست, مكانی است برای درمان و بهبود بیماران و مأمنی برای آسودن چند وقته آنها اما گاه در همین بیمارستان ها كه بیشتر هم دولتی هستند, متأسفانه آشفتگی, بی نظمی و عدم رعایت برخی مسائل بهداشتی به صورت ناخوشایندی دیده می شود

شهر تهران به عنوان پایتخت یك كشور ۷۰ میلیون نفری دارای امكانات رفاهی بیشتری نسبت به سایر شهرهای ایران است. بسیاری از هموطنان ما هنگامی كه در شهر محل سكونت خود به نتیجه مورد نظر نرسند، چند روزی راهی پایتخت می شوند تا بتوانند مشكل خود را حل كنند. این امر در مورد مسائل بهداشتی و درمانی بیشتر به چشم می خورد.

در بیشتر شهرهای كوچك به دلیل كمبود برخی امكانات، بیماران مجبورند برای درمان به شهرهای بزرگتر بروند و اگر در آنجا هم به دلایلی به نتیجه مورد نظر نرسند، راهی بیمارستانی در تهران می شوند.

بیمارستان آنچنان كه از نامش نیز پیداست، مكانی است برای درمان و بهبود بیماران و مأمنی برای آسودن چند وقته آنها؛ اما گاه در همین بیمارستان ها كه بیشتر هم دولتی هستند، متأسفانه آشفتگی، بی نظمی و عدم رعایت برخی مسائل بهداشتی به صورت ناخوشایندی دیده می شود. بی شك تا به حال برای شما هم پیش آمده كه مجبور باشید خود یا یكی از بستگان تان را در یكی از بیمارستان های دولتی بستری كنید.

شرایط و امكانات برخی از این مراكز با وجود اینكه بیشترشان هم تخصصی و فوق تخصصی هستند تا اندازه ای نامناسب و ناخوشایند است كه یاد جمله اینجا، آدم سالم هم مریض می شود می افتم. برای نمونه، یكی از بیمارستان هایی كه در جنوب تهران واقع شده و یك مركز فوق تخصصی، آموزشی و درمانی است،به رغم داشتن پرسنل بسیار خوب در آن از رعایت بهداشت و نظم خبری نیست.

این مسئله هنگامی بیشتر جلب توجه می كند كه پرسان، پرسان وارد ساختمان اصلی آن می شوید، ساختمانی تو در تو و مملو از جمعیت كه در آن تابلوی راهنما وجود ندارد یا اگر دارد، معلوم نیست كه فلش آن به كدام سمت است؟!

ساعت ملاقات با بیماران در این مركز یكی از بدترین ساعات روز است. درست در همان مدت زمان تعیین شده برای ملاقات، از یك ساعت قبل آسانسور ها از كار می افتد و در راه پله ها ترافیك و ازدحام جمعیتی ایجاد می شود كه با ترافیك خیابان های تهران برابری می كند و بماند كه برخورد افراد در این راه پله ها و وجود كودكان لابه لای دست و پای بزرگترها چقدر وضعیت را بدتر می كند.از همه بدتر اینكه در راه پله ها و راهروها بوی تند سیگار به مشام می رسد و افرادی را نیز در حال سیگار كشیدن می توان دید.

به سبب قابل استفاده نبودن آسانسورها در این چند ساعت خاص، زنان و مردان كهنسال ناچارند از طریق راه پله در طبقات بالا و پایین بروند و آنها كه جوانترند هم كمتر برای رعایت حال آنها وقت می گذارند.

اتاق ها معمولاً ۴ تخته هستند كه البته باید به این چهار بیمار بستری شده، همراهان- نه همراه-بیمار را نیز افزود.

كمبودها و مشكلات البته مواردی بیش از اینهاست كه اشاره شد و شاید علت آن كمبود برخی امكانات در بیمارستان های دولتی و نبود بودجه برای برطرف كردن آن است كه انتظار می رود مسئولان ذی ربط برای چنین بیمارستان هایی كه اكثراً تخصصی هستند و محل آموزش متخصصان آینده، فكری كنند؛ چرا كه این مراكز از نظر پزشكان، پرستاران و سایر پرسنل چیزی كم ندارد و به دلیل مراجعات متعدد لازم است كه رسیدگی و توجه بیشتری به آنها شود...

مانا لقمانی