تاریخچه شوری ـ ته

معابد شائولین احتمالاً از مشهورترین و مقدس ترین ساختمان ها در تاریخ هنرهای رزمی می باشند تاریخچه نظام و احکام شائولین, در پرده ای از ابهام و در پس اسرار و اسطوره ها نهفته است

معابد شائولین احتمالاً از مشهورترین و مقدس‌ترین ساختمان‌ها در تاریخ هنرهای رزمی می‌باشند. تاریخچه نظام و احکام شائولین، در پرده‌ای از ابهام و در پس اسرار و اسطوره‌ها نهفته است. این معابد حتی از آغاز پیدایش، یکی از اهداف ثابت سارقان و سربازان یاغی بود. مطابق با سنت، اولین معبد شائولین در استان هونان Honan، حدود سال ۵۰۰ بعد از میلاد و در کوه شائوشین shao - shin، واقع در جنوب کوهستان سونگ‌شان Songshan، در ۵۰ مایلی غرب ژنگ‌ژو Zhengzhou، ساخته شد. طبق شنیده‌ها، این، همان معبد اصلی بود. نام شائولین به معنای ”جنگلِ (تازه) کوچک“ است. در مورد نحوه نام‌گذاری معبد هونان، افسانه‌ای وجود دارد که داستانش به قبل از ساخته شدن معبد برمی‌گردد. در آن محل جنگلی وجود داشت که همه درختانش به دستور امپراتور هسیائو Hesiao از سلسله ویِ Wei شمالی، سوخته و زمینش کاملاً صاف شده بود. هنگامی که ساختن معبد آغاز شد، باغبانانِ امپراتور، درخت‌های تازه‌ای را در آن‌جا کاشتند.

مردم به دلیل نداشتن آگاهی می‌پندارند که تنها یک معبد شائولین وجود داشت و هم‌چنین گمان می‌کنند، هونان شائولین Honan Shaolin، بزرگ‌ترین و معروف‌ترین معبد می‌باشد. اما برخلاف عقیده‌ عمومی، گرچه معبد هونان در شمال، به‌عنوان نسخه اصلی پیدا شد، ولی لزوماً این‌طور نیست. دو معبد اصلی وجود داشت، یکی شمالی و دیگری جنوبی.

● شیوه پذیرش و تعلیمات شائولین

معابد شائولین، شبیه دانشگاه‌های هنرهای رزمی بودند. هرکس برای این‌که پذیرفته شود، مجبور بود ماه‌ها و یا سال‌ها کارِ سخت و طاقت‌فرسا را تحمل کند. پس از قبولی، آنها مجبور بودند که به مدت ۱۰ سال به تمرینات مقدماتی بپردازند. بعد از آن، می‌توانستند در رشته دلخواه خود، تخصص پیدا کنند. برای هر تمرینِ مخصوص، استادانی متخصص وجود داشت و هنرجویان می‌توانستند در هر زمینه یا روش خاص، بهترین آموزش را ببینند.

● ۱۸ مُشت راهبِ شائولین و بودهیدارما Bodhidharma

۱۸ مُشت لوهان Lohan شائولین، اولین سبک تمرین شده در هونان شائولین Honan Shaolin بود. افسانه‌ها می‌گویند، مردی با نام بودهیدارما Bodhidharma (دامو Damo، تامو Tamo یا دهاروما Dharuma)، کسی بود که اولین سبک ضربه را در معبد، ایجاد کرد.

او برای کمک به راهبان شائولین که بتوانند ساعت‌های طولانی در حالت مراقبه دوام آورند، ۱۸ تکنیک تنفس و تمرین (۱۸ دستِ لوهان) را برای افزایش قدرت آنها، آموزش داد. این تمرین‌ها، ”۱۸ دستِ لوهان“ Eighteen Hands of Lohan نام گرفتند. مفاهیم و اصول یاد داده شده توسط بودهی دارما، بخشی از مقدماتی بود که سبک‌ها و فنون جنگی معبد را به وجود آورد.

● سیستم پنج حیوانِ شائولین Wu X ing Quan

یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ شائولین، در دوران سلسله مینگ Ming ۱۶۴۴-۱۳۶۳ رخ داد، احتمالاً بعد از سال ۱۵۰۰ و قبل از ۱۶۰۰ (به هر حال، عده‌ای نیز این رویداد را در حدود ۶۱۸ بعد از میلاد، و عده‌ای دیگر، حتی آن را در قرن ۱۳ میلادی می‌دانند. در این مقطع تاریخی، شورش‌های بسیاری بر ضد حکومت مینگ انجام پذیرفت. راهبان به جمع‌آوری و سند کردن تمام آمیخته‌های هنریشان مبادرت ورزیدند. چویان شانگ ـ جن Chuen Yuan shang - Jen، لی شو Li Shou (لی چنگ Li Cheng) و پای یو فنگ Pai Yu - Feng (بای یو ـ فنگ Bai Yu-Feng یا باک یوک فونگ Bak Yuk Fung)، با بنیان یک سبکِ جدید، ریشه‌ای و متعادل از لحاظ باطنی و ظاهری، شناخته شدند. آنها با موفقیت کامل، تکنیک‌های باطنیِ تائوئیست را با سیستم لوهان شائولین، ادغام کردند. سبک جدید به شکل سنتی، شامل ۱۷۲ تکنیک بود. این افراد هم‌چنین، به سبب ایجاد مفاهیم و اصولی که ”پنج حیوانِ شائولین“ نام گرفت، مطرح بودند. این تکنیک‌ها براساس ویژگی‌های پنج حیوان زیر الگوسازی شده بود:

پلنگ (Bao)، ببر (Hu)، مار (She)، اژدها (Long) و مرغ ماهیخوار (He).

● سبک فوکین شائولین هاکوتسورو یا ماهیخوار سفید

چندین نوع فرم چینی از اسمِ ”هاکوتسورو“ Hakutsuru به گویش‌های مختلف وجود دارد که از این قرارند:

پای هااو کوآن Pai Hao Quan، په هو کواِن Peh Ho Kuen، په هوک Peh Hok، باک هوک Bak Hok، پاک هوک Pak Hok، بای هه کوآن Bai He Quan و هه کوآن He Quan. اسامی دیگر آن: ”پنج سبکِ کهن جنوبی“ (وو زو کوآن Wu Zu Quan یا پنج مشت اجدادی)، و سبکِ ”یونگ چون“ Yong Chun (وِنگ چون Weng Chun، در گویش کانتونیِ چین)، می‌باشد.

افسانهٔ سبک ”یونگ چون“، همانی است که به پنج سبک کهن (اجدادی)، مربوط می‌شود: موضعِ شائولین از لحاظ سیاسی، در اکثر مواقع بی‌طرفانه (بی‌تأثیر) بود؛ اما در سال‌های ۱۶۴۰، که سلسلهٔ نفرت‌انگیز مانچو (چینگ) Manchu Ching آغاز به سلطنت کرد، بی‌رحمی و ستمکاری‌های مانچو، باعث شد شائولین جایگاه پیشین‌ خود را مورد بازنگری قرار دهد. در حدود سال ۱۶۴۷ میلادی، معبد هونان شائولین، توسط مانچو به‌طور کامل تخریب و منهدم شد. بیشتر راهبان کشته شدند اما چند تن از آنها به سمت معبد فوکین شائولین Fukien Shaolin فرار کردند. (بعضی اعتقاد دارند این اتفاق در سال ۱۵۷۰ میلادی رخ داد، این ابهام تاریخی به این دلیل است که سلسله مینگ در آن زمان هنوز در رأس قدرت بود؛ ظاهراً دلیل اقدام وحشیانه مانچو نیز همین بوده، هرچند که اقدام مانچو دلایل بسیاری داشته است. دیگر افسانه‌ها بر این باورند که آن واقعه زمانی نه‌چندان دور پس از سلطه مانچو، اتفاق افتاد). در میان آنان که به فوکین شائولین فرار کردند، استادان با نفوذی از شائولین وجود داشتند که آثار ارزشمندی را از کتابخانه شائولین با خود همراه آوردند. موضعِ معبد فوکین به دلیل تمام این پیشامدها، تغییر کرد و به شعبه اصلی نظام شائولین تبدیل شد.

این معبد، به علت موقعیت استراتژیک خود، بستر مناسبی برای فعالیت‌های ضدحکومتی بود.

معبد فوکین، تقریباً بلافاصله بعد از تخریب معبد هونان، یک پایگاه شورشی شد.

مانچو، نتوانست جنوب را به خوبی تحت تسلط خود درآورد. نواحی بسیاری در نزدیکی رودخانه‌ها وجود داشت که از کنترل حکومت مانچو، خارج شده بود زیرا شورشی‌ها آنان را دستگیر و زندانی می‌کردند.

چهار پسر از چهار ژنرال مینگ، جهت فراگیری هنرهای رزمی به فوکین شائولین، فرستاده شدند. اسامی آنان به این ترتیب بود:

۱) چین شان Chin Shan یا Jee Shin

۲) ونگ دو دوک Fung Doe Duk Fung To Tak

۳) مِو هینگ Miu Hin - Mew hing

۴) پاک مای Pak Mei - Bak Mai یا (Bai Mei).

طبق افسانه‌ها، در همین زمان، یک راهبه نیز با نام، لوی سِی ـ لونگ Lui Sei - Leung یا لوسی ـ نیانگ Lu Si Niang وجود داشت. او خود را به نام بودائیِ وو می Ng Mui - Wu Mei معرفی می‌کرد و در نزد عموم به این نام معروف بود. افراد مذکور، به‌عنوان پنج فرد ارشدِ (بزرگ‌‌تر) شائولین شناخته شدند.

این پنج نفر، موقعیت خود را به دقت تشریح و تجزیه تحلیل کردند. آنها به طرح نقشه‌ای برای غلبه بر مانچو، نیازمند بودند. در آن زمان، سیستم‌های آموزش رزمی در معبد، برمبنای حرکات حیوانات طرح‌ریزی شده بود. رسیدن به این هدف، مستلزم فراگیری ده‌ها و صدها فرم پیچیده و طولانی مدت، از آموزه‌های استادان راهب، به مدت ۱۰ الی ۲۰ سال بود. انواع بسیار متنوعی از فنون و تکنیک‌ها وجود داشت که بسیاری از آنها هیچ تشابهی با هم نداشتند و برخی نیز بی‌فایده بودند زیرا کارائیِ لازم را نداشتند. استادان بزرگ شائولین، تشخیص دادند که این سبک و شیوه، برای پیشرفت سریع یک نیروی جنگی مؤثر و کارا، نامناسب و غیرقابل قبول است؛ از این‌رو یک سبک تمرینی جدید که برای شورشی‌ها بسیار ضروری بود، به وجود آمد. در جنوب، اوضاع به گونه‌ای دیگر بود و برای رزم‌آرائی جنگی به یک محوطه بسته نیاز بود. علاوە‌بر این، آنها به راهی نیاز داشتند که بتواند بسیار مؤثر و با استفاده از نقاط ضعف دشمن، در برابر نیروی جنگی بایستند. این دیدگاه و روند پایه‌ای و جدید، از علل شهرت این افراد بود.

سیستم جدید، بر روی بیومکانیک انسانی (شناخت حرکات انسان) تمرکز داشت. آنها، سیستم‌های موجودِ برگرفته از حرکات حیوانات را اصلاح، و آن را به تکنیک‌های هسته‌ای متناسب با نیروی انسانی، تبدیل کردند. به سبب این دیدگاه نو، میان شائولین جنوبی و شمالی، شکاف و جدائی افتاد. شمال‌، فرم‌ها و حرکات اصلی (سنتی) و اغراق‌آمیز خود را حفظ کرد، در حالی‌که جنوب، خود را با فرم‌های مؤثر و کارای جریان نو، تطبیق داد. وقتی می‌گوئیم شمال، منظور هونان شائولین نیست؛ بلکه تمام شاغلانِ در شمال و در خارج از معبد هونان شائولین است، زیرا هونان شائولین، همیشه در تماس و ارتباط نزدیک با فوکین شائولین بود، و این دو به‌طور دائم، تبادلات سنگینی با هم داشتند. از این جهت، هونان شائولین نیز، فرم و سبک جدید را در معبد به اجرا گذاشت. این سبک نو، تحت عنوان عمومیِ، Nan Quan یا مُشت جنوبی، شناخته شد.

● داستان فانگ کی ـ نیانگ Fang Qi-Niang

فانگ زونگونگ Fang Zhonggong، راهبی بودائی بود که بعد از سال ۱۶۷۳ (به روایتی ۱۶۷۴)، از معبد فوکین فرار کرد. سبک ویژه او، مُشتِ شی پا لوهان Shi Pa Lohan Fist یا Shi Ba Lou Han Quan نام داشت. او در لحظات انتظار برای فروپاشی سلطنت مانچو Manchu، به جستجوی پناهگاهی در نزدیکی پوشن Putian در معبد شائولین پرداخت؛ که ظاهراً، یک معبدِ مخفیانهٔ دیگرِ وابسته به شائولین بود.

زونگونگ، بعدها به روستای یونگ چون Yong Chun رفت و در همین محل خانواده تشکیل داد. هفتمین دخترش، فانگ کی ـ نیانگ (Fang Qi-Niang (Chi- Niang, Chi-Liang, or Ji- Niang نام داشت. او به دخترش سبک شائولین را آموزش داد. این دختر بعدها دریافت، سبک رزمی و پیشرفته ماهیخوار فوکین شائولین، که پدرش در اصول کاربردی و مقدماتی به وی آموخته بود، در اصل همان سبک یونگ چون بود، که توسط آن پنج نفر خلق شده بود. این سبک در زبان ژاپنی‌ هاکوتسورو Hakutsuruنامیده می‌شود.

هاکوتسورو شائولین در طول آن دوران به چندین سبک انشعابی، تفکیک شد. عمده‌ترین آنها شامل این موارد می‌شوند:

۱) وینگ چون Wing Chun: پنج مشت اجدادی

۲) ماهیخوارِ اجدادی، (Zonghe, Suhe, Zanhe Quan) و نیز ماهیخوار لرزان و خوابیده.

۳) ماهیخوار در حال جیغ‌ زدن Minghe Quan یا ماهیخوارِ آوازخوان، پَُر صدا یا گریان.

۴) ماهیخوار در حال خوردن Shehe Quan و نیز ماهیخوار صبحگاه.

۵) ماهیخوار در پرواز Feihe Q;uan ماهیخوارِ جهنده فوکین، وابسته به این موارد نیست بلکه ریشه‌های متفاوتی دارد.

البته موارد نام‌برده تنها سبک‌هائی نیستند که از هاکوتسورو منشعب شدند، همان‌طور که می‌دانیم، سبک‌های اوکیناوائی نیز از آن منشعب شده است.). هاکوتسورو، یک سبک شائولین بود که اشاره دارد به فوناکوشی Funakoshi و دیگر منابعی که اشخاصی با نام‌های، ایوا Iwah و وای شین ذن Wai Shin Zan، آن را به بوشی ماتسومورا Bushi Matsumura آموختند؛ گرچه منبع دیگری می‌گوید، ایوا، فرم شخصی خود از آن سبک را به بوشی یاد داد.

● اوکیناوا Okinawa و توسعهٔ Te

درست در نزدیکی ساحل فوکین Fukien، جزیره‌ای به نام اوکیناوا Okinava وجود دارد به معنی ”طناب پرتاب شده در آب“. این جزیره، مکرراً تسلیم متجاوزین می‌شد؛ اما ساکنانش پیرو تعالیم ضد مقاومتی بودند. آنها خود را تسلیم می‌کردند گرچه از خویش دفاع می‌نمودند، اما بر علیه دشمنان نمی‌جنگیدند. آنها به‌طور مخفیانه اعمالی را بر ضد کارفرمایان ظالم خود انجام می‌دادند. اهالی این منطقه، خود، آمیزه‌ای از رگه‌های گوناگون هستند. جزیره در ابتدا، یک ارتباط انشعابی با چین داشت؛ اما به زودی پس از استیلای خاندان ژاپنی ساتسوما Satsuma در ۱۶۰۹، این ارتباط قطع شد. از آن پس، جزیره تحت قوانین ژاپنی درآمد.

در قرون بعدی، دو نوع هنر رزمی بومی در آن‌جا گسترش یافت که در آغاز مستقل از چین بود. یکی، هنرِ ”دست خالی“ به نام ته Te، و دیگری، هنر سلاح‌ها، به نام کوبودو kobudo. بعد از آن، عوامل خارجی فراوانی بر روی این سیستم‌ها تأثیر گذاشت.

در اواخر قرون ۱۸ و ۱۹، تِه Te، تأثیرات فراوانی از نفوذ چین بر خود پذیرفت، زیرا بیشتر استادان، از چین بازدید به عمل آورده و زیر نظر کارشناسان ماهر چینی تعلیم دیدند. این مسئله، به خلق سه سبک تلفیقی از آن‌چه در اوکیناوا، ”کاراته“ karate یا ”دست چینی“ نام دارد، منجر شد. آنها تلفیقی از ته te و سبک‌های چینی به نام‌های: ناها ـ ته Naha - te، توماری ـ ته Tomari - te و شوری ـ ته Shuri - te بودند. این سبک‌ها، پس از توسعه در شهرهای اوکیناوا، نام‌گذاری شدند. اما این شهرها به قدری به هم نزدیک بودند که چنان‌چه شما در یک شهر زندگی می‌کردید، می‌توانستید از درِ خانه بعدی به شهر دیگر قدم بگذارید.

● شوری ـ ته Shuri - te یا (Sui - Di)

سال ۱۷۶۰، یک فرستاده چینی به نام کوسانکو Kusanku، به اوکیناوا فرستاده شد. بعضی می‌گویند او یک راهب شائولین بود، و بعضی دیگر، عقیده دارند او از یک راهب شائولین، آموزش دیده بود. شکل دیگر اسم او گوآنکوی Guan Kui یا گوآنگوی Guan Gui بود. روزی، او با یک قایق به سمت ساتسوما Satsuma حرکت کرد. در آن هنگام طوفان سهمگینی آغاز شد و او قایق را به سمت ساحل اوشیما Oshima در جزایر شیکوکو Shikoku هدایت نمود و در آن جزیره فرود آمد. این، همان لحظه‌ای بود که کوسانکو، هنر رزمی‌اش را نشان داد. کتاب اوشیما ـ هیکی Oshima - Hikki که از اهمیت به‌سزائی برخوردار است در این‌باره می‌گوید: ” کوسانکو، با عکس‌العمل به موقع‌اش، توانست هنر رزمی خود را به کار برده و با حرکات قیچی‌وار پاها، بر فرد مهاجم غلبه کند.“

ساکوگاو Sakugawal، در سوم مارس ۱۷۳۳، در شوری توری بوری Shuri Toribori، متولد شد و در ۱۷ اگوست ۱۸۱۵ در سن ۸۲ سالگی از دنیا رفت. ساکوگاوا ستونوشی Sakugawa Satunushi، یک سامورائی بود. بعضی، نام وی را شونگو Shungo می‌دانند. پدرش در هنگام مرگ از او خواست تا هنرهای رزمی را فرا بگیرد. ساکوگاوا، در روستای آکاتا Akata شوروی، پیچین تاکاهارا ۱۶۸۳ ـ ۱۷۶۰ Takahara Peichin را پیدا کرد. تاکاهارا، یک راهب بود؛ یک نقشه‌کش و ستاره‌شناس. تاکاهارا پیچین، در روستای آکاتاچو Akata Cho در شوروی جنوبی، به دنیا آمد. وی در آن هنگام ۶۷ ساله بود و یک اوکیناوائی به شمار می‌آمد. ساکوگاوا، محترمانه از تاکاهارا تقاضا کرد تا او را به شاگردی‌اش بپذیرد و او نیز قبول کرد. ساکوگاوا، با پشتکار و جدیت، تحت نظارت او تعلیماتش را آغاز کرد. او از تاکاهارا دعای خیر خواست تا بتواند از یک استاد چینی به نام کوسانکو، تعلیم ببیند، تاکاهارا نیز اجابت کرد. به این ترتیب، ساکوگاوا، در کنار کوسانکو شروع به تمرین کرد و روز به روز پیشرفته‌تر شد.

وقتی استاد کوسانکو به چین بازگشت، ساکوگاوا نیز با او همراه شد و به مدت ۶ سال تحت تعلیمات استادش در آن کشور باقی ماند. ساکوگاوا، یک سامورائی مشهور شد و از طرف پادشاه اوکیناوا، عنوان ستونوکی Satunuky یا ستونوشی Satonushi، را دریافت نمود. به احتمال زیاد، ساکوگاوا، کاتا کوسانکو kata Ku Sanku را ابداع کرد.

● بوشی ماتسومورا Bushi Matsumura

بوشی ماتسومورا Bushi Matsumura در ۱۷۹۷ به دنیا آمد و در ۱۸۸۹ درگذشت. برطبق بعضی منابع، نام خانوادگیِ بوشی، کیو Kiyo کایو Kayo بود. ماتسومورا، در روستائی به نام یاماگاوا Yamagawa در شهر شوری بزرگ شد. او تا اندازه‌ای چینی بود در ۱۸۱۰، ساکوگاوا، در روستای آکاتا Akata آموزش بوشیِ ۱۴ ساله را به‌عهده گرفت. پدر بوشی برطبق رسوم، این تقاضا را کرده بود. گفته می‌شود ساکوگاوا جهت آموزش دفاع بوشی را به درختی می‌بست، به‌طوری که قادر به حرکت نبود، سپس با ضربات مشت به او حمله می‌کرد.

ساکوگاوا تا زمان مرگش، آموزش او را به‌عهده گرفت و سپس احتمالاً سوکون Sokon، عهده‌دار این وظیفه شد. طبق اسناد شفاهی، سوکون به مدت ۴ سال نزد ساکوگاوا تعلیم دیده بود.

بوشی، برای خدمت به خانواده شو Sho، استخدام شد. در آن موقع، شوکو Sho Ko، پادشان اوکیناوا، تمایل داشت بوشی برطبق سنت، نام فامیلش را تغییر دهد و نام موراماتسو Muramatsu موراماچی Muramachi یا ”دهکده صنوبر“ را برگزیند. پس از تبادل نظر با برخی دوستان و بستگان در این مورد، بوشی به این نتیجه رسید که نام ماتسومورا ماچیمورا یا ”صنوبر دهکده“ بسیار برازنده و مناسب‌تر است. سوکون (استاد بوشی)، از پادشاه درخواست کرد تا اجازه دهد نام، به این شکل تغییر یابد و تقاضایش پذیرفته‌ شد. بعضی می‌گویند این ماجرا در زمانی که بوشی ۱۷ ساله بود، (احتمالاً در حدود ۱۸۱۳) اتفاق افتاد.

اکثر منابع اذعان دارند، بوشی ماستومورا در چین تعلیم دید، که مطمئناً نیز همین‌طور بوده است. هونان سوکن Honan Soken، می‌گوید: بوشی به مدت ۲۶ سال و چند ماه در معبد فوکین شائولین به تمرینات خود ادامه داد.

یاسوتسونه ایتوسو Yasutsune Itosu، و چوتوکو کیان Chotoku Kyan، دو تن از شاگردان برجسته بوشی ماتسومورا بودند؛ هرچند، شاگردان وی از این تعداد بسیار بیشتر بودند. چوشزین چیبانا، Chisin Chibana سرپرست شاگردان و جانشینِ ایتوسو، کسی بود که روشِ کوبایاشی شورین ـ ریو Kobayashi Shorin-Ryu را از مدلِ شوری تهٔ Shuri-te ایتوسو، شکل داد. شاگردان کیان، روش شوبایاشی شورین ـ ریو Shobayashi Shorin-ryu از فرم شوری تهٔ شخصی او، شکل دادند. گی چن فوناکوشی Gichin Funakoshi، یکی دیگر از شاگردان ایتوسو بود. ایتوزو گاهی اوقات، آنها را نزد استادش، بوشی ماتسومورا، جهت تمرین می‌برد. او (ایتوسو) علاوه‌بر این، شاگرد یک استادِ شوری ـ ریو Shorei - Ryu به نام آزاتو Azato بود.

● نابی ماستومورا Nabi Matsumura

برای حفظ و تداوم سنت سامورائی، یک عضو نزدیک از خانواده باید به‌عنوان جانشین سیستم اختصاصی بوشی ماتسومورا، تعیین می‌شد؛ پس، نوه وی، نابی ماتسومور nabi Matsumura انتخاب شد. تاریخ تولد و مرگ نابی Nabi مشخص نیست. ایتوسو، شاگرد ارشد و قدیمی بوشی بود؛ به همین دلیل بعضی می‌پنداشتند او، جانشین بوشی خواهد بود. به هر حال، نابی وارث سبک شخصی بوشی شد. ایتوسو با افزودن بعضی موارد به این سیستم، سبک شخصی خویش را خلق کرد. او وابستگی خونی با خانواده ماتسومورا نداشت گرچه استادی بزرگ بود اما نمی‌توانست جانشین سبک خانوادگی آنها شود.

در ۱۹۲۸، به دنبال مرگ ایتوسو، چوزین چیبانا Chosin Chibana، رئیس و سرپرست سیستم اختصاصی ایتوسو شد. زمانی‌که چیبانا، مدلِ شوری ته Shurite ایتوسو را به‌عنوان شورین ـ ریو Shorin - Ryu معین کرد. شکل تغییر نیافته و خالص شوری تهٔ ماتسومورا که توسط نابی Nabi و سوکن Soken تعلیم داده می‌شد، به‌ نام شورین ـ ریو معروف نبود؛ تا این‌که سوکن بعدها نام آن را تغییر داد.

برخی می‌گویند، نابی ماتسومورا، بسیار سخت‌گیر و مرموز بود. دیگران اعتبار و شهرت کسب کردند، اما او گمنام باقی ماند. احتمالاً او خود، همین آرزو را داشت. اطلاعات زیادی از او در دسترس نبود. زمان تولد و مرگ وی، نامعلوم است و یا مخفی نگه داشته شده است. گفته می‌شود، او حدود ۱۸۵۰ به دنیا آمد و در ۱۹۳۰ از دنیا رفت. نابی، تمام دارائی و مایملک پدربزرگش از جمله عنوان ”بوشی ماتسومورا“ را به ارث برد. همسر و اولین فرزندش خیلی زود پس از تولد فرزندش مردند. او سال‌ها بعد، دوباره ازدواج کرد.

● هونان سوکن Honan Soken

نابی، نوه‌اش، هونان سوکن Honan Soken را به جانشینی خود برگزید. سوکن، در ۲۵ می ۱۸۸۹ متولد شد و در ۳۰ نوامبر ۱۹۸۲ درگذشت. او در یک کلاس قدیمی سامورائیِ اوکیناوائی به دنیا آمد. پس از منسوخ شدن کلاس، به دلیل مشقت‌های وارد شده بر سامورائی‌ها، سوکن مجبور شد شغلی پَست، در مزارع برنج و در کنار افرادی از طبقات پائین و غیر اشرافی را برعهده گیرد. نابی به هر حال استعداد ذاتی را کشف کرد و به او پیشنهاد داد که اگر فداکاری، شکیبائی و کنترل کافی از خود نشان دهد، او را در سبک‌ هاکوتسورو Hakutsuru تعلیم خواهد داد. سوکن نیز مشتاقانه پذیرفت. در این هنگام او تنها ۱۴ سال داشت (حدود سال ۱۹۰۲). نابی آموزش او در مراحل مقدماتی را شروع کرد. این تعلیمات ۱۰ سال به طول انجامید (حدود سال ۱۹۱۳). سرانجام، بعد از اتمام این دوره، نابی دریافت که سوکن آمادگی لازم جهت یادگیری سبک هاکوتسورو را پیدا کرده است.

هونان سوکن، تقریباً در سال ۱۹۲۴ اوکیناوا را ترک و به آرژانتین رفت؛ جائی‌که بسیاری از اوکیناوائی‌ها برای کار به آن‌جا رفته بودند. سوکن Soken و چوتوکو کیان Chokotu Kyan، برای این‌که همراه یکدیگر از مرز خارج شوند، برنامه‌ریزی کردند، اما پس از رفتن کیان به تایوان، راهشان از هم جدا شد. سوکن سن سی Soken Sensei، در مدت اقامتش در آرژانتین تا حدودی زبان اسپانیائی را فراگرفت. به گفته شاگردان اوکیناوائی‌اش او زندگی پرتحرک و هیجان‌انگیزی در آن‌جا داشت. او هم‌چنین به‌عنوان یک عکاس کار می‌کرد و یک مؤسسه خشکشوئی لباس نیز داشت. او کارهای زیادی انجام داد. سوکن، در اوایل ۱۹۵۰، به‌عنوان مردی نسبتاً توانگر در استانداردهای اوکیناوائی آن زمان، به اوکیناوا بازگشت.

او پس از بازگشت به اوکیناوا، دریافت که کاراته به مقدار قابل توجهی تغییر یافته و کاراته ورزشی، تا حد زیادی جایگزین روش قبلی شده است. وی عضویت در برخی از انجمن‌های عمومی‌تر کاراته را نپذیرفت. برای سالیان سال سوکن از قدیمی‌ترین استادان فعال کاراته در دنیا، به شمار می‌آمد. وی در آغاز، سیستم خود را، ماتسومورا شوری ته Matsumura Shurite (ماچیمورا سوی دی Machimura Sui-di) نامید اما بعدها به منظور تشخیص آن از کاراته ورزشی آن را به شورین ـ ریو ماتسومورا سیتو) (Shorin-Ryu Matsumura Seito سیتو Seito به معنای، ارتودکس) تغییر نام داد. سوکن، برخلاف عمو و جد بزرگش، با اسلحه تمرین می‌کرد. او هنر کوبودو Kobudo را از اوشی کومسو Ushi Komesu (از روستای ایهونوهارا Ihonohara) و نیز احتمالاً از مانتاکا چیکن Mantaka Chiken آموخت.

هیچ‌کدام از پسران سوکن به سنت پدر، علاقه نشان ندادند. یکی از پسرانش پس از بازگشت سوکن به اوکیناوا به همراه او آمد و وقتی سوکن مُرد، خاکستر او را نزد خویش نگه داشت. بعدها خاکسترش به آرژانتین برده شد. وجود خاکسترِ سن سی، در جنوب آمریکا و نیز مقبره او در اوکیناوا، نشان می‌دهد که این مرد، پیوند عمیقی با هر دو مکان داشته است.

برگرفته از تاریخچهٔ ماتسومورا