وقتی خودمان نمی توانیم برای فوتبالمان تعیین تکلیف کنیم

انتخابات فدراسیون فوتبال برای تعیین رئیس و اعضای هیأت رئیسه, برای چندمین بار به تعویق افتاد تا بلاتکلیفی این رشته ورزشی پرطرفدار همچنان تداوم یافته و البته بی خیالی مسئولان زیربط ورزش به سرنوشت فوتبال بیش از پیش عیان شود

انتخابات فدراسیون فوتبال برای تعیین رئیس و اعضای هیأت رئیسه، برای چندمین بار به تعویق افتاد تا بلاتکلیفی این رشته ورزشی پرطرفدار همچنان تداوم یافته و البته بی خیالی مسئولان زیربط ورزش به سرنوشت فوتبال بیش از پیش عیان شود.

پس از حدود ۱۵ ماه وقتی اعلام شد روز ۲۳ مهر ماه مجمع فدراسیون فوتبال تشکیل خواهد گردید، این فرضیه در اذهان تداعی شد که برای تعیین بیست و چهارمین رئیس فدراسیون فوتبال افراد ورزشی و البته متعددی نامزد خواهند شد تا زمام امور را در دست بگیرند. پیش بینی هایی نیز به صورت پراکنده صورت گرفت که برخی ها درست بود و اغلب نادرست از کار درآمدند.

از جمله این پیش بینی های نادرست آنکه برای در اختیار گرفتن پست ریاست، کمتر چهره ورزشی پا به میدان رقابت گذاشت و در عین ناباوری همگان «محمدعلی آبادی» که رئیس تشکیلات فراگیرسازمان ورزش می باشد، برای کنترل مستقیم امورات فوتبال در صف نامزدها قرار گرفت. چندی بعد مصطفی آجورلو و عزیزالله محمدی به حکم رأی شورای بازنگری تأیید صلاحیت ها وارد عرصه انتخابات شدند و این سر آغاز مخاصمه علنی طیف نیروهای سازمان تربیت بدنی و برخی اعضای جبهه کمیته انتقالی به سرکردگی «محسن صفایی فراهانی» بود. هفته پیش، هنگامی که تیم علی آبادی نقشه بایکوت کردن انتخابات را می کشید، مفاد تصمیم گیری های جمعی آنها به گوش صفایی فراهانی رسید و او نیز از اظهار نظر در صفحه رسانه های مکتوب و الکترونیکی در قبال شائبه تعلیق فوتبال ایران خودداری نمود. حتی عنوان شد امکان حضور نمایندگانی از سوی فیفا برای نظارت مستقیم بر نحوه برگزاری انتخابات ۲۳ مهر ماه وجود دارد که معلوم نشد این خبر داغ و مقرون به ذهن از چه کانالی!

به دست اهالی مطبوعات و رسانه ها رسیده است اما آنچه اتفاق افتاد کناره گیری جمع کثیری از کاندیداها، لغو اجباری برگزاری انتخابات در زمان مقرر و تعیین زمانی دیگر برای این امر (حدود ۲ ماه دیرتر) بود. در اینکه فوتبال ما بازیچه اهداف حزبی و برخی تشکل های سیاسی شده، حرفی نیست! دراینکه هیچ کس دلش به حال وضعیت اسفبار فوتبال نمی سوزد و همه به فکر منویات و اهداف شخصی خود هستند، شکی نیست! در اینکه فوتبال محملی شده برای ادامه حیات برخی مهره های سوخته تا همچنان دیده شوند، کسی مردد نیست.

امروز فوتبال ایران از حالت یک رشته ورزشی درآمده و به محلی برای تبعید بعضی چهره های سیاسی خارج از گود یا احیای مردان شکست خورده در دیگر عرصه های اجتماعی تبدیل شده است. در چنین حالتی کمال خوش خیالی است اگر توقع داشته باشیم مثلاً سازمان تربیت بدنی خود واسطه خیر شود و با تدبیر فراجناحی، به ناهنجاری ها و نابسامانی های فوتبال ایران خاتمه بخشد.

آنچه امروز بر همگان اظهرمن الشمس است آنکه اراده ای مافوق اختیارات سازمان تربیت بدنی که البته متولی ورزشی کشور محسوب می شود اما خود در انتخابات فدراسیون فوتبال ذینفع است، لازم می باشد تا دغدغه ای به این بزرگی (البته برای عاشقان فوتبال نه تشنگان قدرت) سامان گیرد و فوتبال در کانال طبیعی خود جریان یابد. این اراده برتر البته نمی تواند از جانب رئیس جمهوری و به طور مستقیم باشد چرا که معاون او در هیأت دولت و رئیس سازمان تربیت بدنی خود یکی از مدعیان نشستن روی صندلی ریاست فدراسیون بوده و هرگونه حتی اظهار نظر از سوی محمود احمدی نژاد، پیش داوری های خاص و البته متفاوت و متناقضی را در تعاقب خواهد داشت.

بنابر این شایدتنها راه باقی مانده دخالت مستقیم نمایندگان فیفا (البته نه آنهایی که ایرانی هستند و هم اکنون در فوتبال خط و مشی های خاص خود را دنبال می کنند) باشد. چه عیبی دارد که آنها اصول دموکراسی در انتخابات فدراسیون فوتبال را به طور مستقیم به ما دیکته کنند و یادمان دهند که یک غربال صحیح چگونه باید صورت پذیرد. وقتی خودمان نمی توانیم پس از ۱۸ ماه یک انتخابات حتی صوری برگزار کنیم، شایسته است که دیگران برایمان کلاس درسبگذارند و یادمان دهند چگونه باید برای تشکیلات نه چندان بغرنجی (در مقیاس مراکز و سازمان های معظم دولتی) متولی انتخاب کنیم. این ناتوانی در تعیین تکلیف فوتبال آماتورگونه ایران البته شرم انگیز و خجالت آور است اما چاره چیست وقتی توانایی های موجود در نزد دست اندرکاران ورزش کشور این اندازه اندک می باشد.