بومی سازی علوم انسانی و یک نظریه که ماندگار شد

تولید اندیشه در محیط علوم انسانی از جمله سخت ترین کارهایی است که از پیچیدگی های منحصر به فردی برخوردار می باشد و ورود در آن بدون عمق اندیشه، منتج به نتیجه ی مطلوب نمی شود.
سختی …

تولید اندیشه در محیط علوم انسانی از جمله سخت ترین کارهایی است که از پیچیدگی های منحصر به فردی برخوردار می باشد و ورود در آن بدون عمق اندیشه، منتج به نتیجه ی مطلوب نمی شود.

سختی کار در این عرصه به حدی است که حتی پیرامون آن به راحتی نمی توان نظریه ای قابل دفاع ارائه نمود به همین دلیل،فعالان این جرگه در بیان نظر و ارائه ی دیدگاه ،بسیار با احتیاط عمل می کنند ،البته کار درست هم همین است چرا که ارائه ی یک نظر فقط به ارائه ی آن ختم نمی شود ،از این گذشته اصولا ارائه نظر در حوضه علوم انسانی یک امر شاذ و بکر است که نیاز به پشتوانه ی عظیمی از شناخت موضوع وعلوم مرتبط با آن دارد،که صد البته فراهم شدن این ملزومات،فقط در قالب استثنائات،نوادر،نخبگان و عناصرمتمایز،قابل نمود است. با این حال هر عرصه ای جدای از نوادر خود ،فعالانی دیگر را شامل می شود که البته این هم اقتضای طعبیعت امر است.

در جمهوری اسلامی ایران،پس از انتخابات پر تشنج ریاست جمهوری ،حوادثی رخ داد که باعث ناآرامی ها و خیزش های بسیاری شد که بطور طبیعی ،آحادی از مسؤلان ،کارشناسان و فعالان سیاسی،به نقد و آسیب شناسی موضوع پرداختند که این آسیب شناسی،حالتی کاملا کلیشه ای و قالبی داشت و در صدد بود که غائله را فقط پایان دهد اما در بیرون از این سنت اندیشی و این قالب فکری ،استاد حسن امرائی عبدُوَلی با پشتوانه ی بیست سال تجربه ،تحقیق،پژوهش و مطالعه ی راهبردی در علوم انسانی،نظریه ای را ارائه دادند که باعث انفجاری بزرگ در عرصه اندیشه ی سیاسی –اجتماعی کشور شدند.

این نظریه که همگان را متوجه خود کرد،شالوده ی تمام گمانه زنی ها و راهکارهای ارائه شده را از هم پاشید، بطوریکه تمام قلم ها و اندیشه ها را در مسیری متفاوت هدایت کرد،تا جاییکه بحث بومی سازی علوم انسانی هجم زیادی از مقالات ،نوشته ها و موضوع بحث بسیاری از میزگردها،همایش ها،کنفرانس ها و سمینارها را به خود اختصاص داده و به راهکاری نوین برای مسؤلان سیاسی جهت بسترسازی مدیریت آتی جامعه بر اساس موازین آکادمیک تبدیل شده است.

استاد عبدولی به پشتوانه آنچه در طول بیست سال غور در عمق اندیشه و تفکر به دست آورده بود ،پس از وقوع حوادث انتخاباتی ،با نگاهی سوا از تمام نگاه ها،عدم دانش بومی و تدوین شده ی انسانی را ریشه ی این معضل دانست و با ارائه ی این نظریه،موجی از جنب و جوش را در پیکره ی قشر اندیشمند کشور به راه انداخت که صد البته برکات زیادی به دنبال داشته وخواهد داشت.

اما آنچه از این پس دارای اهمیت بسیار می باشد،شکل مدیریت در روند تولید است که نیاز به شناخت کافی از موضوع دارد.

مسأله ی مهم در تولید بومی علوم انسانی،شناخت ماهوی موضوع است که این امر نمی تواند بدون شناخت از جامعه ی بومی میسر شود.

با تمام این تفاسیر، پروسه ی تولید بومی علوم انسانی،پروسه ای است زمانبر که نیاز به دقت نظر بسیار و حمایت همه جانبه از طرف اشخاص حقیقی وحقوقی مرتبط با موضوع دارد که در این میان دو نهاد علمی کشور (حوزه و دانشگاه) می توانند نقش عمده ای داشته باشند والبته همایت های مالی دولت در روند پیشرفت این امر بسیار تأثیرگذار خواهد بود.

سالار علیزاده

سیاست پرداز

www.siasatpardaz.emodiran.com