روزی روزگار ی کچاپ

● سس گوجه فرنگی
یکی از معروف‌ترین و پرمصرف‌ترین سس‌هاست که معمولا با گوجه‌فرنگی، شکر، نمک، سرکه و گیاهان معطر مثل پیاز، سیر، میخک، دارچین و کرفس ساخته می‌شود.
امروزه سس گوجه‌فرنگی …

سس گوجه فرنگی

یکی از معروف‌ترین و پرمصرف‌ترین سس‌هاست که معمولا با گوجه‌فرنگی، شکر، نمک، سرکه و گیاهان معطر مثل پیاز، سیر، میخک، دارچین و کرفس ساخته می‌شود.

امروزه سس گوجه‌فرنگی به پای ثابت غذاهای «فست‌فود» مثل سیب‌زمینی سرخ کرده و ساندویچ‌های مختلف تبدیل شده است.

اما جالب اینجاست با اینکه همه فکر می‌کنند که سس کچاپ از آمریکا آمده است اما حقیقت این است که مردم خاور دور قرن‌ها قبل از اینکه آمریکایی‌ها گوجه‌فرنگی را ببینند سس‌هایی مشابه کچاپ می‌ساختند و حتی کلمه کچاپ از زبان مردم اندونزی و مالزی گرفته شده.

می‌گویند دریانوردان انگلیسی و هلندی سبک پخت آن را با خود به اروپا آوردند.

روش تهیه سس گوجه فرنگی به شکلی که امروز متداول است، اولین بار سال ۱۸۰۱ در یک کتاب آشپزی آمریکایی نوشته شد و تا پایان قرن نوزدهم تحت تاثیر علاقه آمریکایی‌ها به گوجه‌فرنگی بیش از پیش شهرت یافت تا اینکه به یک پدیده ملی تبدیل شد.

مدتی بعد سازمان FDA قوانین سختی برای مواد تشکیل‌دهنده این سس وضع کرد. از جمله اینکه غلظت سس فقط باید با گوجه‌فرنگی افزایش یابد و استفاده از بنزوات و دیگر مواد شیمیایی باید به حداقل برسد.

بازار سس گوجه‌فرنگی همواره پر از نوآوری بوده است؛ به‌طوری که سال ۲۰۰۰ کچاپ‌های رنگی مثل سبز، بنفش، صورتی، نقره‌ای و آبی به بازار عرضه شد که البته فقط با افزودن رنگ خوراکی به سس گوجه‌فرنگی تولید شده بود.

کچاپ سس پرکالری یا خطرناکی نیست. هر ۱۰۰ گرم سس گوجه‌فرنگی معمولی یکصد (کیلو) کالری انرژی دارد که در مقایسه با سس‌های چرب مانند مایونز بسیار کم‌کالری است.

همچنین توجه داشته باشیم معمولاً کسی در یک وعده غذا ۱۰۰ گرم کچاپ نمی‌خورد! پاکت‌های یک‌بار مصرف سس‌های رستوران نیز بین ۹ تا ۱۰ گرم است که به‌طور متوسط برای یک نفر کافی است.

حتی اخیراً پزشکان از مفید بودن سس گوجه‌فرنگی برای بدن می‌گویند.

کچاپ منبع خوبی برای مواد آنتی‌اکسیدان است که از ابتلا به سرطان جلوگیری می‌کند. اما بسیاری دیگر با این نظریه مخالفند و معتقدند میزان بالای نمک و شکر در این سس برای سلامتی مضر است.