به بهشت نمی ماند

واضح است که وضعیت مردم در نتیجه سیاست های این دولت هیچ شباهتی به بهشت برین ندارد ممکن است به چیز دیگری شبیه شده باشد

مهدی کروبی دبیرکل حزب اعتماد ملی در نشست مجمع نمایندگان ادوار مجلس با انتقاد از سخنان محمود احمدی‌نژاد در جمع کارگزاران نظام جمهوری اسلا‌می، پرسید که <آیا ما در یک بهشت برین زندگی می‌کنیم؟> این پرسش دغدغه بخش وسیعی از صاحب‌نظران، رجال سیاسی و کارشناسان امروز ایران است.محمود احمدی‌نژاد به گونه‌ای ماهرانه شرایط کشور را در جمع کارگزاران و البته دیگر مجامع بیان می‌کند که آدمی از خود می‌پرسد، ایشان از کدام جامعه سخن می‌راند؟ آیا ما از واقعیات اجتماعی به دور هستیم یا رئیس‌جمهور در فاصله ۳ ساله حضور در کاخ ریاست‌جمهوری کاملا‌ ایزوله و بی‌خبر از جامعه شده‌اند؟

یا اگر می‌دانند در جامعه چه می‌گذرد، طرح این سخنان را به چه چیز دیگری باید نسبت داد؟

اوضاع کشور از نظر اقتصادی بسیار بغرنج و طاقت‌فرسا شده است. دهک‌های پایین جامعه در نتیجه بی‌سیاستی دولت نهم نه حتی سیاست‌های غلط و فقدان برنامه در زیر سخت‌ترین فشارهای ناشی از تورم و نقدینگی افسارگسیخته قرار دارند. این مهم مورد اذعان متولیان دولت نهم نیز است. دولت نهم که برای آوردن نفت بر سر سفره‌های مردم و تغییر در وضعیت معیشتی فرودستان جامعه آمده بود،‌گویا در نتیجه اقدامات بی‌برنامه خویش سفره تهیدستان را تنگ‌تر و حوزه ثروت اغنیا را فراخ‌تر نموده است.

خانواده‌ای که با حقوق ماهیانه خویش امکان تامین مثلا‌ نیمی از نیازهای خود را داشتند، اینک از تامین یک‌چهارم آن نیز ناتوانند.

حوزه فشارها به روستاها نیز کشیده شده است. در حالی که دولت خوشحال است با صندوق مهررضا، کمک‌های نقدی و غیرنقدی به کمک اقشار روستایی آمده، در ترکیب هزینه‌ها و درآمدها، روستاییان به شدت متضرر شده‌اند.

در کشاورزی به دلیل سوءمدیریت، فقدان راهبرد مناسب و سیاست‌های انبساطی در واردات از کشوری که در آستانه شروع به کار دولت نهم در واردات و صادرات به تراز تعادلی رسیده بود، اکنون به کشوری با تراز منفی افزوده تبدیل شده‌ایم. هر چند خشکسالی و دیگر بحران‌های طبیعی که همواره و در زمان تمام دولت‌های پیشین وجود داشته است بر ابعاد این سوءوضعیت‌ها افزوده است. کار به جایی رسیده که از گوشت قرمز تا مرغ و میوه‌ را وارد می‌کنیم. هر روز وزارتخانه‌های اقتصادی دولت از افزایش تولیدات و بهبود سطح معیشت سخن می‌رانند اما مردم فقر را بیشتر احساس می‌کنند. ‌

در حوزه اجتماعی علی‌رغم شعارهای فراوان، آسیب‌های اجتماعی رو به رشد بوده و به دلیل عدم طراحی سیاست‌های واقع‌بینانه، مقامات پلیس از رشد ۲۰ درصدی جنایت‌های خانوادگی سخن می‌رانند. ‌

وزیر بازرگانی در حالی که قیمت اکثر اقلا‌م خوراکی، مصرفی در ماه رمضان بالا‌ رفته، با صراحت می‌گوید تنها قیمت مرغ افزایش یافته و در دیگر بخش‌ها با افزایش قیمت مواجه نیستیم! به راستی چنین است؟ آیا افکار عمومی با دولت و اعضای آن موافق و هم‌رای است؟

به نظر می‌رسد دولت نهم و رئیس آن ترجیح می‌دهند چشمان خود را بر واقعیات بسته با سیاست انکار، ماه‌های پایان دوران ریاست‌جمهوری را به پایان برسانند اما گویا مردم در این انکار با دولت همراه نیستند. واضح است که وضعیت مردم در نتیجه سیاست‌های این دولت هیچ شباهتی به بهشت برین ندارد. ممکن است به چیز دیگری شبیه شده باشد.