بیماری نیوكاسل

بیماری نیوكاسل در اكثر مناطق بویژه خاورمیانه رایج می باشد. عامل بیماری سروتیپ ۱ پارامیكسوویروس(PMV۱ ) بوده كه انواع پرندگان (اهلی و وحشی) را آلوده نموده و عمدتاً دستگاه گوارشی، …

بیماری نیوكاسل در اكثر مناطق بویژه خاورمیانه رایج می باشد. عامل بیماری سروتیپ ۱ پارامیكسوویروس(PMV۱ ) بوده كه انواع پرندگان (اهلی و وحشی) را آلوده نموده و عمدتاً دستگاه گوارشی، تنفسی و عصبی را در حدت های مختلف تحت تأثیر قرار داده و تلفات بالا و افت شدید تولید تخم مرغ را در پی دارد. این ویروس جهش یافته و ویرولانس(بیماریزایی) خود را سریعاً افزایش می دهد. بیماری نیوكاسل در همه سن ها از جوجه تا مرغ تخم گذار بالغ مشاهده می شود. استفاده از تكنیك های ایمونولوژیكی بویژه آنتی بادی های منوكلونال، نشان می دهد كه تغییرات آنتی ژنیكی در بین سویه های مختلف ویروس نیوكاسل بسیار اندك می باشد و این تفاوت ها در عمل، هیچ تأثیری بر روی واكسیناسیون و یا ایجاد ایمنی در پرندگان ندارد.

از آنجایی كه سویه های واكسن بر اساس سویه PMV۱ ویروس نیوكاسل تهیه می شوند لذا ایمنی ایجاد شده از نظر آنتی ژنیكی مطابق با ویروس وحشی(PMV۱ ) می باشد. پس در حالت كلی درجه ایمنی ایجاد شده بر علیه بیماری نیوكاسل به برنامه واكسیناسیون ( زمان و روش واكسیناسیون) و مصرف صحیح واكسن بستگی خواهد داشت. آنتی بادی های مادری بر علیه نیوكاسل با ایجاد ایمنی هومورال درازمدت، جوجه ها را در چند هفته نخست زندگی ایمن می سازند.

تحقیقات نشان می دهد كه این آنتی بادی ها در جوجه های یكروزه ۷۵% ایمنی ایجاد می نمایند اما در صورت استفاده از واكسن Hitchner B۱ در جوجه های یكروزه به روش قطره چشمی، ایمنی ایجاد شده تا ۹۰% افزایش می یابد و این افزایش در اثر ایجاد ایمنی لوكال(موضعی) می باشد كه به ایمنی هومورال پاسیو(آنتی بادی های مادری) اضافه می شود.

اما این ایمنی ایجاد شده پس از ۲ هفته به یكباره كاهش می یابد و لذا در سن ۱۸ تا ۲۵ روزگی یك تزریق یادآور ضروری می باشد. در مواردی كه خطر بروز بیماری بسیار بالاست استفاده از تركیب واكسن زنده تخفیف حدت یافته و یك واكسن كشته در طول ۲ هفته نخست دوره پرورشی توصیه می شود. ایمنی ایجاد شده با این تكنیك در مقایسه با مصرف واكسن زنده، از درجه بالاتری برخوردار بوده و تقریباً تا ۱۰ هفته دوام دارد، در حالی كه ایمنی ایجاد شده توسط واكسن كشته فقط ۱۵ تا ۲۱ روز پس از مصرف م‍ؤثر می باشد.

در حقیقت علت طولانی بودن دوره ایمنی ایجاد شده با استفاده از این تكنیك (تلفیق دو واكسن) از طریق تركیب ایمنی لوكال ایجاد شده توسط واكسن زنده با ایمنی هومورال (آنتی بادی های خون) حاصل از واكسن كشته می باشد. سن تزریق این نوع واكسن های تركیبی در شرایط مزرعه ای بین ۱ تا ۱۲ روزگی متغیر است.

واكسن های تهیه شده با ویروس های لنتوژنیكHitchner B۱ ، ‌ La Sota به علت ایجاد درجه بالای ایمنی در سرتاسر جهان مورد استفاده قرار می گیرند، بویژه واكسن لاسوتا كه برای تزریق دوز یادآور در جوجه های گوشتی و پولت ها در سنین ۱۸ تا ۲۱ روزگی ضروری می باشد. این واكسن ها ارزان و قابل دسترس می باشند.روش اسپری و قطره چشمی برای واكسن های زنده نیوكاسل مناسب می باشند، بخاطر اینكه هر دو نوع سیستم ایمنی لوكال و ایمنی هومورال را تحریك و درجه ایمنی بالا و طولانی مدت را ایجاد می نمایند.