ماندگاری نقش برایم مهم است

گپی با جمشید هاشم پور بازیگر تئاتر, سینما و تلویزیون

جمشید هاشم پور بازیگر نام آشنای تئاتر، تلویزیون و سینمای کشورمان در سال ۱۳۲۳ در تهران متولد شد. او دیپلم ریاضی دارد و از سال ۱۳۴۶ درست وقتی که ۲۳ ساله بود پا به عرصه هنر گذاشت. چیزی حدود ۴۰ سال بازیگری، نقشهای متفاوتی را برای هاشم پور رقم زده که البته همه ما بیشتر او را با نقش «زینال بندری» می شناسیم.

از کارهای او در عرصه هنر می توان به فیلمهای «افعی، فراری، رنجر، سهراب، یاغی، زخمی، یاران، طعمه، فرمان، قسمت، نیش، هیوا، مسافر ری، آواز قو، قارچ سمی، بالای شهر پایین شهر، مزرعه پدری، جنایت، واکنش پنجم، یک بوس کوچولو، قتل آن لاین، سنگ کاغذ قیچی، میم مثل مادر، قاعده بازی و چهار انگشتی» اشاره کرد.

هرچند که جمشید هاشم پور با نام هنری جمشید آریا چندان تمایلی به گفتگو ندارد ولی دوست دارم هرچند کوتاه با او صحبت کنم.

او در مورد شرایط ورودش به این عرصه می گوید: «۲۳ ساله بودم که به بازیگری روی آوردم و باید بگویم که این هنر را به طور تجربی یاد گرفتم و در هیچ کلاس آموزش بازیگری شرکت نکردم. به نقشهای خاصی علاقه دارم و البته منفی و مثبت آن برایم اهمیتی ندارد و نکته مهم ماندگاری آن است، درست مثل نقش «زینال بندری» که یک شخصیت منفی بود ولی به نوعی ماندگار شد. من بیشتر کاراکترهای پر دیالوگ را دوست دارم، چون احساس می کنم این شرایط ارتباط لازم با مخاطب را ایجاد می کند.

از آنجایی که اوایل دهه ۷۰ و سالهای قبل آن اوج کارهای جمشید هاشم پور را نشان می دهد، از او می پرسم که فکر نمی کند در آن دوران به فضای کلیشه نزدیک شده بود که می گوید: «چرا خودم این حقیقت را قبول دارم که اواخر دهه ۶۰ و اوایل ۷۰، بیشتر کارهایی که به من پیشنهاد می شد حالت یکنواخت داشت که البته این را هم باید بگویم که مخاطب در آن دوران تا حدودی به این نوع سینما علاقه داشت، به همین دلیل حال و هوای آثار سینمایی آن دوره شبیه هم بود.

البته من در فیلم های پلیسی هم ایفای نقش داشتم که هنوز هم یکی از علاقه هایم کار کردن در این حال و هواست. البته ناگفته نماند که چندین بار در فیلمهای حادثه ای آسیب دیده ام!»

هاشم پور به نکته جالبی اشاره می کند و این در حالی است که بازیگران خارجی در فیلم های حادثه ای در صحنه های خاصی کار نمی کنند و به جای آنها بدلکاران ،صحنه های رعب آور و سخت را به نمایش می گذارند.

به هاشم پور می گویم، اوضاع بدلکاری در کشور ما چگونه است؟ که در ادامه می گوید: «نکته جالبی است و جالب تر از آن، این است که ما در کشورمان سینمایی به این شکل نداریم که نیاز به بازیگر بدل کار داشته باشد.

در ثانی خیلی هم روی فیلمهای سینمایی در این زمینه سرمایه گذاری نمی شود و هر از گاهی شاهد هستیم که اتفاقهایی در صحنه فیلمبرداری روی می دهد که گاهی هم جبران ناپذیر است. مثل اتفاقی که برای پگاه آهنگرانی افتاد و یا این که اخیراً شنیدم آقای مشایخی در صحنه دچار سانحه شده و مورد عمل جراحی قرار گرفته است و بماند که ایشان تا مدتها باید بستری باشد و استراحت کند. به نظرم شرایط کار در سینمای کشور ما اصلاً قابل قیاس با سینمای کشورهای خارجی نیست!»

وی در ادامه می گوید: « به عقیده من سینمای متعالی در کشور ما به انسانهای پرطاقت و سخت کوش نیازمند است، نه آدمهایی که فقط روی چهره هایشان انتخاب می شوند و تهیه کنندها هم براساس آن چهره ها سرمایه گذاری می کنند. در این صورت سینمایی که شاهد آن هستیم بیشتر سینمایی با عشق های مثلثی و داستانهای عاشقانه آب بندی شده است.

من متاسفم که این را می گویم اما در حال حاضر مردم دیگر رغبتی به سینما رفتن ندارند و شاید مهمترین دلیل آن هم نداشتن آثار فاخر و در خور اعتمادست و شاید در سینمای کشوری با این همه گنجینه های فرهنگی و علمی، این اتفاق جای تأسف دارد.

هاشم پور در مورد آخرین کارهایش می گوید: «آن مرد آمد» و «استشهادی برای خدا» از کارهای اخیرم هستند و در فیلمهای «چهره به چهره» و «سیاهی روشن» هم قرار است ایفای نقش داشته باشم.

ملیحه پژمان