دفاع از خود یا خشونت

جای تاسف است كه تنها از همین جنبه هنرهای رزمی در بازی های رایانه ای بهره می جویند و یا در كلاس های آموزشی این ورزش ها كه به دلایل تجاری گشوده شده اند, تنها تكنیك های این هنر را آموزش می دهند بی آنكه از نوع استفاده از این تكنیك ها و فلسفه وجود آن سخنی گویند

شاید آن جا كه ورزش از فلسفه اصلی خود تهی می شود، موضوع خشونت ورزی و جنگ طلبی نمایان می شود و باقی می ماند. جای تاسف است كه تنها از همین جنبه هنرهای رزمی در بازی های رایانه ای بهره می جویند و یا در كلاس های آموزشی این ورزش ها كه به دلایل تجاری گشوده شده اند، تنها تكنیك های این هنر را آموزش می دهند بی آنكه از نوع استفاده از این تكنیك ها و فلسفه وجود آن سخنی گویند.

این گونه است كه باری سنگین بر دوش خانواده ها نهاده می شود. خانواده هایی كه كودكان خود را راهی كلاس هنرهای های رزمی می كنند ، به طور مستمر می بایست به فرزندان خود متذكر شوند كه در مدرسه و جامعه از تكنیك های فرا گرفته شان استفاده نكنند.

مشكلاتی مانند ترافیك در شهرهای بزرگ ، جمعیت جوان كشور كه بخشی از آنان بی كار هستند، تاثیر پذیری از ماهواره و فیلم های خشن و..... فضا را برای استفاده از قدرت بدنی و آموخته های این جوانان افزایش می دهد. مشكل اینجاست كه موضوع در این موارد به یك جدال كوچك ختم نمی شود و اگر آموخته ها ، روی فردی معمولی با بدنی معمولی پیاده شود احتمال آسیب های شدید و حتی قتل غیرعمد وجود دارد. خانواده ها با نگاه های متفاوت پا به دنیای هنرهای رزمی می گذارند. مادری می گوید: پسرم هفت ساله ، بسیار آرام و خجالتی است. او را كلاس كاراته ثبت نام كردم تا خیالم راحت باشد كه در مدرسه می تواند از حق خود دفاع كند.

مادر دیگری توضیح می دهد: دخترم خیلی پرتحرك و پرجنب و جوش است. او را كلاس ورزش های رزمی ثبت نام كردم تا انرژی او در كلاس مصرف شود و در خانه كمی آرام باشد.

پدری كه پسر ۲۴ ساله اش مدت ۳ سال است به دلیل شراكت در قتل در زندان به سر می برد می گفت: اشتباهم این بود كه اجازه دادم پسرم در نوجوانی در كلاس های ورزش های رزمی شركت كند. از آن زمان روحیه جنگجویی در او بیشتر شد. وقتی از او نام مربی پسرش را می پرسم می گوید كه مربی اش را نمی شناسم. هرگز دقت نكردم چه كسی پسرم را آموزش می دهد. اما آیا به راستی ورزش رزمی ، موجب ترویج خشونت می شود؟ و فلسفه و هدف ورزش رزمی چیست؟ سوالاتی هستند كه در این مجال اندك به آنها پرداخته شده است.

هدف هنرهای رزمی به گفته استادان این فن ، افزایش سلامتی ، دفاع از خود و هماهنگی و تعادل بین بدن و فكر است.

مربیان رشته های هنرهای رزمی معتقدند خانواده ها اغلب بدون آگاهی و اطلاعات كافی ، كودك را در كلاس آموزشی ثبت نام می كنند و در مورد رشته های مختلف این ورزش، شناخت درستی وجود ندارد. خانواده ها وظیفه دارند پیش از ثبت نام كودكان، رشته ورزشی را بشناسند، مربی را ببینند و مسابقات آن رشته را با چشم ببینند و از میزان خشونت آمیز بودن آن مطلع شوند. هنر رزمی مانند ابزاری است كه باید به هنرجو هدف ، زمان و مكان استفاده از آن را آموخت.

دقت كنید

در خیابان منیریه تهران در فروشگاهی كه انواع لباس ها و لوازم مخصوص ورزش های رزمی را می فروشد او را می یابم. سید حسین محمودی ۲۴ سال است كه جودو كار می كند. مدت ۱۰ سال است كه مربی جودو است و در سطح استان تهران نیز چند بار به مقام اول رسیده است.

محمودی به خانواده ها پیشنهاد می كند ، زمانی كه تصمیم می گیرند فرزند خود را وارد دنیای رزمی كنند ، اول هدف خود را مشخص كنند، علاقه فرزندشان را در نظر بگیرند و در مورد استعداد و فیزیك بدنی فرزندشان با متخصص ورزشی مشورت كنند.

او توضیح می دهد كه برای هر ورزشی ، فیزیك بدنی و روحیه خاصی مناسب است. مثلاً برای ورزش جودو آدم های زیرك تر و آرام تر مناسب تر هستند.

در مورد اینكه آیا هر مربی، قدرت ارزیابی را دارد، می گوید: متاسفانه چون ورزش نوعی تجارت شده و مربی سعی می كند شاگرد خود را به دلایل مادی حفظ كند، همه مربیان قابل اعتماد نیستند.

از او در مورد ارتباط خشونت و هنرهای رزمی می پرسم. می گوید: رشته در هنرهای رزمی بسیار اهمیت دارد. بعضی از ورزش های رزمی به خاطر فرم و حركات آن، باعث افزایش خشونت می شود. اما جودو نسبت به سایر رشته ها حس جنگجویی را كمتر تقویت می كند. در جودو ، مانند كشتی درگیری از نزدیك است. در كشتی نیرو اهمیت خاصی دارد اما در جودو هوشمندی لازم است. در جودو لوازم ایمنی كمتری استفاده می شود ، یعنی فرد كمتر در معرض آسیب است.

از طرفی در مسابقات، ورزشكار حق انجام حركاتی كه موجب آسیب رسیدن به خود می شود را ندارد. به طوری كه اگر ورزشكار آسیب ببیند از مسابقه محروم می شود. حتی ورزشكار در این رشته حق استفاده از اسپری های بی حس كننده را ندارد. یعنی این ورزش به هدف خود كه رسیدن به سلامتی است پایبند مانده است.

اما خانواده ها بیشتر بچه هایشان را به كلاس های كاراته و تكواندو می فرستند چون باشگاه های بیشتری این رشته ها را آموزش می دهند، چون ملزومات كمتری نیاز دارند. تشك استاندارد جودو حداقل سه و نیم تا چهارو نیم میلیون تومان است. اما تشك كاراته و تكواندو هشتصد هزار تومان بیشتر نیست.

البته دخترها چون ترجیح می دهند از دور درگیر شوند تكواندو و كاراته را بیشتر می پسندند.

سید حسین محمودی پیشنهاد می كند : ابتدا كودكان در ۳ یا ۴ سالگی آموزش یك ورزش پایه مانند ژیمناستیك را شروع كنند. زیرا ورزش پایه باعث آماده شدن بدن برای هر ورزشی (حتی فوتبال) می شود. سپس در ۶ یا ۷ سالگی اگر كودك از نظر فیزیك بدنی مناسب رشته هنرهای رزمی بود آموزش هنرهای رزمی به او آرام آرام شروع شود. مربی در این سن باید در حین بازی ، تكنیك را هم آموزش دهد.

وی در مورد ناشناخته ماندن فلسفه ورزش های رزمی در این سالها می گوید: تبلیغات بسیار تاثیرگذار است. چون درباره فوتبال تبلیغ بسیار زیادی شده مردم اینگونه به فوتبال علاقمند شده اند. این علاقه به خاطر آگاهی نیست. اگر برای تنیس روی میز هم در تلویزیون به اندازه فوتبال تبلیغ شود ، مطمئن باشید تعداد طرفداران آن بسیار زیاد می شود. جودو ورزشی رزمی بر مبنای پرتاب كردن بدن به سمت مخالف و در زبان عامیانه جا خالی دادن و كنار كشیدن از ضربه حریف برای رسیدن به پیروزی است. جودو در بین هنرهای رزمی ملایم قرار گرفته است. جودو حدود هشتاد سال است كه وارد المپیك شده است.

فریبا منتظرظهور

---