وقتی یك كارگردان خوب فیلم بد می سازد

مارتین اسكورسیزی پس از فیلم بسیار موفق «خیابان های پایین شهر» ۱۹۷۳ , فیلم برنده اسكار «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی كند» ۱۹۷۴ و شاهكار خود «راننده تاكسی» ۱۹۷۶ تصمیم گرفت به شكلی كاملا شخصی به موزیكال های كلاسیك هالیوود ادای احترام كند

پل كلارك:مارتین اسكورسیزی پس از فیلم بسیار موفق «خیابان‌های پایین‌شهر» (۱۹۷۳)، فیلم برنده اسكار «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌كند» (۱۹۷۴) و شاهكار خود «راننده تاكسی» (۱۹۷۶) تصمیم گرفت به شكلی كاملا شخصی به موزیكال‌های كلاسیك هالیوود ادای احترام كند.

نتیجه كار فیلم «نیویورك نیویورك» بود كه به اعتقاد من بخش زیادی از آن به‌خصوص سكانس‌های موزیكال درست از كار درآمد. اسكورسیزی همیشه در مورد موسیقی عالی عمل كرده و این اتفاق در مورد «نیویورك نیویورك» هم افتاد. اما یك جای كار ایراد داشت. صرفنظر از چند سكانس به یاد ماندنی كل فیلم یك افتضاح كامل است. مشكل بزرگ شیوه‌ای است كه اسكورسیزی برای انتقال از قطعات موزیكال كاملا كنترل شده و صحنه‌های توأم با دیالوگ به كار می‌گیرد، صحنه‌هایی كه بیشتر فیلم‌های جان كاساوتیس را تداعی می‌كند. او ستاره‌های خود رابرت دنیرو و لیزا مینه‌لی را وادار كرد دیالوگ‌ها را به شكلی بداهه‌وار بیان كنند. در حالی كه در بعضی لحظه‌ها شاهد نقش‌آفرینی‌های خوب این دو هستیم، بیشتر صحنه‌ها كسل‌كننده از كار درمی‌آید كه به نوعی به ضرباهنگ فیلم لطمه می‌زند.

نیازی به اشاره به این نكته نیست كه در چنین صحنه‌هایی مینه‌لی آشكار كم می‌آورد. آن زمان دنیرو در اوج توانایی‌های بازیگری خود بود و در این فیلم به نظر می‌رسید می‌خواست كاری كند مینه‌لی پا به پای او بیاید، اما مینه‌لی چنین توانایی‌ای نداشت. جایگاه ستاره‌وار مینه‌‌لی به خاطر حضور منحصر به‌فرد او بود، تركیبی عجیب از عصبی بودن و شلوغ كاری كه زمان بازی در فیلم «كاباره» تا هر فیلم دیگرش به نمایش می‌گذاشت اما به عنوان یك بازیگر، مینه‌لی توانایی‌هایی محدود داشت.

«نیویورك نیویورك» به نظر آشفته و سرگردان می‌آید، انگار كه اسكورسیزی كنترل نگاه خود را نداشت. مشكل دیگر مدت‌زمان فیلم بود. نسخه تدوین اولیه فیلم چهار ساعت و نیم بود، بعد ۱۵۵ دقیقه، سپس ۱۳۶ دقیقه برای اولین اكران‌ و در نهایت ۱۶۳ دقیقه برای نسخه‌ای كه اكنون روی DVD موجود است. این نوسان به خوبی نشان می‌دهد كه اسكورسیزی نتوانست پروژه خود را به درستی كنترل كند. نتیجه كار فیلمی است كه انگار با خود در حال جنگ است. اسكورسیزی می‌خواست موزیكالی بسازد كه به لحاظ احساسی پیچیده‌تر از نمونه‌های قبلی باشد. هدف او بیان داستان دو فرد خلاق بود كه عاشق هم بودند اما نمی‌توانستند با هم زندگی كنند. در نهایت هرچند نتیجه كار اسكورسیزی خیلی در‌خور توجه نبود، اما تلاش او قابل تحسین بود.

در آن مقطع مشكل اعتیاد اسكورسیزی برای چند سال حاد بود، تا اینكه یكبار پس از مصرف بیش از حد كارش به بیمارستان كشید. جای شكر دارد كه او توانست به خود بیاید و با ترك اعتیاد كاری كند كه یكی از درخشان‌ترین كارنامه‌های كاری یك فیلمساز معاصر رقم بخورد.

منبع: اسكرین گرب