احمق‌های جاودانه

استن لورل و الیور هاردی، دو کمدین محبوب همیشگی من هستند. خاطرات کودکی ام از فیلم های کمدی با کارهای احمقانه این دو کمدین دوست داشتنی گره می خورد. آن موقع ها این دو نفر را ازچارلی …

استن لورل و الیور هاردی، دو کمدین محبوب همیشگی من هستند. خاطرات کودکی ام از فیلم های کمدی با کارهای احمقانه این دو کمدین دوست داشتنی گره می خورد. آن موقع ها این دو نفر را ازچارلی چاپلین بیشتر دوست داشتم که البته کم کم چاپلین را بیشتر درک کردم. با این حال فکر می کنم که این دو درتاریخ سینما فراموش نشدنی اند. هیچ وقت صحنه ای که آجر از بالای ساختمان به سر استن لورل که سوار ماشین بود اصابت می کند، یادم نمی رود. همان زمان اصلا متوجه نمی شود و تازه بعد از گذشت چند ثانیه می فهمد که سرش درد گرفته; واکنش من در برابر این اتفاق این بود، خدای من چه بانمک، مگه این طوری هم می شه ؟! یا کل کل های بی معنی که هاردی با لورل می کرد خنده دار بود; خیلی زیاد. بعد از چند زد و خورد و حرف های بی منطق، تازه متوجه می شدم هاردی در مقابل لورل چه نابغهای است! در حالی که چند لحظه بعد عکس این نظر به اثبات میرسید. خلاصه حماقت هایشان انتهایی نداشت و دراین نبرد برابر و گاه نابرابر هیچ کدام از دیگری هم کم نمیآورد و این نظریه که تنها چیزی که انتها ندارد، حماقت است را در منت های هنر و به زیبایی تمام به اثبات میرساندند! دیگر مثال انیمیشنی این شکل کمدی از نظر من، پت و مت هستند. باید گفت هر دو احمقهای جاودانه اند، اما به کاری که می کنند اعتقاد دارند و هرگز امیدشان را از دست نمی دهند،همین مسیر را با اعتماد به نفس ادامه می دهند و تماشاگر را گیج میکنند. من هم به مثابه تماشاگر هاجوواج می ماندم که "خدای من آخه چقدر یه آدم می تونه احمق باشه ؟!"

و آنها واقعا نشان می دادند که این مساله شدنی است. تازه با آن موسیقی عالی و درجه یک همه چیز تاثیرگذارتر هم میشد. اصلا دور تسلسل حماقت کامل تر هم میشد. دست آخر هم خنده هایی از ته قلب هدیهای بود که مخاطب از آنها دریافت میکرد. با تمام شدن کارتون ازخودم می پرسیدم چرا این دو این قدر دوست داشتنی اند؟ واقعا چرا؟ در سینمای خودمان هم اکبرعبدی را دوست داشتم و دارم. مخصوصا سریال بازم مدرسهام دیرشد که کلی با نمک بود یا صحنه رقص او در فیلم اجاره نشینها که کلی مرا خنداند. هنوز هم فکر می کنم او یکی از بهترین کمدینهای ایران است .اما حیف که زمان کوتاه تر از آن است که یک هنرمند بتواند از تمام توانایی اش استفاده کند. واقعا حیف!

نویسنده : فرانک آرتا