راه شهادت

دكتر چمران از سكون و عدم تحركی كه در جبهه ها وجود داشت دائماً رنج می برد و تلاش می كرد با ارائه پیشنهادها و برنامه های ابتكاری حركتی به وجود آورد. او اصرار داشت كه هرچه زودتر به …

دكتر چمران از سكون و عدم تحركی كه در جبهه ها وجود داشت دائماً رنج می برد و تلاش می كرد با ارائه پیشنهادها و برنامه های ابتكاری حركتی به وجود آورد. او اصرار داشت كه هرچه زودتر به تپه های الله اكبر و سپس به بستان حمله شود و خود را به تنگه چزابه كه نزدیكی مرز است رسانده تا ارتباطات شمالی و جنوبی نیروهای عراقی و مرز پیوسته آنان قطع شود، بالاخره در ۳۱ اردیبهشت سال ۱۳۶۰ با یك حمله هماهنگ و برق آسا، ارتفاعات الله اكبر فتح شد كه پس از پیروزی سوسنگرد بزرگترین پیروزی تا آن زمان بود، در حالی كه دشمن هنوز در نقاطی مقاومت می كرد او و فرمانده شجاعش ایرج رستمی، دو روز بعد با تعدادی از یاران خود توانستند با قدرت تمام، تپه های شحیطیه (شاهسوند) را به تصرف درآورند.

پس از فتح ارتفاعات الله اكبر نیز چمران اصرار داشت، نیروهای ایرانی هرچه زودتر قبل از این كه دشمن بتواند استحكاماتی برای خود ایجاد كند، به سوی بستان سرازیر شوند كه این كار عملی نشد و خود او طرح تسخیر دهلاویه را به فرماندهی ایرج رستمی عملی ساخت.

آتش خمپاره كه از اولین ساعات بامداد شروع شده بود، در سحرگاه ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ علاوه بر رستمی فرمانده منطقه دهلاویه، قربانی های دیگری نیز گرفته بود. دكتر چمران دستور داد، رزمندگان به سرعت از كنارش متفرق شوند و از هم فاصله بگیرند، یارانش از او فاصله گرفتند و هریك در گودالی مات و مبهوت در انتظار حادثه ای جانكاه بودند، كه خمپاره ها در اطراف او به زمین خوردند.

تركش خمپاره به پشت سر دكتر چمران اصابت كرد و تركش های دیگر صورت و سینه دو یارش را شكافت. او را به سرعت به آمبولانس رساندند، خون از سرش جاری بود و چهره ملكوتی و متبسم و در عین حال متین و محكم و موقر آغشته به خاك و خونش، با آن كه عمیقاً سخن ها داشت، دیگر با كسی سخن نگفت و به كسی نگاه نكرد. در بیمارستان سوسنگرد كه بعداً به نام شهید دكتر چمران نامیده شد، كمك های اولیه انجام شد و آمبولانس به طرف اهواز شتافت، ولی افسوس كه فقط جسم بی جانش به اهواز رسید و روح او سبكبال و با كفنی خونین كه لباس رزم او بود، به دیار ملكوتیان و به نزد خدای خویش پرواز كرد.