دوشنبه, ۱۵ بهمن, ۱۴۰۳ / 3 February, 2025
لیبل پشت چسبدار
ارایه آمار و ارقام دقیق در مورد مصرف لیبل‌های پشت‌چسب‌دار، تفکیک آن به لیبل‌های چاپ شده با ماشین‌های ورقی و رول و نیز اطلاعات مربوط به حجم واردات انواع پشت‌چسب‌دار چاپ شده و یا بدون چاپ، میتواند مبنای تجزیه و تحلیل این شاخه از صنعت چاپ قرار گیرد. ولی متأسفانه مثل سایر بخش‌های این صنعت، آمار و ارقام درستی در این‌باره نداریم. حتی در مورد ماشین‌های چاپ رول باریک Narrow Web که دستگاه‌های محدودی هستند، نمی‌‌توان آمار درستی به‌دست آورد.
در این مورد تنها باید به حدس و گمان اکتفا کنیم. البته برای تصحیح حدس و گمان‌ها و برای اینکه اطلاعات کنترل شوند، استناد به برخی از آمارهای گمرک میتواند راهگشا باشد.
نزدیک به ۷۰ درصد کاغذ پشت‌چسب‌دار ورقی در بازار ایران وارداتی (به‌طور عمده از خاور دور) است. در مورد ماشین‌های رول حساسیت خیلی بیشتر است، چه در هنگام چاپ و چه هنگامی که اتیکت تولید شده به‌صورت رول، توسط دستگاه روی محصول چسبانده میشود. لذا سهم عمده واردات متعلق به کشورهای اروپایی است. برای مثال چاپخانه ما اگر دو میلیون متر مصرف داشته باشد، بیش از ۹۰ درصد آن را وارد میکند. البته تولیدات داخلی هم خیلی بهتر شده است، ولی بازار خاص خود را دارد.
یکی از دلایل مصرف پشت‌چسب‌دار خارجی، تقاضای مشتریان و سفارش‌دهندگان است. برای مثال شرکت‌های دارویی در قرارداد خود با چاپخانه تصریح می‌‌کنند که کاغذ مصرفی از نوع مرغوب اروپایی باشد.
● محدودیت تنوع لیبل‌های پشت چسبدار
از لیبل‌های خاص مثل لیبل قالبی IML و شرینک لیبل بگذریم که در اینجا مورد بحث ما نیستند. لیبل‌های پشت‌چسب‌دار، در کشورهای اروپایی با تنوع بیش از ۱۰۰ نوع عرضه میشوند. این تنوع شامل ترکیب انواع مختلف رویه، چسب و کاغذ زیره (سیلیکون) است. در حالی‌که تنوع تولیدات داخلی به بزرگ‌ترین عدد یک رقمی هم نمی‌‌رسد. لازم به ذکر است که با توجه به نوع محصول، قیمت‌ها هم بسیار متفاوت‌اند. بعضی اوقات این اختلاف قیمت به چندین برابر می‌‌رسد. شما نمی‌‌توانید کاغذ و چسب را برای استفاده عمومی روی کیسه خون یا ویال دارویی بچسبانید. نوع چسب و رویه‌ای که باید در دمای زیر صفر درجه یا بیش از ۴۰ درجه سانتی‌گراد دوام بیاورد، با محصولی که بعد از اتیکت زدن داخل کوره حرارتی میشود یا درون سانتریفیوژ قرار میگیرد، صد در صد خاص است. متأسفانه از نظر وزارت صنایع هر نوع دولایه‌ای که بین آنها چسب ریخته شود، کاغذ پشت‌چسب‌دار محسوب شده و تعرفه گمرکی ۴۰ درصد دارد، بدون آن‌که جوانب مختلف آن در نظر گرفته شود.
دلایل این محدودیت را باید در دسترسی محدود به انواع پشت‌چسب‌دار، نبود ماشین‌آلات جدید و پیشرفته، محدودیت در استفاده از تکنیک‌های خاص، دشواری و گرانی تأمین مواد مصرفی خاص و ضعف دانش فنی جست‌وجو کرد. این کاستی‌ها را تنها نمی‌‌توان به گردن این یا آن شخص یا سازمان و یا دولت انداخت. اگر واقع‌بینانه بنگریم، از دولت گرفته تا تولیدکنندگان و سفارش‌دهندگان و البته چاپخانه‌داران در پدید آمدن چنین وضعیتی ایفای نقش می‌‌کنند.
در این مورد به‌خصوص- یعنی محدودیت تنوع پشت‌چسب‌دار- وزارت صنایع به خاطر ایجاد محدودیت برای واردات اقلامی که در ایران تولید نمی‌شوند، مانع استفاده از لیبل‌های خاص میشود.
مصرف‌کنندگان یا سفارش‌دهندگان لیبل پشت‌چسب‌دار به خاطر مقاومت در برابر افزایش هزینه‌ها، دست و بال چاپخانه‌داران را می‌‌بندند. تولیدکنندگان نیز در فضای غیررقابتی و حمایت‌های تعرفه‌ای، انگیزه چندانی برای ارتقای کیفیت محصولاتشان ندارند و بالاخره چاپخانه‌داران به دلیل عدم جسارت در سرمایه‌گذاری و نگرانی از وضعیت بازار، در زمینه تجهیزات، مواد مصرفی و محصولات جدید اقدام نمی‌‌کنند.
برآیند همه این نیروها به وضعیتی می‌‌انجامد که مصرف‌کننده نهایی و خریدار ایرانی وقتی در یک سفر خارجی از سوپرمارکت‌ها و داروخانه‌ها و ... بازدید میکند، در برابر آن همه تنوع، متحیر می‌‌ماند. تولیدکنندگان ایرانی نیز مایلند برای حفظ بازار رقابت و به‌ویژه برای ورود به بازارهای خارجی، از امکانات جدید در بسته‌بندی بهره‌مند شوند. وقتی صحبت از تنوع مواد مصرفی و تکنیک‌های چاپ میشود، تنها صحبت از زیبایی لیبل نیست.
بد نیست به لیبل یک آمپول پنی‌سیلین اشاره کنم که در جعبه و بدون اینکه به‌دست نسخه‌پیچ برسد، از آن جدا میشود یا همه لیبل‌ها به هم می‌‌چسبند. علت این پدیده آن است که برای این منظور باید از کاغذهایPharma استفاده شود که ضخامت آن حدود ۶۰ میکرون است و در سرعت تولید در کارخانه داروسازی، در کسری از ثانیه دور بطری می‌‌پیچد، بدون آن‌که میل به برگشت به حالت اولیه را داشته باشد. به علت اعمال تعرفه گمرکی بالا برای این کاغذها، چاپخانه‌داران به اجبار سراغ کاغذهای ضخیم‌تر (مثلاً ۸۰ میکرون) میروند.
برخی از شرکت‌ها خواستار لیبل‌های Top Clear هستند یا لیبل‌های لمینیت شده با آلومینیوم را طلب می‌‌کنند، در حالی که این لیبل‌ها در ایران تولید نمیشود و در عین حال با تعرفه‌های ۴۰ درصدی تولید آنها بسیار گران تمام میشود.
دست‌اندرکاران صنعت چاپ مطلع هستند که تعرفه واردات پشت‌چسب‌دار ۴۰ درصد تعیین شده است. اگر یک چاپخانه معمولی در ماه دو کانتینر ۴۰ فوتی فیلم پشت‌چسب‌دار مصرف داشته باشد، با احتساب قیمت پایه هر متر مربع ۶۵ سنت و بهای کل ۱۲۰ هزار دلار، می‌‌بایست حدود ۵۰ هزار دلار بابت ترخیص به گمرک بپردازد، آن هم به‌صورت نقد. چنین چاپخانه‌ای در سال باید چقدر به گمرک بپردازد؟
این نکته نیز شنیدنی است که به خاطر همین محدودیت‌ها بعضی از واسطه‌های چاپ راه‌حل‌های بدیعی را برای تولید لیبل به‌کار میگیرند و برای مثال کسی چاپ روی فویل را با ماشین‌های فلکسو بزرگ انجام می‌‌دهد، سپس آنها را به تبریز می‌‌برد و با چسب و ورق سیلیکون لمینیت میکند و بعد آن را به عنوان لیبل پشت‌چسب‌دار به‌دست شرکت مصرف‌کننده می‌‌دهد. در تمام کره خاکی این کار فقط در کشور ما انجام میشود.
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست